Το τελευταίο διάστημα εκτός των άλλων κατέβηκαν στους δρόμους, προκειμένου να διαμαρτυρηθούν και να διεκδικήσουν την επίλυση των προβλημάτων του κλάδου τους πολλές κατηγορίες εργαζομένων μεταξύ αυτών και, υπό την κάλυψη της ΑΔΕΔΥ, η Ο.Λ.Μ.Ε. και η Δ.Ο.Ε. με ελάχιστη, ωστόσο, συμμετοχή των συναδέλφων. Ανάμεσα στα άλλα διεκδικούσαν και διεκδικούν την ικανοποίηση οικονομικών αιτημάτων, ένα εκ των οποίων είναι και η αναδρομική καταβολή του επιδόματος των 176 ευρώ.
Την ίδια περίοδο βρίσκεται σε εξέλιξη η παγκόσμια οικονομική κρίση, που επηρεάζει αρνητικά και τη χώρα μας. Η έλλειψη ρευστότητας, το κλείσιμο επιχειρήσεων, οι απολύσεις και η ανεργία, η στασιμότητα και η ύφεση στην οικονομία βρίσκονται προ των πυλών.
Παράλληλα, γίνεται λόγος και καταβάλλεται προσπάθεια από την πολιτεία να στηρίξει το εισόδημα των οικονομικά ασθενέστερων. Γίνεται, επίσης, λόγος για κοινωνική αλληλεγγύη των ολίγων και δυνατών υπέρ των αδυνάτων, της κοινωνίας των 2/3 υπέρ του 1/3, θα πρόσθετα εγώ.
Αναμφίβολα, οι εκπαιδευτικοί και όλοι οι άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι αναφορικά με τους μισθούς και τις συντάξεις δημοσίων υπαλλήλων άλλων Ευρωπαϊκών χωρών υστερούμε σημαντικά. Παρόλα αυτά, και ιδιαίτερα όσοι στις οικογένειές μας εισπράττουμε από θυρίδα δύο δημοσιοϋπαλληλικούς μισθούς ανήκουμε στο ποσοστό της κοινωνίας των 2/3 και, κατά την άποψή μου, αυτή την περίοδο κλαίμε άδαρτοι. Έχουμε εξασφαλισμένη, ως μόνιμοι υπάλληλοι του κράτους, την εργασία μας, το δεκαπενθήμερό μας, το δώρο μας, τη μισθολογική μας εξέλιξη και είμαστε από τους τελευταίους, που θα πεινάσουμε, αν πεινάσουμε, αφού αποτελούμε τη ραχοκοκαλιά της πατρίδας μας.
Επειδή, μάλιστα, εν μέσω κρίσης βλέπουμε τις τιμές της βενζίνης και του πετρελαίου να κατρακυλούν και τις τιμές των αγαθών στην αγορά και των προσφερομένων υπηρεσιών να μειώνονται, μ΄ ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον οικογενειακό μας προϋπολογισμό, θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι προνομιούχοι έναντι των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, πολλοί από τους οποίους αντιμετωπίζουν άμεσα το φάσμα των απολύσεων και της ανεργίας.
Θα περίμενε, γι΄ αυτό, κανείς πιο υπεύθυνη στάση απ΄τις ηγεσίες των κλάδων των δημοσίων υπαλλήλων, που εκπροσωπούνται από την ΑΔΕΔΥ. Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, να σταματήσουν οι αγώνες. Υπάρχουν, όμως, τόσα άλλα κλαδικά, και όχι μόνο, αιτήματα, που θα μπορούσαν να προτάξουν, όχι όμως οικονομικά, γιατί έτσι προκαλούν και κάθε άλλο παρά αλληλέγγυοι τάσσονται στον αγώνα για ανακούφιση των αδυνάτων.
Η άποψη «να κόψει το λαιμό της» η πολιτεία και να ικανοποιήσει, εν μέσω κρίσης, όλα τα αιτήματα όλων των εργαζομένων, αν μη τι άλλο είναι ανεδαφική και κρύβει σκοπιμότητες, που αλλού αποβλέπουν.
Θα ήταν πιο υπεύθυνη η στάση της ηγεσίας της Ο.Λ.Μ.Ε. και της Δ.Ο.Ε., αν έβγαιναν π.χ., να πουν στους Έλληνες ότι εμείς οι εκπαιδευτικοί θέλουμε τα αναδρομικά του επιδόματος των 176 ευρώ αντί για μας να δοθούν στους συνταξιούχους αγρότες ή στους απολυμένους. Θα μπορούσε, επίσης, η ΑΔΕΔΥ με δική της πρωτοβουλία να βγει και να πει ότι επιθυμεί το μισό απ΄ το δώρο Χριστουγέννων των Δημοσίων υπαλλήλων να δοθεί στους αναξιοπαθούντες, αποδεικνύοντας έτσι έμπρακτα, πώς αντιλαμβάνεται την κοινωνική αλληλεγγύη, για να μην μπορεί κανείς να την κατηγορήσει για πολιτική υποκρισία. Κάτω απ΄ αυτές τις συνθήκες, ελπίζω, θα συγκινούνταν, ίσως, και οι λίγοι και δυνατοί, για να δείξουν κι αυτοί την ανθρωπιά τους.
Κάποιοι διαβάζοντας όλα αυτά μπορεί να με χαρακτηρίσουν ρομαντικό και αιθεροβάμονα. Αν, ωστόσο, ο φιλοτομαρισμός και η απληστία, που συνέβαλαν στην κρίση, δεν μας αλλοτρίωσαν παντελώς, αν η χριστιανική μας συνείδηση και η κοινωνική ευαισθησία δεν βρίσκονται εν υπνώσει, καλό είναι και εμείς οι χορτάτοι και βολεμένοι αλλά και οι κρατούντες να αλλάξουμε ρότα.
Διαφορετικά, μας βλέπω να καταντάμε ζούγκλα, τρώγοντας ο ένας τις σάρκες του άλλου και δημιουργώντας συνθήκες, που επιτρέπουν σε κάποιους να λεηλατούν και να καταστρέφουν ασχημονώντας σε βάρος των κανόνων δημοκρατικής λειτουργίας της κοινωνίας μας.
