Σ’ όλα τα πλάτη αυτής της γης, στις τέσσερις ηπείρους, οι εξουσίες των Λαών, διαλαλούν και λένε, για τη Δημοκρατία μας, το ωραίο σύστημά μας, τα μύρια τα θεάρεστα, τ’ατέλειωτα καλά μας. Γι΄ αυτή περηφανεύονται, γι΄ αυτή μονολογούνε, γι΄ αυτή μ’ αγώνες Εθνικούς τους «άτιμους» χτυπούνε. Γι αυτό μας το πολίτευμα, το «λαϊκό κουβέρνο» - όπως το λένε οι άνθρωποι - σπουδαίο και μοντέρνο. Που χαίρεται η Ανατολή και τραγουδάει η Δύση, που καμαρώνει ο ντουνιάς - ξεχνάει και την κρίση. Οι εκλεγμένοι άρχοντες με τους αντιπροσώπους, αυτοί που «ευαγγελίζονται» και δρέπουνε τους κόπους, εξουσιάζουν, κυβερνούν και υπηρετούν με πάθος τα όσια, τα εθνικά, ακλόνητοι σαν βράχος. Πολιτικοί ευφάνταστοι, δικαστικοί φωστήρες, θρησκευτικοί, στρατιωτικοί περίφημοι μνηστήρες, τα άπαντα λυμαίνονται, πουλάνε κι αγοράζουν κι ούτε που συλλογίζονται, ούτε που λογαριάζουν το δύσμοιρο, πολύπαθο και πολυπλανημένο, τον πάντα ευκολόπιστο και πάντα προδομένο, λαό της πολυπλάνταχτης, της γης της οικουμένης, που κρέμεται, ονειρεύεται, της ψεύτρας ειμαρμένης. Σε κάθε τόπο οι κόλακες μοιράζουνε τη λεία που κλέβουνε ξεδιάντροπα από την πολιτεία. Σε κάθε κράτος υπαρκτό, σε κάθε Βιλαέτι, ένα τραγούδι ακούγεται αυτό του Μωχαμέτι, που πλανερά οι άρχοντες το κάνανε παντιέρα, το κάνανε πολίτευμα και θεϊκή βεγγέρα.
Αλήθειες αψεγάδιαστες σας λέω με τη ρήση που όλοι καλά τις ξέρετε στην άμοιρη τη ζήση. Αλήθειες ασυνείδητες, αλήθειες γραμμένες, που στο πετσί του ο άνθρωπος τις έχει χωνεμένες. Από αιώνες άμετρους και στην κυριαρχία, έτσι γινόταν εσαεί με τη Δημοκρατία. Καλύτερα, χειρότερα, τι ωφελεί να λέμε;... αφού για το πολίτευμα ίσως κι εμείς να φταίμε. Και φταίμε αναμφίβολα αν το καλοσκεφτούμε, γιατί δε λογαριάζουμε παρά μονολογούμε. «Μονολογούμε, μονολογούμε, τι λένε οι άλλοι ούτε π’ ακούμε, τον ξένο πόνο δεν τον μπορούμε, μιλούμε έτσι για να μιλούμε...».
