Ναι, ναι καλά το διαβάσατε. Διότι είναι προφανές ότι ορισμένες επιχειρήσεις ή part time απασχόληση - ή μερική απασχόληση για να το πούμε ελληνικά - προσπαθούν να προωθήσουν ως μόνιμη κατάσταση εργασίας, για τις ίδιες είναι... party time. Είναι αυτό που λέμε «τώρα του βρήκαμε παπά να θάψουμε και τους ζωντανούς».
Στο όνομα της οικονομικής κρίσης, λοιπόν, ορισμένοι έχουν βρει την πιο πειστική δικαιολογία για να κάνουν... πάρτι στις πλάτες των εργαζομένων και να εξυπηρετούν τα οικονομικά και επιχειρηματικά τους συμφέροντα. Και ασκώντας έναν σαφή πρακτικό εκβιασμό - από τη στιγμή που η ανεργία διογκώνεται ή επικρέμεται ως «δαμόκλειος σπάθη» πάνω από τα κεφάλια των εργαζομένων - να θέτουν και το ανάλογο εκβιαστικό δίλημμα: «ή μερική απασχόληση ή σπίτι σας». Και προκειμένου ο άλλος να πάει σπίτι του και να χάσει και τα λίγα, και τη θέση του, αλλά και την ελπίδα ότι μπορεί κάποια μέρα να επιστρέψει στην κανονική απασχόληση, τι κάνει; Υποκύπτει στον εκβιασμό.
Δεν είναι ότι δεν υπάρχει κρίση. Αναμφίβολα υπάρχει. Και αν στην Ελλάδα δεν έχει ακόμη εκδηλωθεί στο μέγεθος που πιθανόν μπορεί να έχει στο μέλλον, το μέγεθος της υπερπροβολής και της καθημερινής επίκλησης της οικονομικής κρίσης για καθετί στραβό που συμβαίνει, είναι τέτοιο που δημιουργεί ένα ψυχολογικό κλίμα, αλλά και ένα άλλοθι για την εξυπηρέτηση ορισμένων. Και, έτσι όπως το πάμε, σε λίγο θα περάσουμε και σε διάφορα κατοχικά σύνδρομα, στην εξέλιξή τους, μιλώντας για... «μαυραγορίτες» στις πάσης φύσεως συναλλαγές, οι οποίοι καρπώνονται τα οφέλη της κρίσης.
Στο πλαίσιο αυτό, λοιπόν, είναι φυσικό και επόμενο (να πει κανείς;) να εφαρμόζεται από πολλούς και για διαφορετικούς λόγους το «ουδέν κακόν αμιγές καλού». Και μέρος της εφαρμογής του είναι ακριβώς αυτό που κάνουν και διάφορες επιχορηγήσεις, οι οποίες βρίσκουν την ευκαιρία να ελαστικοποιήσουν τις εργασιακές σχέσεις με την ανοχή της πολιτείας, τη συνενοχή της οικονομίας και την απαντοχή των εργαζομένων. Και αν ακόμη υποθέσουμε ότι όλοι, μα όλοι αυτοί οι επιχειρηματίες που σπεύδουν σε περικοπές προσωπικού ή σε περικοπές απασχόλησης έχουν αντικειμενικό και οριακό πρόβλημα, το οποίο τους οδηγεί σε τέτοιου είδους επιλογές, το γεγονός - και γι’ αυτό μπορούμε να είμαστε βέβαιοι - είναι ότι αυτή είναι μια περίοδος που αλλάζουν οι εργασιακές σχέσεις. Και οι αλλαγές που γίνονται σήμερα και παγιώνονται ελέω της οικονομικής κρίσης θα μείνουν και όταν η κρίση θα έχει αποχωρήσει, γιατί κάποτε θα αποχωρήσει, δημιουργώντας νέα δεδομένα επιβαρυντικά για την απασχόληση γενικότερα.
Στο όνομα αυτής της ίδιας κρίσης πολλοί «επιλύουν» τα διάφορα ανεπίλυτα πριν από αυτήν προβλήματά τους, προβάλλοντάς την ως ατράνταχτο επιχείρημα, το οποίο δεν μπορεί και κανείς να αντικρούσει. Γιατί κανείς δεν μπορεί πραγματικά να γνωρίζει «τι» συμβαίνει και «πώς» για τον καθένα χωριστά, ώστε να έχει μια σαφή εικόνα.
Υπάρχουν πολιτικοί που υποστηρίζουν - και πιθανώς όχι άδικα - ότι η παρούσα οικονομική κρίση μπορεί να αποτελέσει μια «ευκαιρία» για τη χώρα. Για τη χώρα δεν ξέρω, αλλά είναι βέβαιο ότι σίγουρα αποτελεί «ευκαιρία» για καιροσκόπους, αποτελεί «ευκαιρία» για εκείνους που την επικαλούνται για να... ξελασπώσουν από διάφορα, αποτελεί «ευκαιρία» για να δημιουργηθούν νέοι κανόνες παιχνιδιού, οι οποίοι και πάλι τους ολίγους θα ευνοούν.
Είναι δηλαδή για ορισμένους party time κανονικά και με το νόμο και στο όνομα της οικονομικής κρίσης.
