Στα αλήθεια πιστεύει κανένας μας όσο ρομαντικός και αν είναι, ότι μπορεί σήμερα, μια κοινωνία όσο σύγχρονη, πειθαρχημένη, πλούσια και ανεπτυγμένη, να λειτουργεί στο σημερινό ταραγμένο και ανήσυχο κόσμο αρμονικά και ομαλά, εάν δεν υπάρχει προς τούτο κάποια εποπτεύουσα αρχή, που θα επιβλέπει και θα παρακολουθεί για την τήρηση των νόμων, βάσει των οποίων δραστηριοποιείται και κινείται καθημερινά; Σίγουρα όχι.
Επομένως από όποια πλευρά, όψη και μεριά δούμε το όλο αυτό θέμα, βλέπουμε ότι προκύπτει αδήριτη ανάγκη, ως κοινωνία να έχουμε μια αστυνομία ικανή και αποτελεσματική, κινούμενη πάντοτε μέσα στη νομιμότητα, να περιφρουρεί, για να εξασφαλίζει την ασφάλεια και την περιουσία όλων των κατοίκων, αδιακρίτως και ανεξαρτήτως κοινωνικής τάξης, φυλής και κοινωνικού στρώματος και αν βρίσκεται.
Τον τελευταίο καιρό όμως και ύστερα μάλιστα από την εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου μαθητή, την 6-12-2008 από αστυνομικό όργανο, γίναμε όλοι μας μάρτυρες, ενός παραλόγου και αυταπόδεικτου παραλογισμού όπου, σύσσωμη η ελληνική κοινωνία, ξέσπασε με πρωτοφανή μανία εναντίον του συνόλου της αστυνομίας, όπου είδαμε 15χρονους μαθητές, να επιτίθενται και να καταλαμβάνουν ακόμα αστυνομικά τμήματα, να επιφέρουν σοβαρές ζημιές σε αυτά και να αναποδογυρίζουν και να πυρπολούν δεκάδες περιπολικά οχήματα. Και από την άλλη μεριά η ίδια η κοινωνία, απαιτούσε και ζητούσε συγχρόνως, από την αστυνομία, με καταρρακωμένο το ηθικό και ευρισκόμενη συνέχεια ανάμεσα σε διασταυρούμενα πυρά, να προστατέψει τους δοκιμαζόμενους από τις άγριες επιθέσεις, του μαινόμενου πλήθους πολίτες και τις περιουσίες αυτών.
Βεβαίως η οργή και η αγανάκτηση της κοινωνίας, εναντίον της αστυνομίας εν πολλοίς ήταν δικαιολογημένη και είχε καθήκον και υποχρέωση, να αντιδράσει, αλλά πολιτισμένα, με σύνεση και ψυχραιμία, σκεπτόμενη όμως ότι και τα αστυνομικά όργανα είναι και αυτά Έλληνες πολίτες, συντεταγμένα εντός της πολιτείας, της οποίας τους νόμους είναι υποχρεωμένα να εφαρμόζουν και μέσα απ' αυτούς, να προστατεύουν την ασφάλεια και τις περιουσίες όλων των κατοίκων της χώρας.
Τα όσα επακολούθησαν της δολοφονίας του άτυχου Αλέξη είναι γνωστά και νωπά. Έκαναν το γύρο του κόσμου, δυσφήμισαν την πατρίδα μας, ως μια χώρα στην οποία βασιλεύει η αναρχία, η ατιμωρησία, δεν είναι κράτος δικαίου, αλλά μια αναρχούμενη και οχλοκρατούμενη ακυβέρνητη πολιτεία.
Κατά τη διάρκεια των επεισοδίων σε όλη τη χώρα, παρουσιάσθηκε μια αστυνομία, άβουλη, αμήχανη, φοβισμένη, με καταρρακωμένο ηθικό, ηττοπαθής, ανεπαρκής, αναποτελεσματική και τελείως ανίκανη, να προστατέψει ως είχε καθήκον και υποχρέωση, την ασφάλεια και τις περιουσίες των πολιτών.
Το ζητούμενο συνεπώς και εκείνο, που πρέπει να απασχολήσει την ελληνική κοινωνία δεν είναι αν θα πρέπει να καταργηθούν τα ΜΑΤ και να αφοπλισθεί η ΕΛΑΣ, γιατί ακούστηκε και αυτό, αλλά τι αστυνομία πρέπει να αποκτήσει, για να αισθάνεται ο ελληνικός λαός ασφάλεια και σιγουριά, μέσα στον τόπο του, όπου δρα, κινείται και δραστηριοποιείται καθημερινά.
