Αυτές τις μέρες, που στο πρόσωπο των παιδιών της Παλαιστίνης στοχοποιείται το δικαίωμα ενός ολόκληρου λαού να έχει τη δική του πατρίδα και να αποφασίζει ο ίδιος για την τύχη του, κανείς δεν δικαιούται να μένει απαθής. Κανείς δε νομιμοποιείται να σχοινοβατεί ανάμεσα στο θύτη και στο θύμα, προσπαθώντας με μισόλογα να κρατήσει δήθεν ισορροπίες. Αυτές τις ώρες, ένας και μόνο στόχος μπορεί και πρέπει να καθορίζει τη δράση κάθε εργάτη και εργάτριας, κάθε νέου και νέας: Πώς με τον πιο αποφασιστικό, τον πιο μαζικό τρόπο θα εκφραστεί η αλληλεγγύη στο λαό της Παλαιστίνης. Πώς κατηγορηματικά και χωρίς καμιά περιστροφή θα καταδικαστεί η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα του Ισραήλ, των ΗΠΑ και της Ε.Ε. που σπέρνουν το θάνατο στη Λωρίδα της Γάζας. Πώς θα πιεστούν και θα τιμωρηθούν από τους εργαζόμενους και το λαό οι πολιτικές εκείνες δυνάμεις που κρατούν ίσες αποστάσεις ανάμεσα στο θύτη και στο θύμα, δίνοντας άλλοθι και χρόνο στους φονιάδες.
Η νέα φάση της Ισραηλινής επίθεσης στη Λωρίδα της Γάζας, που έχει εκδηλωθεί από αέρα, θάλασσα και έδαφος, έχει ήδη θέσει αμείλικτα ερωτήματα, οι απαντήσεις των οποίων έβαλαν σε δοκιμασία τις θέσεις – στάσεις των ελληνικών πολιτικών δυνάμεων.
Πρώτο ερώτημα: Γιατί ξεχνιέται ή υποβαθμίζεται το κύριο ζήτημα, αυτό δηλαδή που εδώ και πολλά χρόνια διατυπώνεται στα χαρτιά των διεθνών οργανισμών, που όμως το έχουν εγκαταλείψει στην πράξη και ο ΟΗΕ και το Συμβούλιο Ασφαλείας και η Ε.Ε. και οι ΗΠΑ, φυσικά και το ίδιο το Ισραήλ, δηλαδή η δημιουργία ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους.
Για το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα ο στόχος του ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους, κράτους κανονικού όπως είναι όλα τα κράτη, με στρατό, με αστυνομία, που να αναπτύσσεται στα εδάφη του 1967 με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ, είναι ο στόχος που οφείλει να παλεύει το αντιμπεριαλιστικό κίνημα σ’ όλο τον κόσμο μόνιμα και σταθερά, ανεξάρτητα από την χρονική περίοδο που εκδηλώνονται οι διάφορες φάσεις, οξυμένες η μη, της Ισραηλινής επιθετικότητας.
Οι διάφορες συζητήσεις, που αναπτύσσονται αυτή την περίοδο, για την εσωτερική πλευρά του παλαιστινιακού ζητήματος, δεν προσφέρουν καλή υπηρεσία. Ας αφήσουν τον παλαιστινιακό λαό να αποκτήσει την πατρίδα του κι από εκεί και πέρα η ταξική πάλη και η ταξική αντιπαράθεση θα επιλύσει το θέμα αν θα έχουμε ένα προοδευτικό ριζοσπαστικό κράτος ή ένα συντηρητικό.
Δεύτερο ερώτημα: Πρέπει ή όχι να απαιτούμε να σταματήσει αμέσως η ισραηλινή επίθεση χωρίς όρους και δεσμεύσεις. Δεν μπορεί μία πολιτική δύναμη να αυτοπροβάλλεται σαν φίλα προσκείμενη στους παλαιστινίους και να διατυμπανίζει σ’ όλους του τόνους πως κατανοεί το δράμα τους και τους συμπαραστέκεται και από την άλλη να συμφωνεί με τη θέση πως μπορεί και ο επιτιθέμενος, ο οποίος είναι κι ο αποκλειστικά υπεύθυνος, να βάζει όρους για να σταματήσει την επίθεση. Δεν μπορεί να συμπεριφέρεται έτσι, όχι μόνο μια πολιτική δύναμη, αλλά ούτε μία κυβέρνηση, μία διεθνής Ένωση, ένας Οργανισμός. Ή θα έχει τη θέση της άμεσης αποχώρησης των επιτιθέμενων Ισραηλινών χωρίς όρους ή δεν θα είναι με τους Παλαιστίνιους. Όλα τα άλλα είναι παραμύθια.
Τρίτο ερώτημα: Από πού να φύγουν τα ισραηλινά στρατεύματα. Μόνο από τη Γάζα. Η από όλα τα αραβικά εδάφη που βρίσκονται, π.χ. και από τα υψώματα του Γκολάν. Αν δεν υπάρχει μια τέτοια θέση σαφής, δεν υπάρχει πραγματική στάση δικαίου και αντικειμενική βάση διαμόρφωσης προϋποθέσεων καλής γειτονίας, στο μέλλον, του Ισραήλ με τα αραβικά κράτη της περιοχής, μαζί και με το παλαιστινιακό. Βεβαίως, δεν μπαίνει καθόλου σε δεύτερη μοίρα το ζήτημα της ανθρωπιστικής βοήθειας. Κουβέρτες, τρόφιμα, φάρμακα, κ.λπ. Εδώ πρέπει όλοι να βοηθήσουμε, να συμβάλουμε. Όμως, στο πολιτικό επίπεδο η θέση κάθε πολιτικής δύναμης πρέπει να είναι σαφής.
