...Πως λέμε «όλοι της γης οι πικραμένοι;» Ακριβώς αυτό. Παρουσίασε ο... εκτός μαντρίου, Τατούλης, το βιβλίο του - που δεν έχει και μεγάλη σημασία - και ποιοι παρέστησαν από πλευράς Ν.Δ.; Όλοι οι έχοντες λόγο να έχουν μια δυσφορία ή μια δυσαρέσκεια με το κόμμα τους. Να τους πάρουμε από την αρχή. Καταρχήν έχουν ένα κοινό γνώρισμα με το συγγραφέα τού βιβλίου. Είναι όλοι «τέως». Και προσέξτε, δεν λέμε «πρώην», διότι ο «πρώην» σημαίνει ότι μπορεί να ξαναϋπάρξει και στο μέλλον. Λέμε «τέως», που σημαίνει ότι αυτό ήταν και άλλο δεν έχει. «Τέως», λοιπόν, υπουργοί και υφυπουργοί των κυβερνήσεων της Νέας Δημοκρατίας. Ο τέως βουλευτής Άμυνας και πρώην βουλευτής, γιατί τώρα... οικουρεί, Σπήλιος Σπηλιωτόπουλος. Ο τέως υφυπουργός Απασχόλησης Γεράσιμος Γιακουμάτος, που «μάχεται» μεν στα τηλεοπτικά παράθυρα υπέρ της κυβέρνησης, αλλά δεν παραλείπει, εμμέσως πλην σαφώς, να εκφράζει και τη δυσαρέσκεια ή τη δυσφορία του. Ο τέως υφυπουργός Υγείας Γ. Γιαννόπουλος, ο οποίος έχει ανοιχτά εκφράσει και τη δυσφορία του και τη δυσαρέσκειά του. Ο Γ. Λαμπρόπουλος, τέως κι αυτός, υφυπουργός Άμυνας και ο Γ. Γιαννέλης, αυτός δεν είναι τέως, βουλευτής Λέσβου που πρόσφατα έστειλε στον πρωθυπουργό επιστολή για το Εφετείο, υπονοώντας, εμμέσως πλην σαφώς, ότι αν δεν του φτιάξουν το Εφετείο στην εκλογική του περιφέρεια, δεν θα ξαναδούν την ψήφο του ούτε ζωγραφιστή.
Όλοι αυτοί, λοιπόν, πήγαν στην παρουσίαση του τέως υφυπουργού Πολιτισμού Πέτρου Τατούλη, μαζί με τον τέως - επίσης - υφυπουργό τού ΠΑΣΟΚ Τηλέμαχο Χυτήρη. Και προφανώς δεν πήγαν τυχαία. Πήγαν, προκειμένου διά της σημειολογίας να υπογραμμίσουν με την παρουσία τους, αν μη τι άλλο, τη δυσφορία τους και προφανώς να εκπέμψουν ένα μήνυμα στην επισφαλή κοινοβουλευτική πλειοψηφία τής Νέας Δημοκρατίας. Διότι, παρά το γεγονός ότι εξακολουθούν να παραμένουν κοινοβουλευτικά νομοταγείς, ωστόσο είναι προφανές ότι είναι στο... όριο! Και αυτό το... όριο ήταν μια καλή ευκαιρία να καταδειχθεί, για μια ακόμη φορά, με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου τού πρώην υφυπουργού Πολιτισμού και νυν επαναστάτη.
Από κει και πέρα ο κ. Τατούλης, που για αρκετό καιρό τώρα - και συγκεκριμένα από τότε που αποπέμφθηκε από τη Ν.Δ. - δεν έχει απασχολήσει τη δημοσιότητα, έκανε το αναμενόμενο: Άφησε ανοιχτή την προοπτική δημιουργίας ενός νέου πολιτικού σχηματισμού, λέγοντας ότι «δεν χρειαζόμαστε ταχυδακτυλουργούς τής πολιτικής. Δεν χρειαζόμαστε πλανευτές Μεσσίες. Έχουμε ελπίδα. Κι αυτή η ελπίδα είμαστε εμείς. Εμείς είμαστε η ελπίδα, μόνον εμείς». Βέβαια, έκανε έτσι τη διατύπωση ώστε, αν αύριο - μεθαύριο δεν υπάρξει κόμμα, να μπορεί να πει «εγώ δεν είπα ποτέ κάτι τέτοιο, οι δημοσιογράφοι το συμπέραναν». Ή, αν γίνει κάτι τέτοιο, να μπορεί να πει «εγώ το είχα δηλώσει κατά την παρουσίαση του βιβλίου μου». Όπως και να ’χει όμως, είναι καλό να θυμηθούμε ότι εκεί κατά το μέσον της πορείας των... λεονταρισμών τού Π. Τατούλη, και πριν ακόμη αποπεμφθεί από τη Ν.Δ., είχε ήδη κυκλοφορήσει η εκδοχή ότι απώτερος στόχος ήταν η δημιουργία νέου κόμματος με επίκεντρο τον ίδιο και τη στήριξη ισχυρού, ισχυρότατου επιχειρηματικού και προσφάτως εκδοτικού... οίκου. Ο τρόπος δε που παρουσιάστηκε από συγκεκριμένη εφημερίδα η εκδήλωση για το βιβλίο του, καταδεικνύει, αν μη τι άλλο, τη συμπάθεια που υπάρχει προς το πρόσωπό του. Τα υπόλοιπα θα κρίνει η ιστορία. Και αυτή που γράφτηκε και αυτή που δεν γράφτηκε ακόμη.
Φυσικά, με την εσωστρέφεια που «δέρνει» αυτή τη στιγμή τη Νέα Δημοκρατία, με την γκρίνια και τις κόντρες, και με τον Γιάννη Μανώλη να μιλάει για το «πιθανό σενάριο της πράσινης παρένθεσης», για ανάγκη δημιουργίας «αντίπαλου ρεύματος» στην Ντ. Μπακογιάννη και άλλα τοιαύτα, είναι προφανές ότι το θέμα «Τατούλη» είναι τώρα «κερασάκι στην τούρτα». Αλλά, όπως και να ’χει, εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα για τον Καραμανλή, και όχι μόνον, ισχύει αυτό που έλεγε ο Γκάλμπρεϊθ: «Πολιτική είναι να έχεις να επιλέξεις ανάμεσα στο καταστροφικό και στο δυσάρεστο».
