Αγαπητή «Ελευθερία»,
Ένα από τα σημαντικότερα θέματα της επικαιρότητας είναι το αγροτικό. Πάνω λοιπόν, σε αυτό το θέμα θα ήθελα κι εγώ, ως απλός παρατηρητής, να εκθέσω τις απόψεις μου.
Κατ' αρχάς, για να μην παρεξηγηθώ, κατανοώ τον αγώνα των αγροτών και κάθε καλοπροαίρετο αγώνα. Έχουν πολλά δίκαια αιτήματα. Η γεωργία και η κτηνοτροφία είναι τα αρχαιότερα επαγγέλματα, έχουν την αφετηρία τους στους πρώτους ανθρώπους, στον Αδάμ και στα παιδιά του, Κάιν και Άβελ. Άλλωστε και στην πατρίδα μας, πάντα αποτελούσαν σημαντικούς παράγοντες της οικονομίας. Βέβαια, πάντα υπήρχαν προβλήματα στους δυο αυτούς τομείς, αλλά κυρίως στις μέρες μας, πέραν των άλλων, αντιμετωπίζουν και τη συρρίκνωση. Επομένως, πρέπει να ληφθούν «γενναία» μέτρα από το κράτος που θα οδηγήσουν στην ενίσχυση και στην άνθιση των επαγγελμάτων αυτών με άμεσο βέβαια, αντίκτυπο και στην οικονομία της χώρας μας.
Αυτό που με ξένισε όμως, είναι ο τρόπος του αγώνα κάποιων αγροτών. Διαβάζοντας, το άρθρο σου (23-1-09, αρ. φύλ. 30526 ) με τίτλο: «Η ζωή... στα μπλόκα των αγροτών. Με ψητά, κρασί και τάβλι περνάνε οι μέρες στα σημεία αποκλεισμού», βλέπουμε πως λείπει η θυσία, η ασκητικότητα, λείπει θα έλεγα η πειθώ και δημιουργείται άσχημη εντύπωση στη μερίδα του λαού μας, που δεν μπορεί να εξασφαλίσει στο καθημερινό τραπέζι του ούτε τον «άρτον τον επιούσιον». «Η φτώχεια θέλει καλοπέραση», ο αγώνας όμως, θέλει θυσία.
Ένα άλλο, εύλογο ερώτημα κάποιων, που δημιουργεί αρνητικές εντυπώσεις, είναι γιατί επιλέχθηκε η συγκεκριμένη χρονική στιγμή για αυτόν τον αγώνα, η συγκεκριμένη αυτή χρονική περίοδος, που δεν υπάρχουν αγροτικές εργασίες και ταυτόχρονα δυσχεραίνονται οι εργασίες των άλλων εργαζόμενων συμπατριωτών μας, όπως για παράδειγμα οδηγών φορτηγών, λεωφορείων κ. ά. Βέβαια, αυτός ο τρόπος κινητοποιήσεων (η παρεμπόδιση δηλαδή, της ποιότητας ζωής και εργασίας) επιλέγεται και από άλλες επαγγελματικές ομάδες, πράγμα το οποίο δεν τον νομιμοποιεί.
Ίσως κάποιοι θυμώσουν με τα γραφόμενά μου. Τους ζητώ συγγνώμη, δεν ήταν αυτή η πρόθεσή μου. Κατέθεσα τις σκέψεις αυτές καλοπροαίρετα, για προβληματισμό και για να τονίσω πως υπάρχει ένα μεγαλύτερο όπλο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σε αυτόν τον αγώνα: η προσευχή προς τον Θεό, που είναι ο τελικός ρυθμιστής των πάντων.
Αγώνας λοιπόν, με θυσία, ασκητικότητα και προσευχή για να έχει σίγουρο αποτέλεσμα.
Φιλήμων Κ., Λάρισα