Η αστυνομία εδώ και πολλά χρόνια και ιδιαίτερα μάλιστα μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του άτυχου Αλέξη, βρίσκεται συνεχώς στο στόχαστρο και στο μάτι του κυκλώνα. Έχει χάσει την έξωθεν καλή μαρτυρία και την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού. Εφόσον πιστεύω κανένας μας, δεν θέλει να βλέπει τους βανδάλους και τους κουκουλοφόρους, που στο πέρασμά τους θα πυρπολούν, θα καταστρέφουν και θα λεηλατούν τα πάντα και ό,τι τους γουστάρει, χωρίς να δίνουν λόγο και αναφορά σε κανέναν και πουθενά, τότε θα πρέπει και η πολιτεία χωρίς καμία άλλη χρονοτριβή και καθυστέρηση, το αναγκαίο θεσμικό αυτό κρατικό όργανο, που είναι η αστυνομία, να την αναδιοργανώσει και εκσυγχρονίσει εκ βάθρων, ώστε σιγά - σιγά και σταδιακά, να φθάσει οργανωτικά και επιχειρησιακά, σε αποδεκτά για τη σημερινή εποχή επίπεδα. Είναι ίσως η τελευταία ευκαιρία, που έχει η χώρα μας, να αποκτήσει επιτέλους και αυτή, ένα αστυνομικό σώμα ακομμάτιστο και απερίσπαστο και ικανό να επιτελεί την κοινωνική του αποστολή, χωρίς ακρότητες, βίαιες ενέργειες και αυθαίρετες πράξεις. Νταήδες, τσαμπουκάδες και ράμπο δεν έχουν καμία θέση στις τάξεις του. Διαφορετικά η αστυνομία θα εξακολουθεί να παραμένει στα μάτια του ελληνικού λαού, απαξιωμένη, ανίκανη, αναποτελεσματική και στο περιθώριο.
Πάνω απ' όλα όμως προέχει να συμφιλιωθεί πρώτα με την ελληνική κοινωνία και αυτό θα το επιτύχει με πολλή δουλειά και ριζική αλλαγή στην καθημερινή της δράση. Πρέπει δηλαδή ο αστυνομικός να γίνει υπηρέτης του λαού και γνήσιος προστάτης και φύλακας άγγελος αυτού. Έτσι και μόνο δεν θα ξανακουσθεί και είναι καιρός να σταματήσει μια για πάντα το υβριστικό σύνθημα που κάθε τόσο και με ευκολία στολίζουν τους αστυνομικούς διάφορες ομάδες «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι».
Εν κατακλείδι θα έλεγα ότι θα πρέπει και όλοι εμείς με τη στάση μας και την εν γένει συμπεριφορά μας, να βοηθήσουμε στο έργο τη, την αστυνομία με καλόπιστη και εποικοδομητική κρητική και όχι, να την έχουμε συνέχεια στη γωνία. Πρέπει κάποτε να σταματήσει να πιστεύει ο αστυνομικός ότι είναι το αυγό. Και επομένως ή το αυγό θα πάει στην πέτρα ή η πέτρα στο αυγό και στις δύο (2) αυτές περιπτώσεις θα σπάσει το αυγό. Τέλος είναι ανάγκη να αντιληφθεί και να συνειδητοποιήσει ο ελληνικός λαός ότι, μια κοινωνία λειτουργεί με νόμους, οι οποίοι σε τελευταία ανάλυση πρέπει να εφαρμόζονται απ' όλους και ότι κανένας μας δεν είναι υπεράνω αυτών. «Doura lexi sent lexi». Σκληρός ο νόμος αλλά νόμος.
Στις Ματιές στα ΝΕΑ του Σαββάτου 13-12-2008 ο Λευτέρης Παπαδόπουλος καταλήγει. «Ζητείται Ελπίς», έγραφε ο Αντώνης Σαμαράκης πριν από μισό αιώνα. Ήταν μια κραυγή αγωνίας. Κραυγή, που ακούγεται και τώρα. Εκατομμύρια φορές την ημέρα. Σαν να χτυπιέμαι στα ντουβάρια μιας στοάς δίχως τέλος.
Ας διαλέξουμε επιτέλους την κοινωνία, που θέλουμε να ζούμε. Ζούγκλα ή πειθαρχημένη και ειρηνική.
