Άρθρο του κ Αστ. Ροντούλη, βουλευτή Λάρισας του ΛΑ.Ο.Σ.
Ο ρόλος της εκπαίδευσης στις νέες συνθήκες του παγκόσμιου ανταγωνισμού και των συνεχών ανακατατάξεων έχει γίνει τόσο σημαντικός, ώστε η ευημερία ή η περιθωριοποίηση μιας χώρας θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό από το επίπεδο και την ποιότητα των παρεχόμενων γνώσεων στη νέα γενιά της.
Στο πλαίσιο αυτό, είναι ανάγκη να σκιαγραφήσουμε τον τύπο του σχολείου που θα μπορούσε να λειτουργήσει ως μοχλός ανάπτυξης και κοινωνικής συνοχής για την πατρίδα μας. Η προσπάθεια αυτή, βεβαίως, είναι επιβεβλημένη για όλους τους πολιτικούς σχηματισμούς που επιζητούν ή θα επιζητήσουν την ψήφο του λαού, προκειμένου να πληροφορηθεί ο πολίτης τις βασικές αντιλήψεις των κομμάτων για τη συγκρότηση της σχολικής κοινότητας, έτσι ώστε να επιβραβεύσει ή να καταδικάσει πολιτικές θέσεις και συμπεριφορές κατά τις επερχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις.
Ο ΛΑ.Ο.Σ., λοιπόν, οραματίζεται πρώτα απ’ όλα ένα σχολείο που θα αντιμάχεται εμπράκτως τον κοινωνικό ρατσισμό. Στη μικρή κοινότητα του σχολείου θέλουμε να βρίσκουμε παιδιά με ή χωρίς ειδικές ανάγκες από 8 μηνών έως 17 ετών. Όταν εργάζονται και οι δύο γονείς να μπορούν να αφήνουν το 8 μηνών και άνω παιδί τους στο σχολείο μαζί με τα μεγαλύτερα αδερφάκια του. Θέλουμε να καταργηθούν τα ειδικά ιδρυματικά σχολεία και να συναντούμε στη μικρή σχολική κοινότητα την οργανωμένη συνύπαρξη μικρών, μεγαλυτέρων και αναπήρων παιδιών, για να καλλιεργήσουμε στη νέα γενιά το αίσθημα της ευθύνης και της αλληλεγγύης προς την ετερότητα και τη διαφορετικότητα.
Δεύτερον, ο ΛΑ.Ο.Σ. θέλει σχολεία με σύγχρονα εργαστήρια, βιβλιοθήκες αμφιθέατρα, κλειστά γυμναστήρια, εστιατόρια για δωρεάν διανομή φαγητού και πισίνες. Με άλλα λόγια, επιθυμούμε τη δημιουργία σχολείων που θα είναι για τα παιδιά αντικείμενο αγάπης, σεβασμού και όχι άκρατου βανδαλισμού.
Τρίτον, ο ΛΑ.Ο.Σ. ονειρεύεται ένα σχολείο στο οποίο τα παιδιά θα μάθουν να παράγουν γνώση με τους φίλους-δασκάλους τους, παίζοντας, συζητώντας και μελετώντας διάφορα βιβλία και όχι ένα υποχρεωτικό για κάθε μάθημα. Σήμερα, οι δάσκαλοί μας, ακόμη και να θέλουν να πάρουν πρωτοβουλίες δημιουργικής μάθησης δεν μπορούν. Είναι υποχρεωμένοι να δουλεύουν με συγκεκριμένα βιβλία, ακολουθώντας την παρωχημένη λογική της διδακτέας και αποστηθισμένης, βεβαίως, ύλης.
Όμως, οι παιδαγωγοί δεν έχουν κανένα λόγο να απαιτούν από τα παιδιά να μάθουν απ’ έξω πράγματα, που μετά από μερικές ημέρες δεν θα θυμούνται. Αυτό που ενδιαφέρει είναι να μάθουν τα παιδιά να σκέπτονται λογικά, με κριτική αναλυτική σκέψη, κατανοώντας περίπλοκα νοήματα και αλληλοσυσχετισμούς. Με λίγα λόγια, τα παιδιά πρέπει να αγαπήσουν τη μάθηση και το βιβλίο, για να συνεχίσουν να μαθαίνουν μόνα τους διά βίου. Με το ζόρι κανείς δεν μαθαίνει. Με το ζόρι μπορείς μόνο να αποστηθίσεις ξένη γνώση, για λίγο καιρό.
