Θέλω να ευχαριστήσω καταρχήν τον κ. Δημήτριο Μπίλλη, γιατί με την απαντητική επιστολή του σε πρόσφατο άρθρο μου, στο οποίο ανέλυα τους λόγους για τους οποίους αυτή την περίοδο της οικονομικής κρίσης «εκπαιδευτικοί και δημόσιοι υπάλληλοι γενικότερα κλαίμε άδαρτοι», μου δίνει την ευκαιρία να διευκρινίσω καλύτερα κάποιες απ΄τις απόψεις μου.
Πρώτα – πρώτα, παρά την αναίτια προσωπική επίθεση εναντίον μου, δεν αναθεωρώ τίποτε απ΄ όλα, όσα υποστήριξα στις 3/1/2009, επειδή αποτελούν σημαντικό κομμάτι της βιοθεωρίας μου.
Υποστήριξα και υποστηρίζω ότι «οι εκπαιδευτικοί και όλοι οι άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι αναφορικά με τους μισθούς και τις συντάξεις δημόσιων υπαλλήλων άλλων ευρωπαϊκών χωρών υστερούμε σημαντικά. Παρόλα αυτά, ιδιαίτερα όσοι την περίοδο αυτή στις οικογένειές μας εισπράττουμε από θυρίδα δύο δημοσιοϋπαλληλικούς μισθούς ανήκουμε στο ποσοστό της κοινωνίας των 2/3 και όχι του 1/3, που αντιμετωπίζει σημαντικά προβλήματα.
Εν μέσω οικονομικής κρίσης οι μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι είμαστε προνομιούχοι έναντι των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, πολλοί απ΄ τους οποίους αντιμετωπίζουν άμεσα το φάσμα των απολύσεων και της ανεργίας και ό,τι αυτές συνεπάγονται».
Υποστήριξα, επίσης, ότι για να μην κατηγορηθούμε για πολιτική υποκρισία, όσοι χορτάτοι και βολεμένοι μιλάμε για κοινωνική αλληλεγγύη, καλό είναι να αλλάξουμε ρότα και να αποδείξουμε έμπρακτα την κοινωνική μας ευαισθησία προς τους πάσχοντες συνανθρώπους μας, χωρίς να περιμένουμε τα πάντα απ΄ το κράτος. Κάτω απ΄ αυτές τις συνθήκες, ελπίζω, έγραφα στο άρθρο μου, θα συγκινούνταν, ίσως, και οι λίγοι και δυνατοί, για να δείξουν κι αυτοί έμπρακτα την ανθρωπιά τους. Και θεωρώ τέτοιους, το διευκρινίζω τώρα, Υπουργούς, Βουλευτές, Τραπεζίτες, Εφοπλιστές, Μεγαλοεκδότες, Εκκλησιαστικούς αξιωματούχους και γενικότερα όλους αυτούς, που έχουν συγκεντρωμένο στα χέρια τους τον πλούτο της χώρας.
Αν διάβαζε προσεκτικά το άρθρο μου ο κ. Μπίλλης, θα έβλεπε ότι το υπέγραψα επικαλούμενος την ιδιότητα του φιλολόγου, και όχι αυτή του Δημοτικού Συμβούλου. Ήθελα μ΄αυτό να τονίσω ότι είμαι κατά βάση εν ενεργεία εκπαιδευτικός, που ανήκει στην οικογένεια της Ο.Λ.Μ.Ε. και της Α.Δ.Ε.Δ.Υ. ως εκ τούτου οι ενδεικτικές προτάσεις, που έκανα, αφορούσαν και σ΄ εμένα και δεν αποτελούσαν γενναιοδωρία με ξένα κόλλυβα. Άλλωστε, προτάσεις για προβληματισμό ήταν κι όχι αποφάσεις.
