Πώς λέμε «μην κρίνετε ίνα μη κριθείτε»... «κρίνε μούτε» και άλλα τέτοια. Διότι εδώ που τα λέμε είναι μεγάλο σπάσιμο. Να «κερδίζει» το κόμμα στις δημοσκοπήσεις και να «χάνει» ο αρχηγός του και μάλιστα κατά κράτος. Διότι η απόσταση Παπανδρέου από τον Καραμανλή είναι πάντοτε από σημαντική έως και πολύ μεγάλη και πάντοτε... σταθερή. Και ενώ, ας πούμε, για το κυβερνών κόμμα το ισχυρό χαρτί και το αβαντάζ είναι ο πρωθυπουργός και πρόεδρός του, αντίθετα, το ντεσαβαντάζ και το αδύνατο σημείο εμφανίζεται να είναι ο πρόεδρος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Πάντα σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, έτσι; Οι οποίες δημοσκοπήσεις έχουν φθάσει στο σημείο να ρυθμίζουν την πολιτική ζωή και όχι μόνο. Όταν όμως δέχεσαι μια δημοσκόπηση και βάσει αυτής κάνεις πολιτική και ζητάς μέρα παρά μέρα εκλογές, δεν μπορείς να την αποδέχεσαι αποσπασματικά και μόνο εκεί που σε συμφέρει, αλλά στο σύνολό της.
Εύλογα λοιπόν, στη συνέντευξη που έδωσε προχθές ο Γιώργος Παπανδρέου, αναδείχθηκε και το θέμα της προσωπικής του υστέρησης έναντι των γενικών δημοσκοπικών επιδόσεων του κόμματός του και, ακριβώς εκεί, υπέβαλε και ένα... προσωπικό αίτημα σχετικά με την καταλληλότητά του για την πρωθυπουργία. Γιατί, άμα δηλώνεις «είμαι έτοιμος να κυβερνήσω» και στις δημοσκοπήσεις μένεις 14-15 μονάδες πίσω ως προς την καταλληλότητα εκείνου που κυβερνά, κι αν δεν δημιουργείται θέμα, δημιουργούνται πάντως εντυπώσεις οι οποίες σαφέστατα παίζουν το ρόλο τους και στο εσωκομματικό τοπίο και στο... εξωκομματικό τοπίο. Και είναι βέβαιο ότι αν στο ΠΑΣΟΚ υπάρχουν, και υπάρχουν, δυσαρέσκειες και αμφισβητήσεις, αυτή τη στιγμή «κουκουλώνονται» και «καταπίνονται» από το γεγονός ότι έχουν δημιουργηθεί προσδοκίες επανάκαμψης στην εξουσία που περιορίζουν τις όποιες αντιδράσεις.
Είπε λοιπόν: «Ζητώ να κριθώ επί ίσοις όροις. Κρίνετέ με γι’ αυτό που έχω κάνει. Κρίνετέ με ως υπουργό Παιδείας. Κρίνετέ με ως υπουργό Εξωτερικών. Κρίνετέ με για το κατά πόσον κατάφερα να διαπραγματευτώ τα εθνικά συμφέροντα. Κρίνετέ με για το κατά πόσον κατάφερα να διαπραγματευτώ σκληρά, αποφασιστικά και αποτελεσματικά στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Κρίνετέ με γι’ αυτά. Και αύριο θα με κρίνετε αν είμαι ή δεν είμαι ικανός πρωθυπουργός της χώρας». Το κορυφαίο όμως από την ενότητα του «κρίνετέ με» ήταν το τέλος: «Κρίνετέ με ακόμα όπως θα πρέπει πάνω σε αυτό να κρίνετε και τον κ. Καραμανλή. Τι υποσχέθηκε και τι έκανε. Γιατί δεσμεύομαι σήμερα και τι θα πράξω αύριο. Τότε θα με κρίνετε δίκαια και σωστά»...
Ωραία μας τα είπε, βέβαια, αλλά αυτό δεν λέγεται επί «ίσοις όροις», αυτό λέγεται «κρίνετε με τους δικούς μου όρους». Κατ’ αρχάς γιατί το ερώτημα που τίθεται στις δημοσκοπήσεις έχει να κάνει με την καταλληλότητα ως πρωθυπουργού. Όχι ως υπουργού. Αλλά, εν πάσει περιπτώσει, για ν’ αποφασίσει κανείς και να αποφανθεί περί της καταλληλότητας ή μη, προφανώς λαμβάνει υπόψιν το σύνολο της πορείας και της παρουσίας. Δεν είναι κάτι το ξεκάρφωτο. Και άρα οι παράμετροι της κρίσης που ο ίδιος ζήτησε να ληφθούν υπόψιν, λαμβάνονται υπόψιν και οδηγούν στο αποτέλεσμα. Έπειτα ο «αντίπαλος» Καραμανλής δεν έκανε ποτέ υπουργός για να πεις ότι θα γίνει εκ παραλλήλων πόστων η κριτική. Έγινε απευθείας πρωθυπουργός. Αλλά, όπως είπαμε, το πιο... τρανταχτό όλων των επιχειρημάτων ήταν εκείνο το τελευταίο. Να κριθεί γι’ αυτά που υπόσχεται ότι θα κάνει, όπως έτσι πρέπει να κρίνεται και ο Καραμανλής. Αυτό πραγματικά έχει γούστο. Ποιος Έλληνας πολιτικός έκανε ποτέ αυτά για τα οποία δεσμεύτηκε «πριν» και μάλιστα να κριθεί και εκ προοιμίου γι’ αυτά;! Να μην τρελαθούμε κιόλας. Οι υποσχέσεις «πριν» είναι πάντοτε... ανέξοδες, η εφαρμογή τους «μετά», εφόσον πετύχουν το σκοπό τους, είναι μια άλλη κωμικοτραγική ιστορία, και αυτό πλέον το γνωρίζουν καλά οι Έλληνες ψηφοφόροι. Δεν είναι όπως ήταν μια φορά κι έναν καιρό.
Ο καθένας, συνεπώς, εκ των πολιτικών ανδρών κρίνεται γι’ αυτό που είναι και γι’ αυτό που υπήρξε - όχι γι’ αυτό που επιθυμεί να γίνει ή και θα γίνει τελικά. Και φυσικά, όλοι κρίνονται τελικά από την ιστορία, ανεξάρτητα από την κρίση των ψηφοφόρων. Αυτά, για να ’χουμε το νου μας.
