Αν υπάρχει ένα πράγμα που πρέπει όλοι μας να αναγνωρίσουμε είναι ότι η δημοκρατία και το κράτος δικαίου δεν κτίζονται, δεν αναπτύσσονται, και δεν λειτουργούν ούτε με σφαίρες, ούτε με βανδαλισμούς και λεηλασίες, και βεβαίως ούτε με κουκούλες.
Ο θάνατος του 15χρονου από τις σφαίρες ενός αστυνομικού και ο ξεσηκωμός της μαθητιώσας νεολαίας, με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα, δεν είναι κάτι που προέκυψε τυχαία και ξαφνικά. Είναι το αποτέλεσμα μιας μακρόχρονης λανθασμένης αντίληψης και αντιμετώπισης βασικών κοινωνικών προβλημάτων που αφορούν κυρίως τη νεολαία και το μέλλον της. Είναι αποτέλεσμα λανθασμένης κυβερνητικής αντίδρασης μπροστά στη συσσωρευμένη οργή και αγανάκτηση των νέων που βλέπουν τα όνειρά τους να σβήνουν το ένα μετά το άλλο. Και σβήνουν γιατί όλες οι κυβερνήσεις, τα τελευταία χρόνια δεν ασχολήθηκαν καθόλου με την επίλυση των προβλημάτων τους. Είναι μια κραυγή απελπισίας που βγαίνει από τα παιδιά όλης της χώρας γιατί βλέπουν το αδιέξοδο στο οποίο οδηγούνται από τη δική μας στάση και αντίληψη. Από την κυβερνητική αναλγησία, την αλαζονεία, και τη μέθη της εξουσίας.
Σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να αποδοθεί πολιτική και κομματική χροιά, ούτε οργανωτική προετοιμασία, αφού όλα τα παιδιά ξεσηκώθηκαν μετά την απώλεια ζωής του 15χρονου από τον αστυνομικό. Σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί η πράξη του αστυνομικού ως ένα μεμονωμένο, ατυχές, γεγονός γιατί αποτελεί ακόμα ένα παράδειγμα αστυνομικής βίας τον τελευταίο καιρό. Δεν θα πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι η αστυνομία λειτουργεί υπό την καθοδήγηση και τις διαταγές των πολιτικών προϊστάμενων της. Και έτσι πρέπει να γίνεται. Γι' αυτό η εκάστοτε κυβέρνηση φέρει ακέραια την ευθύνη για την όποια συμπεριφορά της αστυνομίας.
Βέβαια, θα μπορούσε να πει κανείς πως όλα αυτά είναι γνωστά. Εκείνο όμως που μπορεί να μας διαφεύγει είναι η αθέατη πλευρά του κάθε προβλήματος. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν, έστω και για λίγο, να μπούμε στον ψυχικό κόσμο αυτών των παιδιών για να δούμε τι κρύβεται πίσω από αυτό το ξεσήκωμα. Η συντριπτική πλειοψηφία των νέων που βγήκε στους δρόμους ήταν μεταξύ 15 και 18 χρόνων. Όταν είσαι 15 έως 18 χρόνων, κάνεις και εσύ τα δικά σου όνειρα για τον κόσμο που βλέπεις και θέλεις να αλλάξεις. Είναι φυσικό, ένας νέος 15 - 18 χρονών να θέλει να φτιάξει έναν καλύτερο, δικαιότερο, πιο ελεύθερο και πιο ειρηνικό κόσμο από αυτόν που βλέπει τριγύρω του. Έναν κόσμο που να παρέχει στον νέο ασφάλεια και να του εξασφαλίζει προοπτική εργασίας ανάλογα με τα προσόντα του καθενός. Έναν κόσμο μέσα στον οποίο ο νέος θα θέλει (ή μάλλον θα αδημονεί) να ενταχθεί, να παλέψει, να ερωτευθεί, και να κάνει και αυτός τη δική του οικογένεια και να αφήσει πίσω του το δικό του στίγμα. Έναν κόσμο απαλλαγμένον από τη νοοτροπία και τα αρνητικά στοιχεία της δικής μας γενιάς. Ας σκεφθεί ο καθένας από εμάς τώρα ποια από αυτά τα όνειρα μπορεί να περιμένει ο σημερινός νέος, ότι θα πραγματοποιηθούν τη στιγμή που όταν βγαίνει έξω, δεν ξέρει αν θα γυρίσει σπίτι, και όταν γυρίζει σπίτι, το πιο πιθανό είναι, να μην βρει ούτε τη μάνα ούτε τον πατέρα γιατί είναι της μόδας πλέον να ξεπορτίζουν και οι δύο.