Πέραν τούτου, στις 3 Ιανουαρίου, που δημοσιεύτηκε το άρθρο μου, έπαψα να είμαι πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ως εκ τούτου έκρινα σκόπιμο για λόγους δεοντολογίας να μη σχετίζονται οι προτάσεις μου με την Τ.Ε.Δ.Κ. και την Κ.Ε.Δ.Κ.Ε., γιατί, τότε, ίσως κάποιοι άλλοι θα με κατηγορούσαν για γενναιοδωρία με ξένα κόλλυβα.
Μια που, όμως, προκλήθηκα, άποψή μου είναι ότι θα έπρεπε και η Κ.Ε.Δ.Κ.Ε., πέραν της ασκούμενης εκ μέρους της κοινωνικής πολιτικής, να κάνει και κάποια άλλη χειρονομία, για να δείξει έμπρακτα την κοινωνική ευαισθησία της προς τους αδυνάτους.
Όσον αφορά στο θέμα, που έχει να κάνει με τα έξοδα παράστασης των δημοτικών αρχόντων, για το οποίο εξέφρασα δημόσια τις απόψεις μου στο παρελθόν, αν μη τι άλλο, εκτιμώ, ότι πρέπει να επανεξεταστεί και να τεθεί σε άλλη βάση. Και επειδή διανύω το 32ο έτος υπηρεσίας στην εκπαίδευση, οι αποδοχές μου απέχουν παρασάγγας απ΄ το ποσό των 6.000 ευρώ. Ο μισθός μου ανέρχεται στα 1.500 ευρώ. Μ΄ αυτά και λίγα λιγότερα της συζύγου μου, χωρίς άλλη πηγή εσόδων, αφού υπήρξα πολέμιος των ιδιαιτέρων μαθημάτων, δώσαμε τη μάχη της ζωής και την κερδίσαμε σπουδάζοντας και τα δύο παιδιά μας, κτίζοντας το σπίτι μας και πηγαίνοντας τη ζωή μας εκεί που θέλουμε εμείς. Αν τα τρία τελευταία χρόνια μπήκε στο σπίτι μας και ένα επιπλέον ποσό ως έξοδα παράστασης του προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου, το πήρα, όπως το παίρνουν όλοι όσοι ασκούν τέτοια ιδιότητα και για όσο χρόνο την ασκούν.
Κάτω απ΄ αυτές τις συνθήκες αδυνατώ να ερμηνεύσω τη συμπεριφορά και την εμπάθεια του κ. Μπίλλη προς το πρόσωπό μου. Πρέπει, ωστόσο, να γνωρίζει ότι η καλοπροαίρετη κριτική είναι καλοδεχούμενη ή κακόβουλη, όμως, εμπαθής και ανέντιμη γίνεται μπούμερανγκ και βλάπτει, κυρίως, τον ίδιο.
Στον εκπαιδευτικό κ. Παναγιώτη Γκουντελάκη, παλιό γνώριμο και φίλο, έχω να πω ότι οι προτάσεις, που κατέθεσα για προβληματισμό ήταν, επαναλαμβάνω, ενδεικτικές αδύνατοι οικονομικά και αναξιοπαθούντες δεν είναι μόνο συνταξιούχοι αγρότες και απολυμένοι είναι το 1/3 του ελληνικού λαού μέσα σ΄ αυτό ανήκουν, ενδεχομένως, και πολλοί πολύτεκνοι.
Και επειδή είναι Χριστιανός Ορθόδοξος, έστω κι αν δεν έκανα αίτηση για τα αναδρομικά των 176 ευρώ, δεν γνωρίζει ότι για να έχει αξία η αγαθοεργία, δεν πρέπει να γνωρίζει ούτε το δεξί χέρι τι κάνει το αριστερό; Επομένως, τι έκανε, τι κάνει και τι θα κάνει ο καθένας μας στην προσωπική του ζωή είναι άλλου παπά ευαγγέλιο και δεν είναι υπόθεση δημόσιας κουβέντας.
