Ο φετινός εορτασμός του αγροτικού ξεσηκωμού στο Κιλελέρ και οι εκδηλώσεις μνήμης για τα 102 χρόνια από τη δολοφονία του Μαρίνου Αντύπα είναι μια ευκαιρία προβληματισμού για το μέλλον της ελληνικής γεωργίας. Είναι λυπηρό να «ανακαλύπτονται» τα προβλήματα των αγροτών και να «φωτίζονται» από τα ΜΜΕ μόνο όταν αυτοί αναγκάζονται να στήνουν μπλόκα στις εθνικές οδούς.
Ο Μαρίνος Αντύπας, ο πρωτεργάτης του αγροτικού ξεσηκωμού των αρχών του προηγούμενου αιώνα που βρήκε μαρτυρικό θάνατο από τους τσιφλικάδες της Θεσσαλίας είναι εμβληματική μορφή για το αγροτικό κίνημα. Βάφοντας με το αίμα του τη γη του θεσσαλικού κάμπου ταύτισε το όνομά του με τους αγώνες των αγροτών για την αναδιανομή της γης και τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των κατοίκων της περιφέρειας.
Από την εποχή του Αντύπα έως σήμερα κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Το αίτημα των αγροτών για μοίρασμα των τσιφλικιών υλοποιήθηκε. Ο αγρότης έπαψε να είναι κολίγος στη γη του και η Ελλάδα ψωροκώσταινα. Κομβικής σημασίας γεγονός για την ελληνική γεωργία είναι η ένταξη της χώρας μας στην τότε ΕΟΚ και νυν Ευρωπαϊκή Ένωση. Χάρη στην εργώδη προσπάθεια του Κωνσταντίνου Καραμανλή, η πατρίδα μας άντλησε μέσω της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής τις τρεις τελευταίες δεκαετίες πακτωλό χρημάτων με τη μορφή επιδοτήσεων και κοινοτικών προγραμμάτων. Δυστυχώς, πολλές φορές τα χρήματα αυτά δεν έπιασαν τον τόπο που θα έπρεπε. Ωστόσο, η ελληνική γεωργία εξακολουθεί να αντιμετωπίζει χρόνια διαρθρωτικά προβλήματα. Ο μικρός και πολυτεμαχισμένος κλήρος, η γήρανση του αγροτικού πληθυσμού, η τάση ερήμωσης της υπαίθρου είναι υπαρκτά προβλήματα που οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε.
Στην εποχή του Αντύπα οι απασχολούμενοι με τη γεωργία ήταν η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων. Σήμερα ζούμε την ολοκλήρωση της μετάβασης σε μια άλλη εποχή. Ο αγροτικός πληθυσμός φθίνει με γρήγορους ρυθμούς. Η δημόσια παιδεία προσέφερε ευκαιρίες αλλαγής επαγγέλματος σε παιδιά αγροτών και κτηνοτρόφων. Βεβαίως δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι θα προέτρεπε τους αγρότες να πράξουν εάν ζούσε σήμερα ο Μαρίνος Αντύπας. Πιστεύω, όμως πως ο σύγχρονος αγρότης της ΕΕ δεν μπορεί παρά να είναι επιχειρηματίας, ανήσυχο πνεύμα που δεν εφησυχάζει σε συμβατικές καλλιέργειες, αλλά αναζητεί συνεχώς νέες μεθόδους, προϊόντα και αγορές. Είναι εκείνος που ανταποκρίνεται στις ανάγκες της εποχής για παραγωγή ποιοτικών προϊόντων υψηλής διατροφικής αξίας και συνεταιρίζεται σε υγιείς συνεταιριστικές μονάδες για την μεταποίηση, τυποποίηση και διάθεση των προϊόντων του, έτσι ώστε να απολαμβάνει την προστιθέμενη αξία των αγαθών που παράγει.
Στο αγωνιώδες ερώτημα των αγροτών για το «τι μέλει γενέσθαι μετά το 2013» οφείλουμε όλοι, κυβέρνηση, πολιτικές δυνάμεις και αγροτοσυνδικαλιστές να απαντήσουμε μέσα από διαβούλευση που θα καταλήξει σε ρεαλιστική εθνική πρόταση προς την ΕΕ με προηγούμενη διασφάλιση των απαραίτητων συμμαχιών εντός της Ένωσης με τις χώρες εκείνες που έχουν όπως και η Ελλάδα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον αγροτικό τομέα.
Χρέος μας είναι η διατήρηση της ιστορικής μνήμης του Μαρίνου Αντύπα και του αγροτικού ξεσηκωμού. Το καλύτερο, όμως, μνημόσυνο για τον μάρτυρα της αγροτιάς είναι ο διαρκής αγώνας για την επίλυση των αγροτικών προβλημάτων αλλά και την αναβάθμιση της ποιότητας ζωής των ανθρώπων της περιφέρειας.
* Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος είναι βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας, Διδάκτωρ Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου.