...Τώρα άμα έχεις πρεμούρα για την εξουσία κι άμα βλέπεις ότι σε βοηθάει και η κατάσταση, τι θα κάνεις; Θα κοιτάξεις να καλοπιάσεις όποιον μπορείς και όποιον φτάνεις, προκειμένου να επιτύχεις το στόχο σου. Δηλαδή, νίκη στις επόμενες εθνικές εκλογές - αυτές που τις ζητάς και κάθε μέρα μετ’ επιτάσεως - και εξασφάλιση αυτοδυναμίας, για να μην μπαίνεις σε περιπέτειες.
Με το Συνασπισμό το «ειδύλλιο» προχωράει και δεν προχωράει. Το ΠΑΣΟΚ του κάνει... επιθέσεις αγάπης και ο ΣΥΝ του κάνει... κόνξες. Δεν συνεργάζεται, λέει, το κατηγορεί για τις ευθύνες που φέρει για την πορεία του τόπου, αλλά διαβλέπει και κάποια σημεία συνεννόησης. Παλαιότερα δε, που έπιανε και κείνα τα 17άρια, τα 18άρια και τα 20άρια ακόμη-ακόμη στις δημοσκοπήσεις, τότε που «λεηλατούσε» κανονικά την Αριστερά τού ΠΑΣΟΚ, ούτε να κάτσει ν’ ασχοληθεί. Τότε που ο Γιώργος είχε ανάγκη και... κόψιμο να δει θετικά μια προοπτική συνεργασίας ο ΣΥΝ. Καλά, τώρα που πέσανε τα ποσοστά του, σε φυσιολογικά για τον κομματικό χάρτη της χώρας επίπεδα, υπάρχει μια μεγαλύτερη... σεμνότης στην αντιμετώπιση του φλερτ του ΠΑΣΟΚ, αλλά και πάλι ανθίσταται ηρωικά. Τουλάχιστον μέχρι τώρα, γιατί στο μέλλον και ανάλογα με τις εξελίξεις, ποτέ δεν ξέρει κανείς.
Τώρα βέβαια, αφού δεν του κάθεται του Παπανδρέου ο Συνασπισμός, είναι δυνατόν να του... κάτσει το ΚΚΕ; Ούτε με σφαίρες! Αυτό πια μπορεί να το υπογράψει κανείς και είναι σχεδόν βέβαιο ότι και ο ίδιος το γνωρίζει πολύ καλά. Αλλά και τι να κάνει; Δεν είναι ότι θέλει καλά και ντε να συνεργαστεί με το ΚΚΕ, είναι ότι θέλει να μαζέψει και τα ασυμμάζευτα του Πάγκαλου, ο οποίος κάθε τρεις και δύο, για διαφορετικούς λόγους και με διαφορετικούς αποδέκτες, του χαλάει τη δουλειά.
Είχε λοιπόν πει προ καιρού ο... ασυγκράτητος (και δεν είναι απαραίτητο ότι είχε και άδικο) ότι η συμπεριφορά και οι θέσεις του ΚΚΕ δεν συνάδουν με τη λειτουργία ενός κόμματος που σέβεται το κοινοβουλευτικό πολίτευμα της χώρας και είχε καταλογίσει σε οπαδούς τού ΚΚΕ, αλλά και του Συνασπισμού, τις επιθέσεις κατά των γραφείων του και κατά της κατοικίας της κόρης του. Μετά βέβαια... ξέφυγε τελείως!
Είχε υποστηρίξει ότι «αν ήταν το κόμμα της κυρίας Παπαρήγα στην εξουσία στην Ελλάδα» δεν θα είχε το δικαίωμα να μιλάει. «Η κυρία Παπαρήγα, είπε, θα μπορούσε να με απολύσει από τη δουλειά μου, να με βάλει φυλακή, να με βάλει σε ψυχιατρείο και ενδεχομένως στο παρελθόν να με εκτελέσει. Η κυρία Παπαρήγα δεν μπορεί να τα κάνει αυτά ευτυχώς για τον ελληνικό λαό».
Ε, κάπως έτσι την είχε... στολίσει την κ. Παπαρήγα και το κόμμα της, η οποία εθίγη και έστειλε επιστολή στον Γιώργο Παπανδρέου, με την οποία ζητούσε να αποδοκιμάσει τον Θόδωρο Πάγκαλο. Άργησε κομματάκι ν’ απαντήσει ο Παπανδρέου, αλλά τελικά είναι προφανές ότι προτίμησε τον Πάγκαλο από την Παπαρήγα. Της έστειλε μια επιστολή, όπου αρνήθηκε να αποδοκιμάσει τον Θ. Πάγκαλο και πέραν αυτού περιείχε και κάμποσες «μπηχτές» για το ΚΚΕ και για τον «διμέτωπο» που διεξάγει και κατά του ΠΑΣΟΚ, διότι, λέει, χτυπώντας το ΠΑΣΟΚ βοηθάει τη Νέα Δημοκρατία. Και μετά από αυτή τη... φιλική παρέμβαση, της απηύθυνε και μια πρόσκληση να συναντηθούν, προκειμένου να συζητήσουν την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στη χώρα. Πιστεύω, της έγραφε, ότι παρά τις διαφωνίες μας μπορούμε να αναπτύξουμε κοινές δράσεις και να έχουμε κοινές αναζητήσεις (κάπως... ποιητικό μου κάνει αυτό, αλλά δεν πειράζει). Και δεν είναι η πρώτη φορά που της απευθύνει πρόσκληση, αλλά, όπως και την προηγούμενη φορά, «έφαγε πόρτα». Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι το ίδιο θα συμβεί και τώρα ή μάλλον συνέβη ήδη. Διότι η Αλέκα φούντωσε και... κόρωσε με την απάντηση του Παπανδρέου και τον κατηγόρησε τον ίδιο και το κόμμα του για αντικομουνισμό. «Νομίζω», του αντιγύρισε, «ότι δεν χρειαζόταν τόσος καιρός για να αναλάβει την ευθύνη του ο κ. Παπανδρέου και να παραδεχτεί ότι ο αντικομουνισμός είναι μια επιλογή προεκλογική του ΠΑΣΟΚ».
Κρίμα-κρίμα, αυτά τα ειδύλλια που τελειώνουν πριν καν αρχίσουν και αφήνουν έτσι μια γεύση... ανικανοποίητου, μένουν απωθημένα. Είναι γνωστό.