Υπήρχαν μέσα στον ξεσηκωμό και άλλες δύο, μικρότερες, ομάδες νέων. Η μία ήταν αυτή της ηλικίας των 19 έως 25. Παιδιά δηλαδή που είτε τελείωσαν τις σπουδές τους και ψάχνουν για δουλειά, είτε είναι ακόμα φοιτητές. Πώς άραγε νιώθουν αυτά τα παιδιά τώρα που βρίσκονται στην πιο κρίσιμη, στην πιο δυναμική, και στην πιο απαιτητική ηλικία της ζωής τους;
Η εύρεση εργασίας πλέον είναι σαν να κυνηγάς τον πρώτο λαχνό του Εθνικού Λαχείου. Μιλάμε για νέους που θέλουν να εργασθούν, να αναδειχθούν, να κάνουν λεφτά και να ταξιδέψουν παντού, να ερωτευθούν και να ζήσουν τον δικό τους κόσμο. Αλλά πώς: Οι περισσότεροι είναι πλέον οικονομικά εξαρτημένοι από τους γονείς οι οποίοι τους παρέχουν ό,τι μπορούν. Αυτή η γονική στήριξη συγκρούεται με τα όνειρα των νέων. Τη δέχονται από ανάγκη. Αλλά μέχρι πότε; Βλέπουν τους μεγάλους με τα ακριβά αυτοκίνητα, τις καλοπληρωμένες θέσεις εργασίας, τα εξοχικά, τα κότερα, ενώ αυτοί έχουν την ανεργία, την ανασφάλεια, την προσφορά των 400 και 500 ευρώ για δέκα ώρες εργασίας και αυτή δυσεύρετη. Πώς να ζήσεις έτσι, και πώς να στήσεις οικογένεια κάτω από τέτοιες συνθήκες; Συνθλίβονται, ή δεν συνθλίβονται έτσι τα όνειρά σου για τη ζωή; Πού, και σε ποιον να πουν τον πόνο τους και να εκφράσουν την οργή τους, την αγανάκτησή τους και την απογοήτευσή τους αυτά τα παιδιά; Ποια κυβέρνηση στάθηκε στο πλευρό τους; Τους κατακρίνουν όμως και τους πυροβολούν όταν διαδηλώνουν! Δεν είναι αυτή πρόκληση για ξεσηκωμό;
Η άλλη ομάδα των νέων που συμμετείχε σ' αυτές τις κινητοποιήσεις, κυρίως στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, ήταν οι άνω των 25 χρόνων που περιελάμβανε στους κόλπους της, ανέργους και ταραξίες κάθε κατηγορίας, περιθωριακούς και αποτυχημένους καθώς και κουκουλοφόρους, που όλοι τους είχαν τους δικούς τους λόγους να συμμετέχουν σ' αυτές τις κινητοποιήσεις. Άνθρωποι οικογενειάρχες και εργαζόμενοι, δεν κάνουν αυτού του είδους τις διαδηλώσεις.
Αυτές οι τρεις ομάδες, μέσου των οποίων αντιπροσωπεύεται ολόκληρη η ελληνική κοινωνία, κατέβηκαν στους δρόμους να διαμαρτυρηθούν για τη στάση και τη συμπεριφορά της αστυνομίας που δεν είναι τίποτα άλλο από τον καθρέφτη της ίδιας της κυβέρνησης αφού εντολές δικές της εκτελεί πάντα.
Ας σκεφθούμε και εδώ πάλι τι έκανε αυτή η Πολιτεία τα τελευταία χρόνια, για να μην φθάσουν εδώ που έφθασαν τα πράγματα. Και το χειρότερο είναι ότι ετούτη εδώ, η σημερινή κυβέρνηση, ανέλαβε την εξουσία υποσχόμενη την επανίδρυση του κράτους δικαίου. Υποσχέθηκε μηδενική ανοχή σε φαινόμενα διαφθοράς και παρανομίας, υποσχέθηκε δίκαιη κατανομή του εθνικού εισοδήματος. Υποσχέθηκε αμέριστη συμπαράσταση στους φτωχούς και τους δεινοπαθούντες.
Υποσχέθηκε τη συγκράτηση των τιμών και την αύξηση των κατώτατων συντάξεων. Και τι δεν υποσχέθηκε! Και ο κόσμος την αγκάλιασε γιατί ήθελε να απαλλαγεί από την προηγούμενη κακοδιαχείριση, τη διαφθορά και την αλαζονεία εκείνης της κυβέρνησης. Σκεφθείτε τώρα εσείς ποιες από αυτές τις υποσχέσεις πραγματοποιήθηκαν; Και ποια επιλογή μένει τώρα στον ελληνικό λαό; Να πάει πίσω στα παλιά και τα γνώριμα; Να μείνει εδώ που είναι; Ή να αναβιώσει εκείνον τον πολυκομματικό «αχταρμά» γνωστόν ως «οικουμενική» κυβέρνηση του 1989 που ο ένας ορέγονταν να φάει τον άλλον ζωντανό; Αυτό είναι το τραγικό αδιέξοδο στο οποίο έχουν περιέλθει όλες οι κοινωνικές τάξεις της χώρας, και πιο πολύ η νεολαία.
Και εξαιτίας αυτής της κατάστασης τώρα ελλοχεύει ο κίνδυνος να διχασθεί ο ελληνικός λαός σε υποστηρικτές της μιας ή της άλλης πλευράς. Αυτό θα ήταν ότι χειρότερο ! Όμως πιστεύω πώς κανείς από εμάς δεν είναι ούτε με τις σφαίρες της αστυνομίας ούτε με τις καταστροφές και τις λεηλασίες των διαδηλωτών και των κουκουλοφόρων. Δεν είμαστε με τους γαλάζιους καρχαρίες ούτε με την πράσινη ακρίδα. Δεν είμαστε με κανένα χρώμα διαφθοράς, ρεμούλας, χοντροπετσιάς, αλαζονείας, βίας, και φαυλοκρατίας. Είμαστε όλοι με το κράτος δικαίου, της ισονομίας και της ισοπολιτείας. Αυτό το κράτος θέλουμε και αυτό θα στηρίξουμε.
