Του Φίλιππου Ζάχαρη (phil.zaharis@gmail.com)
Σύνδεσμος Ημερησίων Περιφερειακών Εφημερίδων
H κρίση στην Μέση Ανατολή λαμβάνει απρόσμενες διαστάσεις. Οι Ισραηλινοί με πρόσχημα την εξουδετέρωση της Χαμάς προελαύνουν στη Λωρίδα της Γάζας, την ίδια στιγμή που ο Σαρκοζί χολωμένος από τις εσπευσμένες δηλώσεις της Τσέχικης Προεδρίας περί «δικαιωματικής αμυντικής στάσης» του Ισραήλ, σπεύδει να διαμεσολαβήσει για την αποτροπή την ύστατη στιγμή ενός ακόμη ολοκαυτώματος. Η Ευρώπη, μάλλον σαστισμένη παρακολουθεί τα τεκταινόμενα, και ο Μπαράκ Ομπάμα από την άλλη μεριά του Ατλαντικού τηρεί μέχρι στιγμής σιγή ιχθύος. Οι Ρώσοι από την πλευρά τους αποδοκιμάζουν την ισραηλινή επέμβαση και συνεχίζουν υπογείως να ενισχύουν με όπλα τις αραβικές χώρες, κάτι που γνωρίζουν οι πάντες που ασχολούνται από χρόνια με το Μεσανατολικό. Ένα ενδιαφέρον στοιχείο είναι και η πιθανή εμπλοκή του Ιράν που μέχρι στιγμής εκτοξεύει απειλές. Γενικότερα, οι χώρες – μέλη του Αραβικού Συνδέσμου δείχνουν μια απροθυμία να εμπλακούν περαιτέρω στην ιστορία, και πέρα από τη φραστική αποδοκιμασία, δεν προβαίνουν σε άλλου είδους ενέργειες. Ο Αραβικός Σύνδεσμος και παλαιότερα, πέρα από φραστικές αποδοκιμασίες όταν κάποια αραβική χώρα δεχόταν επίθεση, δεν προέβαινε σε περισσότερες διαμεσολαβητικές ενέργειες που θα μπορούσαν να καταλήξουν σε κάποιο θετικό αποτέλεσμα. Έτσι, χωρίς ουσιαστικά να υπάρχει αποτέλεσμα, οι βομβαρδισμοί στη Λωρίδα της Γάζας συνεχίζονται με μεγάλες απώλειες από την πλευρά των αμάχων που είναι και τα περισσότερα θύματα αφού μιλάμε για μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές του πλανήτη. Τα ανθρώπινα θύματα είναι η τραγική κατάληξη της όλης ιστορίας, καθώς αποτελούν τους πιο εύκολους στόχους των ισραηλινών αεροσκαφών. Η ανοχή απέναντι σε αυτή την επέμβαση δείχνει πως πια έχουμε εισέλθει σε μια εποχή όπου οι κάθε είδους ανθρώπινες απώλειες δεν συγκινούν τις παγκόσμιες ηγεσίες και πως το μόνο που ουσιαστικά τις ενδιαφέρει είναι η προάσπιση των κάθε λογής συμφερόντων σε οποιοδήποτε μέρος της γης, με κάθε κόστος και τίμημα. Η αποτίμηση των ανθρώπινων απωλειών γίνεται υπό το κράτος των εκ των υστέρων συμφωνιών κατάπαυσης του πυρός, που παρουσιάζονται ως προσωρινή λύση για τα προβλήματα μιας περιοχής, που παραμένουν άλυτα εδώ και δεκαετίες. Η ανακωχή που κάποια στιγμή θα επέλθει, θα αποκαλύψει την υποκρισία των εμπλεκομένων μερών που δεν διστάζουν να παίξουν το παιχνίδι του πολέμου στις πλάτες των ανυπεράσπιστων γυναικόπαιδων που θυσιάζονται για τα γούστα και τις επιθυμίες των θλιβερών νοσηρών εγκεφάλων της εξουσίας. Γιατί διαδηλώσεις κατά του πολέμου και της χρόνιας υποκρισίας στη Γάζα δεν έγιναν μονάχα σε ευρωπαϊκές πόλεις ούτε στις πόλεις όπου κατοικούν Άραβες αλλά και στο ίδιο το Ισραήλ όπου οι αντιμιλιταριστικές φωνές αυξάνουν και πληθαίνουν. Γιατί ο απλός κόσμος που δεν έχει να χωρίσει τίποτε και δεν φανατίζεται λόγω της εθνικότητας ξέρει πως το πρόβλημα βρίσκεται αλλού και όχι στο αν η Χαμάς έριξε δύο ή τρεις ρουκέτες ή οι ισραηλινοί στρατιώτες προέβησαν σε συλλήψεις υπόπτων για ανάμειξη σε τρομοκρατικές πράξεις. Το μεγάλο πρόβλημα είναι οι σχεδιασμοί επί χάρτου για την κατανομή των εδαφών και ο εποικισμός της τάδε περιοχής με τους αντίστοιχης εθνικότητας κατοίκους. Τοιουτοτρόπως, η «εθνική καθαρότητα» σε όλο της το μεγαλείο. Το πρόβλημα με τις εξουσίες ανά τον κόσμο είναι ότι βάζουν μπροστά τον απλό κόσμο ως προκάλυμμα για να περιφρουρήσουν τα επεκτατικά τους σχέδια ή τις εθνικές εκκαθαρίσεις που παρουσιάζονται πότε ως αμυντικό δικαίωμα, και πότε ως επιβεβλημένη πρακτική αντιμετώπιση της ασκούμενης «τρομοκρατικής» δραστηριότητας. Οι «χειρουργικές» επεμβάσεις των Ισραηλινών που αποδοκιμάζονται ακόμη και στο ίδιο το Ισραήλ, ο φανατισμός της Χαμάς που βάζει μπροστά ακόμη και αμούστακα παιδιά, δεν θα βρουν φωνές υποστήριξης σε όσους γνωρίζουν ότι αυτό το θανάσιμο παιχνίδι παίζεται για καιρό και από πολύ παλιά. Δεν θα επικροτούνται αλλά θα καταγγέλλονται σε παγκόσμιο επίπεδο από όλους όσους έχουν εμπεδώσει πως οι εξουσίες λύνουν συχνά τις διαφορές τους με όπλα, αδιαφορώντας για τις ανθρώπινες απώλειες. Κάθε διαμεσολαβητική προσπάθεια, από την άλλη, θα πέφτει στο κενό καθόσον ο ανθρώπινος παράγοντας δεν θα λογαριάζεται και οι στρατιωτικές επεμβάσεις θα απειλούν να εκφοβίσουν με το εύρος των χτυπημάτων. Τα δε ψηφίσματα καταδίκης θα είναι ένα ακόμη άχρηστο επιχείρημα όσων προσπαθούν να μειώσουν το μέγεθος και έκταση του προβλήματος με φραστικές αποδοκιμασίες ή απλά μέσω της λακωνικής αποτίμησης των νέων απωλειών.
