Μου άρεσε μια ομιλία του γνωστού αγιορείτη Γέροντα π. Βασιλείου Γοντικάκη στη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ και θα ήθελα να παρουσιάσω λίγο από το άρωμα Ορθοδοξίας της.
Την ημέρα που αναστήθηκε ο Χριστός μας δυο μαθητές Του βαδίζουν προς Εμμαούς. Είναι απογοητευμένοι και απελπισμένοι και συζητούν για το άδοξο τέλος των ελπίδων που είχαν στηρίξει στο Χριστό μας. Και μέσα στον πόνο τους αξιώνονται να έχουν συνοδοιπόρο τον Αναστημένο Χριστό, που τους αφήνει να βγάλουν όλη τη μαυρίλα που είχαν μέσα στην ψυχή τους και μετά τους έδειξε ότι έπρεπε να πάθει για να μπει στη δόξα Του. Αυτό σημαίνει ότι κι εμείς αν αγωνιούμε, αν συζητάμε, αν ψάχνουμε, αν η καρδιά μας είναι γεμάτη πίκρα, Αυτός είναι κοντά μας και συμπορεύεται μαζί μας. Αυτές τις ώρες δεν πρέπει να αφήσουμε την απελπισία να μας καταβάλει, αλλά να μείνουμε μέσα στην Εκκλησία, κοντά στα μυστήρια και «εν τη κλάσει του άρτου» όπως Τον γνώρισαν οι δυο μαθητές θα Τον γνωρίσουμε κι εμείς.
Βλέπουμε στο Ευαγγέλιο ότι το άρρωστο παιδί που έφερε ο πατέρας έπεσε κάτω ξερό μπροστά στα πόδια του Χριστού και έλεγαν πολλοί ότι πέθανε. Δεν έχει σημασία αν ζούμε ή αν πεθάναμε, αν είμαστε ξεροί ή όχι, αυτό που έχει σημασία είναι να είμαστε στα πόδια εκείνου ο οποίος υπήρχε προτού υπάρξει ο κόσμος κι οποίος «τα πάντα διά το πλήθος του ελέους του εξ ουκ όντων εις το είναι παρήγαγε». Μπορεί να τα χάσουμε, μπορεί να πέσουμε κάτω, μπορεί να μας εγκαταλείψει κάθε δύναμη σωματική, ψυχική, πνευματική. Το θέμα είναι αν μπορείς και ξερός να περιμένεις και να ευγνωμονείς. Κάποιος υπάρχει μέσα μας και δίπλα μας που τις ώρες αυτές ιερουργεί μ’ έναν «παράξενο» τρόπο το μυστήριο της ζωής.
Στα λόγια αυτά του π. Βασιλείου θα ήθελα να προσθέσω την παρατήρηση του διάσημου Γεωργιανού σκηνοθέτη Ιοσελιάνι που δηλώνει άθεος (τη διάβασα στο Βήμα magazino), «στην πρώην Σοβιετική Ένωση που υπήρχαν αυτοί που καταπίεζαν κι αυτοί που καταπιεζόντουσαν συνέβαινε το παράξενο οι δεύτεροι να είναι πιο ευτυχισμένοι από τους πρώτους». Και ο Μιχαήλωφ στο άρθρο που έγραψε το 1976 μέσα στις σοβιετικές φυλακές «η μυστική εμπειρία στην κατάσταση ανελευθερίας» (ξαναεκδόθηκε στην Ελλάδα το 2007) περιγράφει την εμπειρία πολλών φυλακισμένων που ήταν άθεοι αλλά έψαχναν την αλήθεια, που μέσα στα βάσανά τους «έβλεπαν» ότι κάποιος τους βοηθάει και δεν τους άφηνε να χαθούν.
Τελειώνοντας την ομιλία λέει ο π. Βασίλειος «Σας λέω αδελφικά ότι ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Και αυτή η ζωή η απεριόριστη, η αιώνια που αρχίζει από τώρα ιερουργείται και υπάρχει στην Ορθόδοξη Εκκλησία, τη μικρή, την ελάχιστη και περιφρονημένη η οποία είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, η ελπίς πάντων των περάτων της γης...».
Χαράλαμπος Παπαδόπουλος
Καθηγητής Χημικός
(ximikos.blogspot.com)
