Και μετά σου λένε δεν έχει λεφτά το κράτος για μισθούς, συντάξεις, φάρμακα, εκπαίδευση. Και πώς να έχει όταν μια στρατιά κρατικοδίαιτων «τρωκτικών» φροντίζει επιμελώς για την πάρτη της απορροφώντας ό,τι έχει και δεν έχει αυτό το έρμο κράτος.
Τη στιγμή που η χώρα μας τείνει «χείρα επαιτείας» προς φίλους και εχθρούς, ημεδαπούς και αλλοδαπούς, για να ξελασπώσει η ελληνική οικονομία, κάποιοι χρυσοδάκτυλοι εξακολουθούν να εισπράττουν μισθούς – πρόκληση αξιώνοντας και πετυχαίνοντας αυξήσεις 40 και 80% στις μυθικές, για τη χώρα μας, αποδοχές τους!
Οι μεταρρυθμιστικές και εκσυγχρονιστικές προσπάθειες των τελευταίων ετών δεν κατάφεραν να μειώσουν τους οργανισμούς του Δημόσιου τομέα, ώστε να μειωθούν οι δαπάνες που θεωρούνται υπέρογκες και προκαλούν «θανατηφόρα» ελλείμματα. Κατόρθωσαν όμως να τους μετρήσουν και όπως προκύπτει απο σχετική έρευνα του υπουργείου Εσωτερικών, ανέρχονται σε 722! Πρόκειται για τους κάθε είδους οργανισμούς, εταιρίες και επιχειρήσεις του Δημοσίου, που μπορεί να χαρακτηρίζονται «κοινής ωφελείας», στην ουσία όμως μετατρέπονται σε οργανισμούς ταλαιπωρίας των πολιτών.
Σ΄αυτούς τους φορείς, με τα τεράστια ελλείμματα και τη γραφειοκρατική συγκρότηση, τακτοποιούνται τα golden boys του κρατικού μηχανισμού, τα «χρυσά παιδιά» του δημόσιου τομέα, τα οποία απολαμβάνουν ιδιαίτερα προνόμια και αμείβονται με παχυλούς μισθούς.
Η Κυβέρνηση με πρόσφατο νομοσχέδιο για τις ΔΕΚΟ επιχείρησε να ελέγξει κάπως αυτή τη στρατιά των χρυσοκάνθαρων στελεχών, αλλά η προσπάθεια αυτή μάλλον πέφτει στο κενό. Σύμφωνα με τα στοιχεία που έχουν δοθεί κατά καιρούς απο τα αρμόδια υπουργεία, οι αμοιβές των στελεχών δημοσίων οργανισμών ξεκινούν απο τις 150.000 ευρώ το χρόνο και φθάνουν ως και τις 500.000 ευρώ! Πρόκειται για πακτωλό, για χρυσοφόρο ποταμό που ούτε να φανταστεί δεν μπορεί ο μισθοσυντήρητος κι ο συνταξιούχος, οι οποίοι εκλιπαρούν για αύξηση ενός ευρώ την ημέρα. Πού ακούστηκε να εισπράττουν τόσα λεφτά άνθρωποι που – όπως στη ΔΕΗ - δεν υπήρξαν ποτέ μάνατζερ του ιδιωτικού τομέα αλλά μόνο καθηγητές.
Στις αμοιβές αυτών των ανθρώπων – που θα ΄λεγε κανείς ότι ζουν σε μια χώρα όπου ρέει «μέλι και γάλα» και χρυσάφι φυσικά – περιλαμβάνονται εκτός απο τις μηνιαίες αποδοχές τους και τα παντός είδους «μπόνους», έξοδα παράστασης, αμοιβές για συμμετοχή σε συμβούλια και διαβούλια, χρυσές πιστωτικές κάρτες, έξοδα κίνησης και υπερωρίες, που φουσκώνουν τα πορτοφόλια των έτσι κι αλλιώς υψηλά, υψηλότατα αμειβόμενων golden boys του χρεωκοπημένου δημοσίου τομέα.
