Τα τρακτέρ μάς πνίγουν, αλλά... Αλλά δεν είναι εκεί το πρόβλημα, γιατί είμαστε συνηθισμένοι. Άλλωστε, όταν σε ποσοστό 90% είμαστε απογοητευμένοι από την καθημερινότητά μας, τα τρακτέρ τι κάνουν; Προσθέτουν... ρόδες στην απογοήτευσή μας. Και, για μια ακόμη φορά - που δεν είναι η πρώτη και σίγουρα δεν θα είναι και η τελευταία - μια επαγγελματική ή κοινωνική τάξη εις βάρος όλων των υπολοίπων, διεκδικεί τα δικαιώματά της. Διότι, όπως πολύ χαρακτηριστικά έλεγε και ένας από τους «εγκλωβισμένους» οδηγούς, «δηλαδή καλά αυτοί διεκδικούν να πάρουν κάτι παραπάνω, εγώ γιατί να χάσω εξαιτίας τους;». Αλλά...
Αλλά σε τούτη τη χώρα ο καθείς πράττει κατά το δοκούν και ο καθείς ενδιαφέρεται για τα δικά του. Τα «μα σα και τα σα... μάσατα», που λένε. Τέλος πάντων, και χωρίς την Ελλάδα να βρίσκεται υπό την πολιορκία των τρακτέρ, μια χαρά απαισιόδοξοι είμαστε, δυσαρεστημένοι και απογοητευμένοι, σε σύγκριση με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους, από τη γενικότερη κατάσταση που επικρατεί στη χώρα.
Αυτά τουλάχιστον τα... αισιόδοξα αποτελέσματα προκύπτουν από την έρευνα του τακτικού Ευρωβαρόμετρου και... Και τα στοιχεία δείχνουν ότι οι Έλληνες πολίτες είναι από τους πιο δυσαρεστημένους Ευρωπαίους σε ποσοστό 90% για την κατάσταση της οικονομίας στη χώρα τους, μετά τους Ούγγρους, τους Πορτογάλους και τους Λετονούς. Όπως βλέπετε, από πλευράς κατάταξης, ακόμη και στην... απογοήτευση, μαζί με τους... τριτοκοσμικούς της Ε.Ε. κατατασσόμαστε! Γενικά οικονομία, ακρίβεια και ανεργία εκτιμούν ότι είναι τα σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η Ελλάδα, με αποτέλεσμα έξι στους δέκα να δυσκολεύονται να πληρώσουν ακόμη και τους λογαριασμούς τους. Ακόμη οι Έλληνες δεν εμπιστεύονται την κυβέρνηση, τη Βουλή, τα πολιτικά κόμματα, τις περιφερειακές-τακτικές δημόσιες αρχές, το νομικό σύστημα της χώρας, ενώ εκφράζουν την έντονη δυσπιστία τους - την υψηλότερη στην Ευρώπη - για το ΝΑΤΟ και τα Ηνωμένα Έθνη.
Δηλαδή, αν κάνουμε μια... σούμα από τα παραπάνω, και δύσπιστοι είμαστε και καχύποπτοι είμαστε και ευχαριστημένοι από τίποτα δεν είμαστε.
Φυσικά, δεν είναι τυχαίο γεγονός αυτό. Έχουμε τα δίκια μας! Αυτό είναι το μόνο βέβαιο. Ταυτόχρονα όμως, ως χαρακτήρες, είμαστε ένα κράμα αισιοδοξίας και απαισιοδοξίας που εναλλάσσεται με ταχύτατους ρυθμούς ανάλογα με την περίπτωση, την εποχή και την κατάσταση. Και επιπλέον, έχουμε και ποσοστό ευθύνης για ό,τι μας συμβαίνει ή δεν μας συμβαίνει, γιατί και συμμέτοχοι είμαστε και σε ποικίλα όσα θέματα η διαχείριση των πραγμάτων είναι τέτοια που μαρτυρά μια ανακολουθία αλλά και μια ανεδαφικότητα ως προς τις καταστάσεις.
Ακόμη οι Έλληνες εμφανίζονται και απαισιόδοξοι για το μέλλον των παιδιών τους - αυτό είναι το ζοφερότερο όλων, που βέβαια έρχεται ως φυσική συνέπεια των καταστάσεων που σήμερα βιώνουμε - καθώς σε ποσοστό 83%, το υψηλότερο στην Ευρώπη, εκτιμούν ότι η ζωή τους θα είναι δυσκολότερη από τη δική τους. Και βέβαια, αυτός είναι και ο φυσικός συλλογισμός που μπορεί να κάνει κανείς με τα παρόντα δεδομένα, χωρίς να αποτελεί και «θέσφατο» ότι αυτό θα είναι τελικά το μέλλον. Γιατί κανείς ποτέ δεν μπορεί να ξέρει πώς θα διαμορφωθούν, εν τέλει, τα πράγματα, καθώς η όποια εν Ελλάδι εξέλιξη δεν είναι αποκομμένη από τις γενικότερες εξελίξεις στην Ε.Ε., αλλά και στον κόσμο.
Από την άλλη, επειδή και πριν σχολίαζα ότι γενικά έχουμε μια «αντίφαση χαρακτήρα» αυτό έρχεται ανάγλυφα να επιβεβαιωθεί και από τις ίδιες τις μετρήσεις. Διότι την ίδια ώρα που η απογοήτευση των πολιτών φτάνει το 90%, ένας στους δύο πολίτες (ποσοστό 53%) δηλώνει ικανοποιημένος από την καθημερινή του ζωή. Πείτε μου τώρα εσείς πώς... συνδυάζεται το ένα με το άλλο αν δεν καταφύγει κανείς σε... παραψυχολογικές ερμηνείες.
Όπως και να ’χει, το γεγονός παραμένει ότι οι καιροί είναι δύσκολοι και είναι προφανές ότι και λόγω της διεθνούς συγκυρίας θα γίνουν δυσκολότεροι.
Επειδή όμως γενικώς διακρινόμαστε από μία... χαρμολύπη, υπάρχει πάντα τρόπος να τη... σκαπουλάρουμε. Και αυτό, επίσης, είναι μια πραγματικότητα, ιστορικά αποδεδειγμένη.
