Έχει και το ίδιο όνομα τρομάρα του! Και όταν λέμε «τρομάρα», κυριολεκτούμε. Το όνομά του δεν συμπίπτει απλώς με το όνομα της... ειρηνικής επιχείρησης - εισβολής στην Κύπρο, ταυτίζεται απόλυτα. Και δεν ταυτίζεται μόνο επειδή υπάρχει συνωνυμία, αλλά και γιατί οι πράξεις του, που ο ίδιος δημόσια ομολόγησε, κατά την εισβολή, ταυτίζονται με τη θηριωδία των δυνάμεων εισβολής, γιατί έδρασε κατ’ εντολήν.
Τώρα, πώς του ’ρθε και προέβη σε... δημόσια εξομολόγηση; Του ξέφυγε; Δεν το σκέφτηκε καλά; Το σκέφτηκε και θεώρησε ότι αυτός ήταν ένας τρόπος να... κάνει το κομμάτι του, δείχνοντας παράλληλα και τις... ψυχικές και καλλιτεχνικές του ευαισθησίες, όταν δήλωσε ότι χρειάστηκε μετά να κάνει ψυχοθεραπεία και ακόμη έχει πρόβλημα. Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι ομολόγησε - και μάλιστα αβίαστα και εθελοντικά - ότι ο ίδιος σκότωσε, κατ’ εντολήν ανωτέρων του, 10 Ελληνοκυπρίους και μεταξύ αυτών έναν 19χρονο που εκτέλεσε εν ψυχρώ και ο οποίος ήταν δεμένος.
Και μετά; Και μετά έγινε το «έλα να δεις». Στην Τουρκία δηλαδή. Όχι εδώ. Γιατί εδώ, ενώ μας παρουσιάστηκε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να πιαστούμε από τη δημόσια ομολογία του Τούρκου ηθοποιού και να ανακαινίσουμε ένα θέμα τόσο σοβαρό όσο το συγκεκριμένο, που αποδεικνύει και την εισβολή (όχι που δεν το ξέρουμε) και τη θηριωδία που την ακολούθησε, αρχίσαμε πάλι τις φιλολογίες, τα υπεράνω και τα ευχολόγια.
Για πρώτη φορά τόσα χρόνια μετά ένας Τούρκος της εισβολής ομολόγησε εγκλήματα πολέμου, αγνοώντας προφανώς και ο ίδιος ότι δεν παραγράφονται. Και αυτή η δημόσια ομολογία, πέραν του ότι μπορεί να σύρει τον ίδιο σε δίκη και καταδίκη, σέρνει και την Τουρκία εκεί που προ πολλού έπρεπε να είχε συρθεί για τα εγκλήματα της Κύπρου και για το σκοτεινό και θλιβερό κεφάλαιο των αγνοουμένων που έχει αφήσει πίσω του αναπάντητα «γιατί» και πληγές που δεν έκλεισαν σε κείνους που έμειναν πίσω.
«Προδότης» ο Αττίλας αρχικά, εν συνεχεία ψυχικά διαταραγμένος, αλλά βασικά σεναριομανής! Διότι στην προσπάθειά του να μαζέψει τα ασυμμάζευτα μετά που κατάλαβε τι έκανε και τι είπε και μετά τις πιέσεις που προφανώς δέχτηκε, βγήκε να υποστηρίξει ότι δεν μιλούσε για πραγματικά γεγονότα, αλλά για ένα σενάριο που δουλεύει κατά τα πρότυπα της ταινίας «Η διάσωση του στρατιώτη Ράιαν», προκειμένου, διά της παιδαριώδους αυτής δικαιολογίας, να σωθεί ο ίδιος, να σωθεί και η Τουρκία από τις συνέπειες της δημόσιας ομολογίας του. Μετά βρήκαν και κάποιον που είπε ότι ναι μεν ήταν τότε στην Κύπρο ο Αττίλας - ηθοποιός, μαζί με τον άλλο «Αττίλα», αλλά δεν ήταν «μάχιμος» γιατί ήταν... διαταραγμένος σου λέει και τον είχαν... διακοσμητικό.
Να γελάς δηλαδή, αν το θέμα δεν είχε να κάνει με μια τραγωδία, όπως η συγκεκριμένη, που μόνο κλάμα μπορεί να προκαλεί. Σημασία όμως απ’ όλη αυτή τη φαρσο-τραγωδία δύο πράγματα έχουν: ότι για πρώτη φορά έχουμε ωμή ομολογία για τα εγκλήματα της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, και ως εκ τούτου ότι για πρώτη φορά δίνεται η ευκαιρία «εκμετάλλευσης» του γεγονότος αυτού για να αποδοθεί δικαιοσύνη. Γιατί για τα εγκλήματα πολέμου ποτέ δεν είναι αργά. Όχι μόνο γιατί δεν υπάρχει παραγραφή όσον αφορά στη νομική οπτική του θέματος, αλλά γιατί κυρίως δεν υπάρχει παραγραφή στην εθνική μνήμη και στο ανθρώπινο συναίσθημα.
...Και ενώ η Αθήνα... φοβερίζει από απόσταση ασφαλείας, η Λευκωσία, που σε κάθε περίπτωση είναι και η άμεσα εμπλεκόμενη, προχωράει σε διερεύνηση της νομικής πτυχής της υπόθεσης του Αττίλα-ηθοποιού και ας προχώρησε σε παιδαριώδη διάψευση των δηλώσεών του μετά. Το πιο... ενθαρρυντικό όμως για την εξέλιξη και αξιοποίηση της υπόθεσης, θα μπορούσε να πει κανείς ότι προέρχεται από την ίδια την Τουρκία, όπου πρώην δικαστής του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων - Τούρκος εννοείται - δήλωσε πως η Τουρκία θα έχε πρόβλημα αν δεν ξεκινήσει αμέσως έρευνα σχετικά με το θέμα, και εξηγεί νομικά τους λόγους.
Ίσως - ίσως ένας Αττίλας, τόσα χρόνια μετά τον «Αττίλα», ν’ ανοίγει ένα παραθυράκι δικαίωσης εθνικής και ηθικής. Ίσως.
