Ύφεση ναι, επιτήρηση όχι, σου λέει. Διότι και «ποιος» να επιτηρήσει «ποιον» εδώ που τα λέμε πάλι; Αφού οι περισσότερες χώρες της Ευρωζώνης έχουν το χάλι τους, όσον αφορά στις οικονομίες τους. Αυτές οι χώρες δηλαδή που η οικονομία τους θέλει επιτήρηση είναι περισσότερες από τις άλλες που θα πρέπει να τις επιτηρούν. Δεν... φθάνουν!
Κι έτσι απ’ ό,τι φαίνεται τη γλιτώνουμε και ’μεις την επιτήρηση στην παρούσα φάση. Μιας που όλοι σχεδόν έχουν το χάλι τους, αυτοί που έχουν το λιγότερο χάλι, τη γλιτώνουν. Και σου λέει ότι όχι μόνο τη σκαπουλάρουμε αλλά έχουμε και θετικό πρόστιμο στην ανάπτυξη. Θα μου πείτε και τι είναι το 0,2%! Τίποτα. Ούτε να το μετρήσεις καλά - καλά σε πραγματικά μεγέθη δεν μπορείς. Πόσο μάλλον να το νιώσεις!
Αλλά... αλλά σε άλλες χώρες που μάλιστα και μεγαλύτερες είναι και ισχυρότερες οικονομίες, υποτίθεται ότι έχουν, βγαίνουν μείον στην ανάπτυξη και με το παραπάνω (π.χ. η Γερμανία) τότε εμείς μέχρι που πρέπει να είμαστε και ευχαριστημένοι. Μέχρι που θα γυρίσει ο Παπαθανασίου και θα χοροπηδάει από τη χαρά του. Γιατί, έστω και αν είναι υπουργός Οικονομικών υπό... «επιτήρηση», δεν παύει να είναι... φρέσκος και είναι τουλάχιστον... σπαστικό με το που ανέλαβε το υπουργείο Οικονομικών να ξαναμπεί η ελληνική οικονομία υπό επιτήρηση. Τι να ‘χει να λέει κιόλας, για λογαριασμό του και για λογαριασμό της κυβέρνησης. Καθότι ο Αλογοσκούφης μπορεί να πέρασε την ελληνική οικονομία φάση επιτήρησης αλλά ήταν επιλογή του, προκειμένου να την εξυγιάνει. Άσε που ήταν και στην αρχή της διακυβέρνησης ΝΔ και οπωσδήποτε ήταν διαφορετικά τα πράγματα, διαφορετικές οι ελπίδες και οι προσδοκίες, διαφορετική και η ανοχή των πολιτών.
Τώρα, όμως, τα πράγματα σε όλα τα επίπεδα είναι διαφορετικά και κυρίως η ανοχή των πολιτών από περιορισμένη έως εξαντλημένη. Το... ευτυχές (αν μπορεί κανείς να το πει έτσι) μέσα στη γενική οικονομική δυστυχία είναι ότι το φαινόμενο είναι παγκόσμιο και πανευρωπαϊκό, οι οικονομίες των χωρών - μελών της Ε.Ε. έχουν το χάλι τους, και συνεπώς και η κυβέρνηση - όπως άλλωστε και όλες οι άλλες κυβερνήσεις - μπορεί να αναζητήσει «άλλοθι» στη γενικότερη κατάσταση, προς εσωτερική κατανάλωση και... εξιλέωση.
Το θέμα είναι ότι όσο και να... χρυσώσει το χάπι κανείς, όσο και να επικαλεστεί τη γενικότερη οικονομική ύφεση οι επιπτώσεις, δεν είναι ένα γεγονός που ξεπερνιέται με ευχολόγια και λόγια παρηγοριάς. Όταν τα στοιχεία δείχνουν ότι 80 χιλιάδες Έλληνες θα βρεθούν χωρίς δουλειά και όταν έχει προηγηθεί «υποβάθμιση» της ελληνικής οικονομίας από την Standard and Poor’s που υποβάθμισε και την Ισπανία επίσης για να ‘χουμε παρέα, η οποία έχει και τη μεγαλύτερη ανεργία της Ε.Ε.
Από την άλλη, η ελληνική κυβέρνηση πήρε φόρα να κάνει κάποιες κοινωνικές παροχές, για να γλυκάνει λιγάκι το κλίμα και να... «καλοπιάσει» τους πολίτες, καθότι, αργά ή γρήγορα, θα πάμε σε εθνικές εκλογές. Και προκειμένου να εξυπηρετήσει τους στόχους της μιας παροχολογίας έστω και... ελαφριάς μορφής είναι απαραίτητη. Άλλωστε, εκλογές χωρίς παροχές στην Ελλάδα, τουλάχιστον, δεν γίνονται. Είναι απορίας άξιον πώς θα τα καταφέρει - αν θα τα καταφέρει - να κάνει τις παροχές αυτές, όταν τα πράγματα είναι οριακά άσχημα και ορατά δυσοίωνα για το μέλλον.
Από το 2010 και μετά σου λένε οι ειδικοί, προβλέπεται μια κάποια ανάκαμψη και αυτό πάλι παίζεται. Και μέχρι το 2010 ή έστω μέσα στο 2010 εμείς εκλογές θα έχουμε κάνει, οπότε...
Για να δούμε, εν τέλει, θα τη γλιτώσουμε πραγματικά την επιτήρηση - γιατί αυτό κατά βάση τον επόμενο μήνα θα γίνει γνωστό - διότι έτσι και μπούμε σε επιτήρηση κλάφ’τες τις παροχές, κλάφ’τε μας και μας. Έτσι κι αλλιώς δηλαδή, αλλά με την επιτήρηση ακόμη χειρότερα.
Σε γενικές γραμμές, πάντως, η Ευρώπη θα μπορούσε να αναφωνήσει «δυστυχώς επτωχεύσαμε», και να κάνει το σταυρό της, για να αποφευχθούν τα χειρότερα.