Επιπροσθέτως, μάλιστα, ένα τέτοιο σχολείο δεν μπορεί να είναι βαθμοθηρικό. Η βαθμολογία αποθαρρύνει και ωθεί ακόμη περισσότερο στην άρνηση μάθησης τον κακό μαθητή, ενώ επιβραβεύει τον καλό μαθητή, που έτσι κι αλλιώς δεν χρειάζεται την επιβράβευση. Έτσι, οι όποιες δοκιμασίες και τα διαγωνίσματα δεν θα γίνονται για τη βαθμολόγηση-τιμωρία των Ελληνοπαίδων, αλλά για να διαπιστωθούν οι αδυναμίες τους, ώστε στη συνέχεια να τους παρασχεθεί εξατομικευμένη ενισχυτική διδασκαλία.
Τέταρτον, ο ΛΑ.Ο.Σ. οραματίζεται ένα σχολείο που θα δώσει στο παιδί τη χαμένη σήμερα παιδικότητά του. Το απόγευμα, μετά την ενισχυτική διδασκαλία, όταν οι Έλληνες μαθητές θα γυρίζουν στο σπίτι τους, θα αφήνουν τη σάκα με τα βιβλία στο σχολείο. Όλη η υπόλοιπη μέρα θα τους ανήκει. Θα χαίρονται την παιδικότητά τους. Η λέξη φροντιστήριο δεν θα υπάρχει ούτε στο λεξικό τους.
Σήμερα, τα Ελληνόπουλα, τρέχουν από φροντιστήριο σε φροντιστήριο σαν κουρδιστά πορτοκάλια. Το μόνο που τους μένει μετά είναι να καθίσουν εξαντλημένα μπροστά στην τηλεόραση μέχρι να τους πάρει ο ύπνος. Σε καμιά άλλη χώρα του κόσμου δεν βλέπεις παιδιά με τσάντες να κυκλοφορούν μέχρι τα μεσάνυχτα τρέχοντας σαν τον Βέγγο να προλάβουν το επόμενο μάθημα αποστήθισης, προς μεγάλη ικανοποίηση των φροντιστηρίων. Είναι δυνατόν αυτά τα τραύματα της χαμένης παιδικότητας να μην έχουν βαθιές και μακροχρόνιες ψυχικές συνέπειες;
Τέλος, ο ΛΑ.Ο.Σ. θέλει να κτίσει ένα δημόσιο σχολείο στο οποίο θα συνυπάρχει ο γιος του Πρωθυπουργού με τον γιο του εργάτη, του αγρότη, του θυρωρού, του χασάπη της γειτονιάς. Γι’ αυτό και έχουμε κάθε λόγο να απαιτούμε να δαπανηθεί για την παιδεία μας το 7% του ΑΕΠ. Βάσει της εκπαίδευσης πρέπει να είναι η ισότητα όλων στο σχολείο.
Σήμερα, όμως, κυβερνώντες και εξουσιάζοντες, που στέλνουν τα παιδιά τους σε πανάκριβα ιδιωτικά σχολεία, δεν έχουν κανένα λόγο να δώσουν λεφτά στη δημόσια παιδεία, όπως δεν έχουν κανένα λόγο να δώσουν λεφτά για τη δημόσια υγεία, αφού, αν χρειαστεί, οι ίδιοι και τα παιδιά τους θα πάνε στο Memorial. Αυτή είναι η μοναδική εξήγηση και καμία άλλη για τα άθλια δημόσια σχολεία μας. Όλα τα άλλα είναι δικαιολογίες προς βλάκες.
Ευελπιστώ ότι ο αναγνώστης του παρόντος άρθρου έχει ήδη αντιληφθεί πως ο κόσμος του ΛΑ.Ο.Σ. αγαπά την πατρίδα, όχι ακροδεξιά και θεωρητικά σαν μια αφηρημένη ιδέα, αλλά σαν ζωντανό οργανισμό. Για μας πατρίδα είναι πάνω απ’ όλα ο λαός μας, οι άνθρωποί μας, τα παιδιά μας. Τα παιδιά όλων των Ελλήνων, που αξίζουν ένα υγιέστερο εκπαιδευτικό σύστημα, για να χτίσουν ένα ελπιδοφόρο μέλλον.
Ίσως κάποιοι θεωρήσουν τα γραφόμενά μου ως καθαρή ουτοπία για την ελληνική πραγματικότητα. Δεν πειράζει. Αρκεί να συγκρατήσουν στο μυαλό τους πως οι ουτοπίες είναι το άλας της κοινωνίας μέχρι να γίνουν πραγματικότητες.
