Και... Μεσσία τον λες και... σωσία τον λες.
«Μεσσία» γιατί ο 44ος πρόεδρος των ΗΠΑ και ο πρώτος Αφροαμερικανός στην ιστορία τους, παρουσιάζεται ως... «Μεσσίας», ο οποίος θα σώσει όχι μόνο τη χώρα του από τις... κακουχίες, αλλά και ως νέος πλανητάρχης θα ανακουφίσει και τα δεινά του υπόλοιπου κόσμου. Τέτοιο κλίμα και κύμα υψηλών προσδοκιών έχει δημιουργηθεί και έχει καλλιεργηθεί, που είναι αμφίβολο ότι θα μπορέσει να ανταποκριθεί ο Μπάρακ Χουσεΐν Ομπάμα στο ύψος των περιστάσεων. Και στο... μισό ύψος ν’ ανταποκριθεί όμως, πάλι καλά θα ’ναι και πάλι ικανοποίηση θα πρέπει να υπάρχει, όταν μάλιστα παραλαμβάνει το «χάος» από τον 43ο καταστροφικό πρόεδρο και προκάτοχό του. Διότι το «χάος» μπορεί μεν από τη μια πλευρά να είναι κάτι το φόβιο και το απειλητικό, από την άλλη όμως ότι είναι καλύτερο του κακού, μπορεί πολύ εύκολα να κερδίσει τις εντυπώσεις, γιατί η σύγκριση είναι μια εύκολη υπόθεση.
«Σωσίας» γιατί ο ίδιος φαίνεται ότι θεωρεί ή επιθυμεί να είναι μια... προέκταση του Λίνκολ, του οποίου είναι φανατικός θαυμαστής και τον οποίο «αντέγραψε» ακόμη και στον τρόπο που κατευθύνθηκε προς την Ουάσιγκτον (με τρένο και βγάζοντας λόγο από σταθμό σε σταθμό) και επικαλείται τακτικά στις ομιλίες του. «Σωσίας», επίσης, και του Κένεντι, καθώς εμφανίζεται σημειολογικά από τους Αμερικανούς ως ο «νέος Κένεντι» - καθώς διακρίνουν ομοιότητες - και η «νέα Τζάκι» είναι η σύζυγός του. Και «σωσίας» ακόμη γιατί αναμφίβολα εκ θέσεως και... χρώματος, και μοιραία συνδέεται με τον Μάρτιν Λούθερν Κινγκ, καθώς έρχεται αυτός να εκπληρώσει το «έχω ένα όνειρο» εκείνου και να το κάνει πραγματικότητα τέσσερις και πλέον δεκαετίες μετά. Να εκπληρώσει ένα όνειρο, όχι μόνο για λογαριασμό των Αφροαμερικανών, αλλά όλων των Αμερικανών πολιτών που έχουν εναποθέσει σε συντριπτική πλειοψηφία επάνω του, τις ελπίδες τους ή ίσως και την απελπισία τους για ένα καλύτερο αύριο.
Άλλωστε και στην πρώτη του ομιλία, ως Πρόεδρος, ο ίδιος κινήθηκε στο «πνεύμα Κινγκ» - ειρήνη, ενότητα, ισότητα - φιλτραρισμένο βέβαια μέσα από τις ανάγκες της εποχής και από το πολιτικό πρίσμα που τον αντιπροσωπεύει. Εκείνο που δεν έκανε, διότι προφανώς και ο ίδιος συναισθάνεται το μέγεθος των προσδοκιών που έχουν εναποτεθεί στην προεδρία του - που ενδεχομένως από ένα σημείο και μετά τον υπερέβησαν χωρίς και ο ίδιος να μπορεί να τις κοντρολάρει λόγω της απελπισίας που δέρνει τους Αμερικανούς πολίτες - ήταν να υποσχεθεί πράγματα και... θαύματα. Έδωσε μεν το στίγμα του, και το στίγμα της πολιτικής του - σε φιλοσοφικό και θεωρητικό επίπεδο, αν μη τι άλλο - αλλά δεν έδωσε υποσχέσεις. Διότι, πλέον, οι όποιες υποσχέσεις δίνει ένας πρόεδρος, σε σχέση μ’ αυτές που δίνει ένας υποψήφιος πρόεδρος, δεν είναι ανέξοδες και οπωσδήποτε δεν είναι και χωρίς αντίκρισμα.
Οι Αμερικανοί παρακολουθούσαν συγκινημένοι, ενθουσιασμένοι, εκστασιασμένοι μην πω, γεμάτοι προσμονή. Ο κόσμος, ο υπόλοιπος, παρακολούθησε με περιέργεια και συγκρατημένη αισιοδοξία, το «σόου» της «ενθρόνισης» του 44ου Προέδρου των ΗΠΑ, περιμένοντας να δει τι θα συμβεί στη συνέχεια. Ο νέος πρόεδρος, που γενικά έχει φροντίσει να κάνει τη διαφορά, τόλμησε πρώτος, μετά τον Τζίμι Κάρτερ, να περπατήσει μαζί με τη γυναίκα του στην Πενσυλβάνια Άβενιου, προφανώς για να δείξει στην πράξη αυτό που είχε στην ομιλία του. Ότι η Αμερική δεν φοβάται και ότι ο ίδιος θέλει και μπορεί να σταθεί δίπλα στο λαό. Και τώρα;..
...Και τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Γιατί τώρα τελείωσαν οι γιορτές και οι πανηγύρεις και θα πρέπει στο διά ταύτα να αποδείξει ο Ομπάμα ότι δεν θέλει μόνο, μπορεί κιόλας να κάνει τη διαφορά προς το καλύτερο. Από κει και πέρα... επανίδρυση της Αμερικής ευαγγελίστηκε ο Ομπάμα. Μας θυμίζει τίποτα; Όλο και κάτι θα μας θυμίζει. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα έχει και τα ίδια... αποτελέσματα, η δική του επανίδρυση. Όχι τίποτε άλλο δηλαδή, αλλά όταν επανιδρύεται το κράτος εν Ελλάδι, ό,τι και να πάθει εμάς αφορά μόνον, όταν επανιδρύεται η Αμερική και δεν της... κάτσει την πληρώνουμε όλοι!
΄Όπως έχει πει και ο Αμερικανός συγγραφέας Σάμουελ Μπέχραμ «ένας άνθρωπος που, αν δεν υπήρχε, δεν μπορούσε κανείς να τον φανταστεί». Έτσι εμφανίζεται μέχρι στιγμής ο Ομπάμα. Ας ελπίσουμε ότι η φαντασία δεν έχει υπερβεί την πραγματικότητα ή και το αντίθετο.