Στη χώρα μας – και όχι μόνο – αναπτύσσεται μια συζήτηση για διάφορα θέματα που – ορισμένα τουλάχιστον – μπορεί να είναι υπαρκτά αλλά καταντάνε ακαδημαϊσμός και υποκρισία όταν συζητιούνται την ώρα που οι Ισραηλινοί διαπράττουν κυριολεκτικά γενοκτονία στην Παλαιστίνη.
Θέτουν τα εξής ερωτήματα:
– Γιατί οι Ισραηλινοί επιτέθηκαν τώρα στη Γάζα. Μήπως γιατί έχουν εκλογές. Μήπως φταίει η απλή αναλογική που δεν βοηθά να βγει μια ισχυρή κυβέρνηση και έτσι τα κόμματα στο Ισραήλ επιδιώκουν να διακριθούν για την αιμοδιψία τους, ώστε να πάρουν μεγαλύτερα ποσοστά και να μπορέσουν να κυβερνήσουν.
– Γιατί η «Χαμάς» έδωσε προσχήματα στο Ισραήλ με τους πυραύλους. Μήπως γιατί θέλει να ευνοήσει το «Λικούντ» του Νετανιάχου, ένα κόμμα που αρνείται τις διαπραγματεύσεις.
- Μήπως ισχύει αυτό που λένε οι Ισραηλινοί, ότι οι αντιστεκόμενοι στη Γάζα ανακατεύονται με παιδιά και γυναίκες για να προκαλέσουν πρόβλημα. Μήπως δεν πρέπει να έχουν ασπίδα τις γυναίκες και τα παιδιά.
Αυτό το τελευταίο, βεβαίως δεν έχει αποδειχθεί ότι συμβαίνει, άλλωστε και η αντιπροσωπεία του ΟΗΕ δεν δέχτηκε ότι στο σχολείο που βομβάρδισαν οι Ισραηλινοί υπήρχαν ένοπλοι.
Ωστόσο, όλα αυτά δεν είναι παρά απύθμενες υποκρισίες.
Καταρχήν, αυτοί που είναι ένοπλοι – κα δεν είναι μόνο η «Χαμάς», αντιστέκονται όλοι στη Γάζα – είναι μέρος του παλαιστινιακού λαού. Τι υπονοούν δηλαδή οι βαθυστόχαστοι αναλυτές. Πως δεν έπρεπε να σηκώσουν τα όπλα και να αντισταθούν. Να τους πουν «περάστε». Στους κατακτητές.
Έπειτα, υπάρχει η άλλη κατηγορία αναλυτών, αυτή των ευσπλαχνικών: Ε, πρόσεξε και λίγο τα παιδιά, είναι πολύ ασύμμετρο να χτυπάς και παιδιά και γυναίκες! Λες και υπάρχει περίπτωση να επιτεθείς και να εισβάλεις σε μια χώρα χωρίς να υπάρξουν και θύματα μεταξύ των αμάχων. Φυσικά δεν είναι το ίδιο τα παιδιά, οι γυναίκες, οι ηλικιωμένοι που βρίσκουν το θάνατο την ώρα που προσπαθούν να προστατευτούν. Αυτό δείχνει την αγριότητα του πολέμου. Αλλά δεν μπορούμε να μπούμε στη λογική που λέει ότι για τα γυναικόπαιδα που δολοφονούνται φταίνε οι ένοπλοι Παλαιστίνιοι, που δεν πάνε να μείνουν μόνοι τους, σε μια απόσταση από όλο τον άλλο λαό, ώστε και ευκολότεροι στόχοι να γίνονται από τους Ισραηλινούς και να μην «αναγκάζονται» οι επιτιθέμενοι να σκοτώνουν και αμάχους. Άλλωστε, στην Παλαιστίνη – και όχι μόνο, παντού και πάντα έτσι γίνεται, στην Ελλάδα αντιστάθηκαν 14χρονα και 15χρονα παιδιά στη Γερμανική κατοχή – αντιστέκονται και άμαχοι. Είναι και αυτοί μέρος της αντίστασης. Αντιστέκονται με όποιον τρόπο βρουν, με ό,τι διαθέτουν.
Φυσικά απύθμενη είναι και η υποκρισία της ελληνικής κυβέρνησης. Πολυδιαφημίζει την ανθρωπιστική βοήθεια που δίνει, θέλοντας να ξεχάσουν οι εργαζόμενοι πως – όπως και οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ – είναι μέρος του προβλήματος. Δεν έχει την πρώτη ευθύνη, αλλά είναι μέρος του προβλήματος.
Ένας λαός, λοιπόν, έχει δικαίωμα με όλα τα μέσα να διεξάγει έναν αγώνα απελευθερωτικό ή και ταξικό. Με όλα τα μέσα απέναντι στον ιμπεριαλισμό, απέναντι στην ξένη επέμβαση.
Στην άσκηση αυτού του δικαιώματος κανείς δεν μπορεί να του βάλει κανόνες. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο οι Έλληνες εργαζόμενοι, όλος ο ελληνικός λαός είναι και θα είναι αλληλέγγυος στον παλαιστινιακό λαό. Μέχρι την τελική νίκη.
* Ο Ιωάννης Μπλέκος είναι πρόεδρος Συνδικάτου Οικοδόμων Λάρισας.