Ας δούμε όμως μια στιγμή, τι λέει η «σοφία», κυρίως και αυτολεξεί για τη Δημοκρατία, και τι σημαίνει φυσικά αυτή η ορολογία: (Σημαίνει δύναμη, ισχύς, του δήμου εξουσία που απορρέει απ΄ το λαό κι αποτελεί το κράτος και πρέπει να υπηρετεί την αξιοκρατία). Όμως, ποια είναι η λογική στην κάθε εξουσία, στην πράξη απάνω, στη ζωή, στην κάθε λειτουργία, σε μία πολυπράγμονη και δόλια αρχομανία;... Σε μία δρώσα αστική και ταξική πορεία, που εφαρμόζει, ακολουθεί η κάθε ολιγαρχία, φωνάζοντας και λέγοντας για τη Δημοκρατία;... Πώς να μπορέσει να σταθεί, αδέκαστη, «κυρία» η μαύρη πολυταξική αυτή Δημοκρατία, σε μια εκμεταλλεύτρια «κακούργα» κοινωνία;... Πώς να υπάρξει αληθινή και λαϊκή εξουσία, όταν στα χέρια της κρατά η κάθε ολιγαρχία, τους Νόμους που απεργάζεται και τη φιλοσοφία, να εφαρμόζει πάντοτε με κρίση και «μαγεία», στην «άσκηση «καθήκοντος» η οικογενειοκρατία»;... Πέντε σύμβολα αιώνια, πέντε ονόματα «τρανά» κυβερνούνε την Ελλάδα και την κάναν ταρσανά. Σαν τσιφλίκι τους η χώρα κι ο Λαός στην κολιγιά, αιωνόβιοι ανθρώποι μας πουλάνε αρχοντιά.
Της Δύσης τα κρατίδια και της Ευρώπης οι Λαοί, συμμάχησαν πολύμορφα, φορές για να κερδίσουν, σκοπούς και στόχους που βαλαν, στα πλάνα τους ως τώρα, στο όνομα, στο σύστημα, πολίτευμα, σοφία - και δοκιμάστηκαν πολύ με τη Δημοκρατία...
Κανένα απ’ τα φαινόμενα στον κόσμο δεν ειν’ άλλο, πιο δυνατό, πιο εντυπωσιακό, πιο επιβλητικό και πιο μεγάλο, από το κράτος των κλεφτών, των αυτοαποκαλούμενων και δημοκρατικών... Τα είδαμε, τα ζήσαμε, τα γράφει η ιστορία, τα όσα τόσα μύρια, ελεεινά κι αχρεία, μας έκαμαν οι κάπηλοι με τη Δημοκρατία.
Φιάσκο και λογοπαίχνιο και φαρσοκωμωδία είναι στ’ αλήθεια φίλοι μου, χωρίς αμφιβολία το «έντιμο» πολίτευμα που λεν Δημοκρατία. Κι όποιος πει άλλη κουβέντα, για τη γνώμη μας αυτή, θα ναι ψεύτικη πατέντα, θα ναι άποψη σαχλή.
Κι αν οι Ρωμιοί καυχιόμαστε περσότερο τη «μνεία», που λέει πως επίτευγμα δικό μας απ΄ τ’ αρχεία, είναι από πανάρχαια ευρήματα «οικεία», το σχέδιο, το σύστημα που λεν Δημοκρατία, γιατί εδώ γεννήθηκε, αντρώθηκε αιώνες, στην άλλοτε – πάλε ποτέ – δική μας τη φατρία - ας έχουμε υπόψη μας, καλά μες στη φαρέτρα, κι ευχή μας πολυπόθητη και πεθυμιά να μείνει, το εύρημα, το σύστημα, ανθρώπινο να γίνει, να δείξει πρόσωπο θεού, να ζήσει να στεριώσει, με οιωνούς ευοίωνους τον κόσμο να φωτίσει, δίκαια κι αξιοκρατικά παντού να κυβερνήσει.
Εδιάλεξα τραγουδιστά και πάλι να σας δώσω, ετούτα τα μηνύματα, για σας παραδώσω, και να σας πω, συνάνθρωποι, για την αρχολαγνεία, της άρχουσας της τάξης μας και για την πειρατεία, τα πάθη τ’ αδιόρθωτα που ζει η Πολιτεία, ο κόσμος όλος κι ο ντουνιάς και η κοσμογραφία, με τούτο το πολίτευμα που λεν Δημοκρατία.
Έχουμε «αληθινή», «σωστή» Δημοκρατία – δεν υπάρχει αμφιβολία – μόνο για τους «εκλεκτούς», τους άρχοντες και την ολιγαρχία. Στα μέτρα τους τα κόβουνε, τα ράβουνε εν τέλει τ’ αρχοντικά «κοστούμια» τους – μας έχουνε αγέλη...
