«Πυρ ήλθον βαλείν επί την γην»
( Λουκ.ΙΒ, 49)
Σ΄ ένα άθεο κράτος, η Εκκλησία, δηλαδή ο κλήρος και οι πιστοί, ως Σώμα του Χριστού, τελεί πάντοτε υπό διωγμόν, είναι εσταυρωμένη, όπως είναι και τα θύματα από την άσκηση μιας χωρίς αναφορά στο Θεό εξουσίας.
Η Εκκλησία και το άθεο κράτος είναι όπως η φωτιά και το χιόνι. Όπου υπάρχει φωτιά δεν υπάρχει χιόνι κι όπου υπάρχει χιόνι δεν υπάρχει φωτιά. Αν πούμε ότι τα δύο αυτά στοιχεία είναι ενωμένα, τότε ένα από τα δυο δεν είναι πραγματικό.
Αν η Εκκλησία στην Ελλάδα (στην προκειμένη περίπτωση ο κλήρος της, ως ασκών εξουσία) και το άθεο κράτος είναι ενωμένα, η Εκκλησία έχει χάσει τον προορισμό της. Δεν είναι η αληθινή Εκκλησία, το Σώμα του Χριστού, αλλά είναι τυπική Εκκλησία.
Ο κληρικός μετατρέπεται σε δημόσιο υπάλληλο και ασκεί σαν δημόσιος υπάλληλος τα καθήκοντά του με την ίδια πλήξη και απροθυμία, οι δε πιστοί εφησυχάζουν τηρώντας τους τύπους μιας εξωτερικής ευσέβειας. Πώς θα μεταδοθεί, για παράδειγμα, η χάρη του Χριστού στον άνεργο νέο; Ο κληρικός ή ο πιστός που εφησυχάζει με την εξωτερική του ευσέβεια και δεν αγωνιά, έχει μια θέση. Ο άνεργος νέος δεν θά ’χει ποτέ. Είναι εύκολο να πεις στον άνεργο νέο, ότι αυτό είναι το θέλημα του Θεού, όταν εσύ δεν είσαι άνεργος.
Ότι το ελληνικό κράτος είναι άθεο δεν είναι μυστικό. Το κράτος το ίδιο το ομολογεί. Δεν ασκεί την εξουσία σύμφωνα με το λόγο του Θεού. Η εξουσία πηγάζει απ’ το λαό. Πίσω από αυτή την ηχηρή λέξη, κρύβεται ο μόνος υπέρτατος σκοπός, ο κοινοβουλευτισμός, δηλαδή η κατάκτηση και η διατήρηση της εξουσίας, με διαφόρους μεθόδους και συστήματα, με λιγότερο η περισσότερο σεβασμό στον άνθρωπο και στη ζωή του ανθρώπου.
Το άθεο κράτος απαξιώνει τον πολίτη, με την αιτιολογία ότι ο πολίτης δεν μπορεί να κάνει τίποτα χωρίς αυτό. Το άθεο κράτος υποκαθιστά το Θεό. «Χωρίς εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα». Αφαιρεί την προσωπική ευθύνη του πολίτη, που πρέπει να φέρεται σαν να μην έχει προσωπική ζωή, προσωπική ελευθερία και προσωπική ευθύνη. Σαν να μην χρειαστεί κανένας από μας να δώσει λόγο για τις πράξεις του και για τη ζωή του. Αναλαμβάνουν οι πολιτικοί να λογοδοτούν για μας, αυτοί που δεν δίνουν λόγο ούτε για τον εαυτό τους, ως ανεύθυνοι.
Ας δούμε τη λογική των πολιτικών και του κοινοβουλευτισμού με ένα παράδειγμα. Είναι πραγματική ανάγκη, να κάνουμε οικονομία στο νερό, γιατί γίνεται μεγάλη σπατάλη. Σκέφτομαι να κάνω ό,τι μπορώ για να περιορίσω τη δική μου σπατάλη. Αν είμαι ένας ανεύθυνος, ένας εξουθενωμένος υπήκοος αυτού του κράτους, που με έχουν παγιδέψει με την καθημερινή πλύση εγκεφάλου, θα σκεφτώ: Και τι θα γίνει με αυτό; Μήπως μπορώ να αλλάξω δώδεκα εκατομμύρια Έλληνες που κάνουν σπατάλη νερού; Χωρίς τους πολιτικούς δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Ούτε να περιορίσω τη σπατάλη του νερού. Ας κάνουν πρώτα οικονομία αυτοί που έχουν τις πισίνες και μετά εγώ.
Έτσι δεν γίνομαι ποτέ αυτό που περιμένω από τους άλλους να γίνουν, στην προκειμένη περίπτωση, δεν γίνομαι οικονόμος του νερού, που σπαταλώ». Δεν είμαι πολίτης, αλλά υπήκοος. Ως πολίτης έχω ευθύνη, αυτοπεριορίζομαι. Θα δώσω λόγο για τις πράξεις μου. Δεν περιμένω να δώσουν λόγο για μένα οι πολιτικοί, τα κόμματα ή το κράτος.
Η προσωπική μου ευθύνη είναι για μένα σπουδαιότερη απ΄ την ευθύνη των πολιτικών (αν υπάρχει). Είμαι ένα ανθρώπινο ον που ίσως αυτή είναι η τελευταία μέρα της ζωής του και δεν έχω καιρό να περιμένω τα σχέδια των πολιτικών.
Αν όντως αυτή είναι η τελευταία μέρα για κάποιους από μας, τι έχει αξία; Μήπως έχει αξία να περιμένει να αλλάξουν τον κόσμο οι πολιτικοί και να τον κάνουν καλύτερο; Έχει αξία ο κοινοβουλευτισμός και τα διάφορα συστήματα με τα οποία κατακτάται η εξουσία;
Γι’ αυτόν που πεθαίνει σήμερα η μεγαλύτερη αξία και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον είναι η προσωπική του ιστορία; Αν θέλω να είμαι πολίτης, ελεύθερος και υπεύθυνος άνθρωπος, πρέπει να δω τη ζωή μου απ΄ τη σκοπιά της προσωπικής μου ιστορίας και όχι απ΄ τη σκοπιά της ιστορίας του κόσμου. Δεν έχω καιρό να περιμένω να αλλάξει ο κόσμος και να γίνει αυτό που περιμένω να γίνει.
Μήπως στα λόγια αυτά του άθεου κράτους και της εξουσίας του «χωρίς εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα;» πρέπει να θυμηθώ τα λόγια του Κυρίου προς τον Πιλάτο: «Δεν θα είχες καμιά εξουσία, αν δεν σου είχε δοθεί άνωθεν», που σημαίνουν, δεν είναι αληθινή η εξουσία σου, αν δεν την ασκείς σύμφωνα με το λόγο του Θεού.
Ούτε εσύ είσαι αληθινή εξουσία, ούτε ο πολίτης είναι αληθινός πολίτης, ούτε η
δημοκρατία αληθινή δημοκρατία.
Κάποτε οι πολίτες θα καταργήσουν αυτούς τους μύθους και τις ψευδαισθήσεις. Θα γνωρίσουν την αλήθεια και η αλήθεια θα τους ελευθερώσει.
( 22 Μαρτίου, εορτή της Σταυροπροσκυνήσεως)