Αν συνεκτιμηθεί ότι στη διάθεση αυτών των «χρυσών παιδιών» του συστήματος βρίσκονται περίπου 2.000 πολυτελή κρατικά αυτοκίνητα για να μετακινούνται και που αντί για καυσαέρια εκπέμπουν ευρώ, θα μπορέσουμε να πάρουμε μια ιδέα γιατί ο ελληνικός λαός πηγαίνει απο λιτότητα σε λιτότητα χωρίς να μπορεί να σηκώσει κεφάλι.
Σύμφωνα με δημοσιεύματα του Τύπου και σχετικές ερωτήσεις βουλευτών στη Βουλή, στις 722 επιχειρήσεις, εταιρίες και οργανισμούς του δημοσίου, κινείται ένας ολόκληρος στρατός στελεχών, ο αριθμός των οποίων υπερβαίνει τις 7.000. Μια ολιγαρχία στην οποία διοχετεύεται χωρίς ντροπή το δημόσιο χρήμα, με αποτέλεσμα εκείνοι να παίρνουν αυξήσεις ως 85,4% μέσα σ΄ένα χρόνο, οι δε συνταξιούχοι και υπάλληλοι, μόλις 3 – 4% !
Το ποιοι κρατούν τους απόμαχους του μόχθου και τους εργατοϋπαλλήλους στα όρια της φτώχειας και της εξαθλίωσης και ποιοι ευνοούν τις πλουσιοπάροχες αμοιβές και τα προκλητικά επιδόματα των κρατικοδίαιτων αυτών «τρωκτικών», είναι γνωστό σε όλους μας. Είναι αυτοί που συνήθως χτυπιούνται για τα προβλήματα των πολιτών, που προκάλεσαν οι ίδιοι. Αυτοί που κλαίνε για τους φόρους που έβαλαν οι ίδιοι. Που δακρύζουν για το επίπεδο των γλίσχρων αποδοχών και συντάξεων που συντήρησαν οι ίδιοι. Είναι αυτοί που αγανακτούν δήθεν για τις παχιές κοιλιές των «εκμεταλλευτών» που τους πάχυναν οι ίδιοι. Που γίνονται θηρία για τα σκάνδαλα που φύτρωσαν, ως γνωστόν, στα χωράφια που οι ίδιοι καλλιεργούσαν. Διότι βρισκόμαστε στα πρόθυρα εκλογών και ο πολίτης που έζησε τη «λαοφιλή» δράση όλων αυτών των κατασυγκεκινημένων για τα βάσανα του σήμερα, πολιτικών προσωπικοτήτων, θα πει κάποια στιγμή την κουβέντα του.
Δεν ξέρω τι θα ΄λεγε σήμερα ένας απο εκείνους τους πολιτικούς που συντηρούν στις «χρυσές καρέκλες» του δημοσίου τομέα αυτή την ολιγαρχία των «υψηλότατων» με τις προκλητικές αποδοχές, σ΄έναν συνταξιούχο που «καρφώνει τη δεκάρα» για να τα βγάλει πέρα, σ΄έναν εργάτη ή υπάλληλο που μετράει δέκα φορές το μεροκάματό του για να δει αν του φτάνει ως το τέλος του μήνα. Δεν ξέρω πώς θα δικαιολογούσε αυτή την προκλητική ανισότητα κι αυτή τη διασπάθιση δημοσίου χρήματος ακόμα και σε ζημιογόνους οργανισμούς και επιχειρήσεις του κρατικού τομέα. Αυτό κι αν αποτελεί σκάνδαλο πρώτου μεγέθους!
Δεν είναι δύσκολο στον καθένα να βγάλει τα συμπεράσματά του για το πώς γίνονται οι σπατάλες του κρατικού προϋπολογισμού, πώς διογκώνονται τα ελλείμματα και γιατί μπαίνουν οι φόροι. Το δύσκολο είναι να απαντήσει κανείς στο ερώτημα, τι πρέπει να μας συμβεί ακόμα, πόσο πάτο να πιάσει η ελληνική οικονομία ακόμα, για να κλείσουν επιτέλους τα αχόρταγα στόματα των «υψηλότατων»...
Είπατε τίποτα;
