Σχετικά με το αγροτικό ζήτημα σήμερα, πρόθεσή μου δεν είναι να αναλύσω πλευρές που απαιτούν ειδικές γνώσεις για την προσέγγιση ενός τόσο σύνθετου προβλήματος. Πρόθεσή μου είναι να ξεδιπλώσω κάποιες πλευρές που απασχολούν όλη την κοινωνία.
Αρχικά, ας διερευνήσουμε την απάντηση στο ερώτημα αν είναι δικαιολογημένη η απόφαση των αγροτών να διεκδικήσουν λύσεις, μπλοκάροντας τις οδικές συγκοινωνίες. Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι τέτοιες ενέργειες από τόσους πολλούς ανθρώπους και για τόσο μακρύ διάστημα, συνιστούν κοινωνική εξέγερση. Κι αυτό γιατί ο κανόνας της ελευθερίας των συγκοινωνιών παραβαίνεται «εν γνώσει» των συνεπειών του νόμου. Εδώ ας σημειωθεί ότι αυτό γίνεται από ώριμους πολίτες, «νοικοκυραίους» που στην καθημερινότητά τους κινούνται στο πλαίσιο του νόμου. Τα τελευταία στοιχεία μας παρακινούν να σκεφτούμε ότι ένα κοινωνικό στρώμα ενεργεί σαν να βρίσκεται σε απόγνωση, επιλέγοντας εκείνη τη μορφή αγώνα που ίσως σοκάρει και εξοργίζει.
Βρίσκονται άραγε σε απόγνωση; Κι αν ναι, γιατί;
Βρίσκονται σε απόγνωση γιατί χωρίς να φταίνε οι ίδιοι καλούνται να πουλήσουν την παραγωγή τους σε τιμές που δεν τους εξασφαλίζουν την επιβίωσή τους. Τους ζητείται να πουλήσουν κάτω του κόστους, με την πολιτεία να συναινεί σ΄ αυτή την εξέλιξη.
Η επίσημη πολιτεία δεν έπρεπε να το επιτρέψει αυτό. Η ελληνική κυβέρνηση που την εκπροσωπεί με τη νεοφιλελεύθερη λογική της, είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνη για το πρόβλημα που δημιουργήθηκε. Ως νεοφώτιστη νεοφιλελεύθερη δεν αντιλήφθηκε τη «φούσκα» π.χ. των διεθνών τιμών στα δημητριακά της καλλιεργητικής περιόδου 2006-2007 και θεωρώντας τες κανονικές, επέτρεψε το όργιο των αυξήσεων στα λιπάσματα (100% φέτος), στα φάρμακα (40%) και δεν πήρε μέτρα για να περιφρουρήσει τους αγρότες από την αύξηση στις τιμές του πετρελαίου.
Πιστή στις «μπαρούφες» των νεοφιλελεύθερων, ιδιωτικοποίησε τα λιπάσματα της Καβάλας και επέτρεψε τη δημιουργία καρτέλ που επιτέθηκε αδίστακτα στα αγροτικά εισοδήματα που διαφαίνονταν μεγάλα σύμφωνα με τις επηρμένες εκτιμήσεις τους. Περίμεναν να διορθώσει τις όποιες ανισορροπίες η ίδια η αγορά. Οι διορθωτικές τάσεις της αγοράς στην περίπτωση των δημητριακών για παράδειγμα επανέφεραν τις τιμές για τα προϊόντα της καλλιεργητικής περιόδου 2007-2008 στις τιμές της περιόδου 2005-2006. Μ΄ αυτόν τον τρόπο η διόρθωση πραγματοποιήθηκε με καταστροφή του εισοδήματος των αγροτών από τη μία και με υπερκέρδη για τους προμηθευτές λιπασμάτων και άλλων εφοδίων από την άλλη.
Θα αναλάβει την ευθύνη του ο κ. Καραμανλής; Οι αγρότες περιμένουν το mea culpa του πρωθυπουργού. Φυσικά, δεν είναι άμοιρη ευθυνών και η πολιτική Σημίτη για την κατάσταση αυτή του αγροτικού τομέα. Και στο ζήτημα της ασυδοσίας της αγοράς, των ιδιωτικοποιήσεων και της καταστροφής των συνεταιρισμών και πολύ περισσότερο που από τη θέση της Προεδρίας στην Ε.Ε. αποδέχθηκε, ψήφισε και προώθησε την αποδέσμευση των επιδοτήσεων από την παραγωγή. Αυτή η διαδικασία στην πράξη, παρέδωσε τους αγρότες ανυπεράσπιστους στην κερδοσκοπική ασυδοσία των καρτέλ.
Σε ό,τι αφορά στην «ανομία» του τελευταίου εικοσαημέρου υπεύθυνη είναι η κυβερνητική αδράνεια να περιφρουρήσει το βιος του αγρότη. Όσο για τις αποστάσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης από αυτή τη μορφή αγώνα είναι πολιτική «προφάσεων εν αμαρτίαις».
Σχετικά τώρα με το ερώτημα που υπέβαλε στον κ. Χατζηδάκη, ο κ. Πρετεντέρης με το δικό του υπερφίαλο τρόπο σε συζήτησή τους στη συχνότητα του ΜΕΓΚΑ, «Τι ζητάνε τέλος πάντων; 1 δισ.; 2 δισ. ευρώ; Πόσα είναι τα χρήματα που γι΄ αυτούς δεν είναι ψίχουλα;» Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς; Την αδυναμία του ίδιου και του κ. Υπουργού να κατανοήσουν τους λόγους της εξέγερσης των αγροτών ή την ανικανότητά τους να αναλύσουν τα αιτήματα και να συμμεριστούν την ανασφάλεια των αγροτών;
Αν κάποιοι αναζητήσουν την απάντηση στο ερώτημα αυτό θα πρέπει να αναλύσουν τη ρήση «θέλουμε εγγυημένες τιμές», που ειπώθηκε από συνδικαλιστές αγρότες στα μπλόκα. Αυτό σημαίνει, αν το ερμηνεύουμε σωστά, ότι η πολιτεία θα αναλάβει στο μέλλον να προστατέψει την αγροτική παραγωγή από τις κακοτοπιές της αγοράς, εξασφαλίζοντας στον αγρότη την κάλυψη του κόστους παραγωγής των προϊόντων, συν ένα λογικό κέρδος. Αυτό ζητούν δεκαετίες τώρα. Να ζουν από την παραγωγή τους. Αντ΄ αυτού, τους μειώνουν συνεχώς το κέρδος μοιράζοντάς το στους μεσάζοντες και στους προμηθευτές των εφοδίων και μερικές φορές τους το κλέβουν ολόκληρο και ζητούν να πληρώσουν κι από πάνω από αυτά που καλύπτουν το κόστος. Αυτό συνέβη φέτος και ξεσηκώθηκαν όλοι ανεξαρτήτως των πολιτικών απόψεων και παρά τα προβλήματα που έχει δημιουργήσει η κομματικοποίηση του συνδικαλιστικού αγροτικού κινήματος. Τελικά, η απάντηση για το αν ο αγώνας τους είναι δίκαιος είναι προφανής, οπότε και η αλληλεγγύη μας στα αιτήματά τους επιβεβλημένη.
Διώτη Ηρώ
Μέλος Κ.Π.Ε ΣΥΝ
