...Τελικά πρέπει να το φιλοσοφήσουμε το πράγμα. Εδώ το φιλοσόφησε πρώτη και καλύτερη η Παπαρήγα, γιατί δηλαδή όλοι οι υπόλοιποι να συναντούμε μια δυσκολία στο να αποδεχτούμε την πραγματικότητα;
Είπε εδώ και μέρες η γενική γραμματέας του ΚΚΕ ότι, τέλος πάντων, σιγά το θέμα που γίνεται με την πιθανολογούμενη επιτήρηση της ελληνικής οικονομίας. Έτσι κι αλλιώς η ελληνική οικονομία βρίσκεται σε διαρκή επιτήρηση χρόνια και χρόνια. Όχι τώρα. Ούτε και τότε που την έβαλε ο Αλογοσκούφης κατά την πρώτη τετραετία της Ν.Δ. Πριν, πολύ πριν. Άρα, μιλάμε για μια συνηθισμένη κατάσταση, η οποία, ας πούμε... ανανεώνεται από καιρού εις καιρόν για να μην χάνουμε και τις... καλές μας συνήθειες!
Ε, τώρα, προφανώς βρισκόμαστε σε μια ακόμη φάση ανανέωσης της συγκεκριμένης «καλής συνήθειας». Δεν πρόλαβε η χώρα να πει ότι βγήκε από την προηγούμενη επιτήρηση - ίσα - ίσα που πρόλαβε ο Καραμανλής και έκανε κάποιες παροχές για να κάνει εκλογές - και... Και εκεί που είπαμε «Δόξα σοι ο Θεός» αρχίζουμε πάλι το «Βοήθα Παναγιά μου» σχετικά με τα οικονομικά τής χώρας. Και όχι μόνο βέβαια, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα, γιατί τώρα μιλάμε για τα οικονομικά.
Από μια άποψη, από μία όμως, θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα πράγματα δεν είναι και τόσο τραγικά αυτή τη φορά, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά στην έξωθεν εικόνα αξιοπιστίας της χώρας. Διότι δεν είμαστε η μόνη χώρα της Ευρωζώνης που μπαίνει στην επιτήρηση. Μπαίνουμε παρέα έξι χώρες, και μεταξύ αυτών και η Γαλλία, εκ των «πυλώνων» του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Και φυσικά δεν μπαίνουμε μόνο από δικό μας φταίξιμο και οπωσδήποτε δεν μπαίνουμε οικεία θελήσει. Η παγκόσμια οικονομική κρίση, αλλά και αυτή που μαστίζει κατ’ επέκταση την Ευρώπη είναι η αιτία - η προβαλλόμενη τουλάχιστον - η οποία μας βρήκε στο... φτερό και μας οδηγεί και πάλι στην επιτήρηση. Και πάλι καλά, που λέει ο λόγος, για να ’χει να λέει κι εκείνος ο δυστυχής Παπαθανασίου, που, απ’ όλες τις χώρες της Ευρωζώνης, εμείς ανήκουμε στις ελαχιστότατες εκείνες, που έστω και οριακά παρουσιάζουμε θετικό πρόσημο στους ρυθμούς ανάπτυξης και έχουμε ενός είδους παρηγοριά.
Από κει και πέρα, στο διά ταύτα της υπόθεσης, και έτσι... ευγενικά που μας τα είπε ο Χ. Αλμούνια, τι μπορεί ακριβώς να κάνει η κυβέρνηση; Να μας βάλει τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι, γιατί όλα αυτά πού μετακυλύονται; Στους πολίτες. Και έτσι όπως τα έθεσε τα ζητήματα, περιορίζει δραστικά τα περιθώρια άσκησης πολιτικής παροχών από την κυβέρνηση. Η οποία βρίσκεται σε δυσμενέστατη θέση γιατί από τη μία έχει ανάγκη να κάνει παροχές - πέρα από τις ανάγκες που έχουν οι ίδιοι οι πολίτες - για να εξυπηρετήσει τους στόχους της σε επίπεδο πολιτικής και παραμονής στην εξουσία και... Και από την άλλη, με τόσο... στρίμωγμα που πέφτει, θ’ αρχίσει να υιοθετεί το... μήνυμα «ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος» προς τους πολίτες.
Και όλα αυτά μέσα στο κλίμα της ακατάσχετης εκλογολογίας, το οποίο δεν λέει να κοπάσει με τίποτα. Ορισμένοι στο κυβερνητικό στρατόπεδο θεωρούν - και όχι αδίκως - ότι οι όροι που τίθενται από την Κομισιόν καθιστούν απαγορευτική την υλοποίηση του σεναρίου των πρόωρων εκλογών (ξέρετε αυτών που καθημερινά διαψεύδουν ότι πρόκειται να γίνουν) μέχρι τις αρχές του καλοκαιριού, αφού δεν αφήνουν περιθώρια στην κυβέρνηση να ασκήσει γενναιόδωρη κοινωνική πολιτική για πολυπληθείς κατηγορίες πολιτών. Άλλοι πάλι - καθώς δεν βλέπουν φως στο βάθος του τούνελ - εκτιμούν ότι η ταχύτατη προσφυγή στις κάλπες αποτελεί μονόδρομο για την κυβέρνηση, η οποία, όχι μόνο δεν θα μπορεί να κάνει παροχές, αλλά και θα πρέπει να λάβει μέτρα με σοβαρό κοινωνικό αντίκτυπο.
«Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα», δηλαδή για την κυβέρνηση, η οποία τώρα δεν έχει παρά να «παζαρέψει» με την Κομισιόν για τη βελτίωση των όρων που θα τεθούν προκειμένου η χώρα να επανέλθει στη δημοσιονομική πειθαρχία. Και φυσικά η κυβέρνηση οδηγείται σε επικαιροποίηση του προσφάτως επικαιροποιημένου Προγράμματος Σταθερότητας.
«Η επικαιροποίηση της επικαιροποίησης, την επικαιροποίηση... Ω!Ω!Ω! επικαιροποίηση!».
