Το 2009 βρήκε την Ελλάδα, με νέα μεν κυβέρνηση (ύστερα από τον τελευταίο κυβερνητικό ανασχηματισμό) αλλά στη χειρότερη στιγμή της τα τελευταία 34 χρόνια, καθώς τα προβλήματα που της κληροδότησε το 2008 είναι πολλά και δυσεπίλυτα.
Το 2008 έκλεισε με τα «δεκεμβριανά» των 16ρηδων, που βγήκαν «σε δρόμους και σε πλατείες» για να διαμαρτυρηθούν, με οργισμένο τρόπο, για το φονικό ενός συνομηλίκου τους από τις δυνάμεις καταστολής.
Πίσω, όμως, από τη διαμαρτυρία τους αυτή ήταν και παραμένει η οργή τους για την κοινωνία στην οποία ζουν και μεγαλώνουν, μια κοινωνία δίχως αξίες και δίχως δουλειά μετά τις σπουδές τους.
Το 2008 έκλεισε με το σκάνδαλο του Βατοπαιδίου, μια υπόθεση διαφθοράς, διακινήσεως (πιθανώς) μαύρου πολιτικού χρήματος, μια υπόθεση στην οποία εμπλέκονται πολιτικοί, κρατικοί λειτουργοί, ιερωμένοι και παρακρατικοί μηχανισμοί, μια υπόθεση ληστείας του δημοσίου πλούτου, μια υπόθεση στην οποία οι, απαξιωμένοι στα μάτια της κοινωνίας, πολιτικοί ταγοί προσπάθησαν να δικαιολογήσουν την εμπλοκή τους, είτε λέγοντας πως παραπλανήθηκαν, είτε προβάλλοντας φληναφήματα, όπως το περιβόητο πως «ηθικό είναι ό,τι είναι νόμιμο».
Το 2008 έκλεισε με μια οικονομία στα όρια της χρεοκοπίας, όχι μόνο λόγω λαθεμένων νεοφιλελεύθερων πολιτικών, αλλά και εξαιτίας της διεθνούς οικονομικής κρίσεως.
Μια κρίση που έδειξε το αδιέξοδο των νεοφιλελεύθερων επιλογών, το τέλος της επίπλαστης ευημερίας με δανεικά, το τέλος του αλόγιστου πλουτισμού των λίγων σε βάρος των πολλών, οι οποίοι και πάλι καλούνται να πληρώσουν το μάρμαρο.
Το 2008 έκλεισε για την Ελλάδα, με το Κυπριακό να παραμένει εκ νέου αποτελματωμένο, με διαβουλεύσεις που, μέχρι στιγμής, δεν φαίνεται να οδηγούν σε κάποια διέξοδο και με το πρόβλημα της ΠΓΔΜ σε σημείο μηδέν. Και τούτο διότι η στηριζόμενη από τις ΗΠΑ εμμονή της γείτονος σε αλυτρωτικές και στείρες εθνικιστικές επιλογές ανάγκασε την Ελλάδα να ασκήσει το δικαίωμα του βέτο στην ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, ένα βέτο, όμως, που έχει προκαλέσει δυσχέρειες στις ελληνοαμερικανικές σχέσεις, δυσχέρειες που επιτείνονται από το ρωσικό άνοιγμα του Κώστα Καραμανλή και τις ενεργειακές συμφωνίες που έχει συνομολογήσει με τον Βλαντίμιρ Πούτιν.
Το 2009 ανέτειλε με μια κυβέρνηση η οποία καλείται να διαχειριστεί όλα αυτά τα προβλήματα, μια κυβέρνηση με φρεσκαρισμένη μεν την εικόνα της, η οποία, όμως, θα πρέπει να φέρει «τα πάνω - κάτω» ώστε να πείσει ότι μπορεί να τηρήσει τις υποσχέσεις που δίνει τα τελευταία χρόνια για πάταξη της διαφθοράς, για ανόρθωση της οικονομίας.
Μια κυβέρνηση η οποία απέτυχε να αντιληφθεί τα προβλήματα της νεολαίας, μια κυβέρνηση αδύναμη που ασχολείται με τη δική της πολιτική επιβίωση, μια κυβέρνηση από την οποία οι πολίτες ζητούν να αλλάξει την οικονομική πολιτική της, μια κυβέρνηση η οποία έχει ενώπιόν της τις νέες προκλήσεις της Τουρκίας, αλλά και την αναβίωση του τρομοκρατικού φαινομένου.
Προσώρας η κυβέρνηση προβάλλει τις παλαιές λογικές περί «νόμου και τάξεως» και το σλόγκαν περί υπευθυνότητας, τονίζει την ανάγκη εθνικής συνεννοήσεως (λόγω των πολλών και μεγάλων προβλημάτων του τόπου) αλλά την ίδια στιγμή επιτίθεται στο ΠΑΣΟΚ με σφοδρότητα και το κατηγορεί για λαϊκισμό και ανευθυνότητα.
Άλλωστε, παρά τις περί του αντιθέτου διακηρύξεις ηγετικών στελεχών της γνωρίζει ότι τόσο εξαιτίας της οικονομικής κρίσεως, όσο και εξαιτίας απρόβλεπτων παραγόντων και γεγονότων η προσφυγή στις κάλπες δεν μπορεί να αποκλειστεί οποιαδήποτε στιγμή, είτε γιατί έτσι (θα κρίνει ότι ) την βολεύει, είτε γιατί τα κοινωνικά και οικονομικά αδιέξοδα θα τις επιβάλουν.
Το 2009 ανέτειλε με μια αξιωματική αντιπολίτευση η οποία φαίνεται πως αρχίζει να αποκτά δυναμική εξουσίας, λέει πως θέλει εκλογές, αλλά δεν έχει παρουσιάσει ουσιαστική, πειστική και εναλλακτική πρόταση εξόδου από την κρίση.
Το 2009 ανέτειλε με μια αριστερή αντιπολίτευση να ερίζει, με το μεν ΚΚΕ να προβάλει τη λογική «πέντε κόμματα – δυο πολιτικές» (δηλαδή εμείς και οι άλλοι) να επικρίνει τους πάντες και τα πάντα και απλώς να τονίζει την ανάγκη να ενδυναμωθεί το λαϊκό κίνημα.
Ο δε ΣΥΝ/ ΣΥΡΙΖΑ να θέλει να παίξει το ρόλο του προνομιακού συνομιλητή της νεολαίας και της κοινωνίας, ένα ρόλο που του τον αρνούνται για προφανείς λόγους η ΝΔ, το ΚΚΕ και ο ΛΑΟΣ και προς τούτο τον επιδιώκουν να τον απαξιώσουν ως ανεχόμενο τους κουκουλοφόρους...
Κοντά δε σε όλα αυτά υπάρχουν εγχώριες και εξωχώριες δυνάμεις που παίζουν τα δικά τους παιγνίδια, μιλούν για διεθνείς οικονομικούς ελέγχους στη χώρα, θέλουν μεγάλους κυβερνητικούς συνασπισμούς, δηλαδή ουσιαστικά αδύναμες κυβερνήσεις, καθώς γνωρίζουν πως στην Ελλάδα δεν υπάρχει κουλτούρα συνεργασίας.
Για να προχωρήσει όμως η χώρα απαιτούνται τολμηρές αποφάσεις, ρήξεις και ανατροπές, κυρίως δε ηγεσίες με όραμα και ιδέες, που δεν διαφαίνονται και προς τούτο ο 90χρονος πρώην πρωθυπουργός Κώστας Μητσοτάκης δήλωσε «και ο Θεός να βοηθήσει».
