Όλα τα περίεργα στη χώρα μας συμβαίνουν. Πώς γίνεται αυτό, όλοι να καταδικάζουν τη βία από το πρωί μέχρι το βράδυ με τις πλέον σκληρές εκφράσεις, να την κτυπούν ανελέητα και να τη στιγματίζουν σαν μία από τις πιο άφρονες εκδηλώσεις της ανθρώπινης βαρβαρότητας και αυτή όχι μόνο να μην ξηραίνεται και να μη σαπίζει, αλλά αντίθετα να θάλλει, να αναπτύσσεται και να σκιάζει όλες τις άλλες δραστηριότητες του ταλαίπωρου ανθρώπου;
Μόλις συμβεί κάτι το τραγικό - και είναι δυστυχώς αδιάκοπη η ροή των τραγικών γεγονότων στη ζούγκλα που ζούμε - σπεύδουν οι πάντες, πολιτικοί άνδρες, δημοσιογράφοι, κόμματα, παραθυρόφιλοι κ.λπ. να εκφράσουν την απέχθειά τους και να διαβεβαιώσουν το λαό ότι η Πολιτεία μας έχει στη διάθεσή της όλα εκείνα τα μέσα και όλους τους αναγκαίους μηχανισμούς για να εγγυηθεί την ειρηνική ζωή και ασφάλεια των πολιτών. Από την πορεία, όμως, των πραγμάτων φαίνεται ξεκάθαρα ότι όλα αυτά εξυπηρετούν μόνο την πρόσκαιρη επικοινωνιακή τακτική και καθόλου την ουσία, αφού η αγριότητα συνεχίζεται αμείωτη και η θεωρία του πολιτικού κόστους κυριαρχεί απόλυτα και δεν επιτρέπει την ολοκληρωτική εφαρμογή των νόμων, με αποτέλεσμα η ζουγκλοποίηση της κοινωνίας μας να είναι πραγματικότητα.
Η σήψη και η διαφθορά σε απαράδεκτα όρια. Οι αετονύχηδες, οι άπληστοι και οι καιροσκόποι λυμαίνονται τον τόπο. Τα ναρκωτικά θερίζουν τη νεολαία μας. Η έξαρση της εγκληματικότητας στα ύψη, αφού κάθε μέρα διαπράττονται εκατοντάδες κλοπές, διαρρήξεις και ληστείες και εκτελούνται συνάνθρωποί μας εν ψυχρώ. Το οικογενειακό άσυλο παραβιάζεται με τον πλέον άγριο τρόπο από τους κακοποιούς που εισβάλλουν τη νύχτα για τη λεία τους, ενώ το πανεπιστημιακό άσυλο καταργήθηκε προ πολλού από τους αναρχικούς με τις αδιάκοπες καταλήψεις των πανεπιστημιακών χώρων και την παρεμπόδιση των πραγματικών φοιτητών να απολαύσουν την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών και την απρόσκοπτη διεξαγωγή τής έρευνας. Οι βανδαλισμοί στα γήπεδα μια ατέλειωτη ιστορία. Οι πυρπολήσεις ιδιωτικών αυτοκινήτων και καταστημάτων, το σπάσιμο βιτρινών, σε συνδυασμό με εκτεταμένες άλλες καταστροφές και λεηλασίες, η καταστροφή δημοτικών εγκαταστάσεων και δημοσίων περιουσιακών στοιχείων, συνθέτουν μια θλιβερή εικόνα, που δείχνει την αδυναμία της Πολιτείας να εμπεδώσει το αίσθημα ασφάλειας των πολιτών και να προστατεύσει τη ζωή και την περιουσία τους. Ωστόσο, όμως, η ρητορική της καταδίκης των εκτρόπων συνεχίζεται χωρίς τη λήψη κανενός μέτρου περιορισμού αυτής της άθλιας εικόνας. Η βία στη χώρα μας γνωρίζει, με άλλα λόγια, μια πρωτοφανή έξαρση και δεν είναι δυνατόν με φραστικές καταδίκες και ευχές να εξαλειφθεί ή τουλάχιστον να περιορισθεί. Απαιτούνται άμεσα και αποτελεσματικά μέτρα εναντίον όλων εκείνων, που καταπατούν προκλητικότατα την έννομη τάξη και θέτουν σε μεγάλο κίνδυνο την κοινωνική γαλήνη. Και ασφαλώς δεν πρόκειται για πολίτες που ειρηνικά διαδηλώνουν και διεκδικούν, αλλά για πολίτες που ξέχασαν τις υποχρεώσεις τους προς τα λοιπά μέλη της κοινωνίας και ενδύθηκαν την κουκούλα και το μανδύα του αναρχικού και αντιεξουσιαστού, αλλά και του τρομοκράτη, και με την ανοχή ή υπόθαλψη ορισμένων ιδεολογικών ρευμάτων βάλθηκαν να διαλύσουν τα πάντα στο όνομα της αναρχίας και του μηδενισμού.
Η σημερινή βία είναι πολύπλευρη και είναι αδύνατον να ελεγχθεί, αν δεν υπάρξει, καταρχήν, σοβαρή πολιτική βούληση. Κοινή εγκληματικότητα, τρομοκρατική εγκληματικότητα και αναρχική εγκληματικότητα γιγάντωσαν το τέρας της πιο ακραίας βίας, που για να καταπολεμηθεί είναι ανάγκη να υπάρξει η μέγιστη δυνατή συναίνεση των πολιτικών δυνάμεων της χώρας σε ό,τι αφορά στον τρόπο λειτουργίας της αστυνομίας. Εάν η αστυνομία δεν έχει πολιτική κάλυψη, δεν είναι δυνατόν να καταστεί αποτελεσματική. Και βέβαια, η κρατική βία δεν είναι επιτρεπτή και η αυθαιρεσία δεν δικαιολογείται. Αλλά είναι επίσης αδιανόητο οι αστυνομικοί να λοιδωρούνται, να ταπεινώνονται, να λιθοβολούνται και να τυλίγονται στις φλόγες από τις βόμβες μολότοφ των κακοποιών. Επιτελούν μια σοβαρή αποστολή, που τους ανέθεσε η κοινωνία. Και η αποστολή αυτή είναι να επιβάλλουν τη δημόσια τάξη και να καταστέλλουν τη βία. Σ’ αυτήν την αποστολή χρειάζεται και η συμπαράσταση των πολιτών, που να στηρίζεται σε μια σχέση αμοιβαίας εμπιστοσύνης. Οι αστυνομικοί δεν είναι φτιαγμένοι από μπετόν. Κυριαρχούνται και αυτοί, όπως όλοι οι άνθρωποι, από σύνολο ψυχικών συναισθημάτων και έχουν και αυτοί όρια υπομονής. Δεν είναι δυνατόν τα διάφορα κακοποιά στοιχεία να βιοπραγούν κατά των αστυνομικών και οι αστυνομικοί να υπομένουν αγόγγυστα. Τότε πώς μπορούν να εγγυηθούν την ασφάλεια των πολιτών, όταν οι ίδιοι δεν μπορούν να αυτοπροστατευθούν; Εκτός, αν νομίζουν μερικοί ότι η δημόσια τάξη και η καταστολή της βίας μπορεί να επιτυγχάνεται κάθε φορά με την προσφορά λουλουδιών και παγωτού στους κακοποιούς!!!
Πέραν από την πολιτική συναίνεση για την πάταξη της βίας, είναι ανάγκη να συμπράξουν και άλλοι παράγοντες προς την κατεύθυνση αυτή. Ιδιαίτερα δε, πρέπει να αλλάξουν νοοτροπία οι πανεπιστημιακές κοινότητες, με την ανοχή των οποίων κατάντησαν τα πανεπιστήμια ορμητήρια εγκληματικών στοιχείων. Δεν είναι δυνατόν οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι να μην αντιλαμβάνονται την έννοια του ασύλου. Εκτός αν τους τυφλώνει ο κομματικός φανατισμός. Σε ποια χώρα και σε ποιο πολιτικό σύστημα συμβαίνει να κτίζονται τα πρυτανικά γραφεία με τσιμεντόλιθους και να κρατούνται όμηροι οι συνεδριάζοντες καθηγητές; Και η τρέλα έχει τα όριά της. Φθάνει πια αυτός ο παραλογισμός που μας εξευτελίζει διεθνώς και υποβαθμίζει απελπιστικά την ποιότητα των σπουδών. Άλλος χώρος που πρέπει ν’ αλλάξει νοοτροπία είναι ο χώρος των ΜΜΕ και κυρίως η τηλεόραση, όπου αρκετοί δημοσιογράφοι μετατράπηκαν σε γενικούς εισαγγελείς και κρίνουν τους πάντες και τα πάντα, ρίχνοντας πολλές φορές λάδι στη φωτιά και συντηρώντας και υπερτονίζοντας ορισμένα γεγονότα μονόπλευρα και μεροληπτικά. Τέλος, αλλαγή πορείας χρειάζεται και από όλους εκείνους τους υποκριτές, οι οποίοι εκδηλώνουν αμέριστη τη συμπαράστασή τους προς τους βιοπραγούντες αναρχικούς, όταν αυτοί διώκονται ενώπιον της δικαιοσύνης, αλλά, όταν διαπιστώνουν την αποδοκιμασία της κοινής γνώμης, έρχονται καθυστερημένα να καταδικάσουν άτονα και με τρεμάμενα χείλη, γενικά και αόριστα, τη βία, στην οποία στηρίζουν την πραγμάτωση των επιδιώξεών τους.
Όπως και αν έχουν τα πράγματα, ένα είναι βέβαιο και αδιαμφισβήτητο. Η βία, το έγκλημα και η τρομοκρατία δεν πρόκειται να περιοριστούν χωρίς την αναδιοργάνωση της αστυνομίας και την εκπαίδευσή της στην αντιμετώπιση των νέων μορφών βίας. Ακόμη, απαιτείται η κοινωνία και οι πολίτες να στηρίζουν αδιάκοπα το έργο της αστυνομίας, ώστε να είναι αυτή αποτελεσματική, χάριν της εξασφάλισης ήρεμης κοινωνικής ζωής. Ο συνεχής λιθοβολισμός της αστυνομίας από κουκουλοφόρους, αναρχικούς, αντιεξουσιασατές και άλλους θερμοκέφαλους οδηγεί στην πλήρη απαξίωση της αστυνομίας και στο θρίαμβο της βίας, η οποία, όμως, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να τροφοδοτείται από άστοχες και απαράδεκτες ενέργειες οργάνων της τάξης, που δίνουν λαβή στους εχθρούς της κοινωνικής γαλήνης. Επιτέλους, ας γίνει μια σοβαρή προσπάθεια αναβάθμισης του κύρους της αστυνομίας και περαιτέρω καλλιέργειας του κλίματος αμοιβαίας εμπιστοσύνης και αλληλοσεβασμού μεταξύ αυτής και των πολιτών, ώστε η βία, που σαρώνει τη χώρα, να τεθεί υπό έλεγχο και οι παρανομούντες να παύσουν να επενδύουν στην ατιμωρησία. Καιρός να γαληνέψει ο τόπος, γιατί χωρίς κοινωνική γαλήνη τίποτα δεν μπορεί να πάει μπροστά.
