Με το θάνατο του 15χρονου Αλέξη ακόμα νωπό στις μνήμες όλων μας και κυρίως των παιδιών που ακόμη περιμένουν για μια απάντηση που δεν έρχεται και ούτε βέβαια πρόκειται να έρθει, από μια κυβέρνηση που προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από τις βιαιοπραγίες που τελικά αποδεικνύεται από άπειρα ντοκουμέντα, ότι η ίδια προκάλεσε... Και αυτό το αντιλαμβάνεται ο απλός πολίτης όχι μόνο από τα πάμπολλα βίντεο και τις φωτογραφίες που τραβήχτηκαν σε διάφορες φάσεις επεισοδίων όπου φανερά πλέον κουκουλοφόροι και ματατζήδες είναι κολλητά φιλαράκια και στενοί συνεργάτες, αλλά κυρίως από το γεγονός ότι καθημερινά αποκαλύπτονταν τα σκάνδαλα των πολιτικών και η καταλήστευση του ελληνικού λαού, ώσπου τελικά οι νέοι μας επιτέλους ξύπνησαν και με αφορμή βέβαια τον τραγικό θάνατο του δεκαπεντάχρονου Αλέξη, αντέδρασαν κατά το γνωστό τρόπο «δράσης – αντίδρασης»!
Κάποιοι όντως, πήραν πέτρες στα χέρια και άρχισαν να ρίχνουν στα ΜΑΤ ή και αλλού. Ήταν ένας «πόλεμος» που προκάλεσε και απώλειες που δεν έπρεπε να προκληθούν. Μπορεί όμως άραγε να τους κατηγορήσει κανείς για υπερβολική αγανάκτηση και «όχι πρέπουσα συμπεριφορά»; Εκτός βέβαια από τους ματατζήδες, αστυνομικούς, κυβερνητικούς παράγοντες που κατάφεραν να πιάσουν και να καταδικάσουν τους «τρομοκράτες», τα δεκαπεντάχρονα και εικοσάχρονα παιδιά μας...Γιατί για τα παιδιά όλων μας πρόκειται. Προφανώς αυτοί θα προτιμούσαν να είναι τα παιδιά αυτά ηρωϊνομανείς, αλκοολικοί, κλεφτρόνια, παιδιά που δεν ενδιαφέρονται για τίποτα παρά μόνο για το πώς θα βρουν τη δόση τους και πώς θα μπουν στις ατέλειωτες λίστες του Ο.ΚΑ.ΝΑ., από το να είναι ξύπνια και να αντιδρούν με αυτόν τον τρόπο, να τους παίρνουν δηλαδή, κυριολεκτικά όμως, «με τις πέτρες»... Κάτι μου λέει πάντως ότι αυτές οι πέτρες δεν πήγαιναν, ούτε για τα μαγαζιά φτωχών ανθρώπων που παλεύουν για το μεροκάματο, ούτε για τα αυτοκίνητα άλλων, που πληρώνουν ακόμα τις δόσεις...
Προσωπικά πάλι, και νομίζω και πολλοί άλλοι μαζί με μένα, αν και τάσσομαι κατά της βίας και πιστεύω σε ειρηνικότερους τρόπους διαμαρτυρίας και αγώνα, ωστόσο δεν δυσκολεύομαι καθόλου να καταλάβω την αντίδραση αυτή που υπήρξε από τη νεολαία. Θεωρώ ότι αυτά τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν τις τελευταίες μέρες, ήταν η «υγιής αντίδραση» σε μια κατάσταση άκρως αρρωστημένη. Πολλοί το είπαν, ας είμαι μία ακόμα, ότι η κατάσταση αυτή δεν πήγαινε άλλο και ότι η εν ψυχρώ δολοφονία του μαθητή ήταν απλά, η σταγόνα που ξεχείλισε το πικρό αυτό ποτήρι...
Τώρα, η κυβέρνηση νομίζει πως μπορεί να κρυφτεί πίσω από τις μαρτυρίες των αστυνομικών (οι οποίες στο πλείστο τους είναι αντιφατικές και συγχεόμενες), αγνοώντας σε πολλές περιπτώσεις τις μαρτυρίες αυτόπτων μαρτύρων (που αυτά που λένε είναι εντελώς διαφορετικά από τις καταθέσεις των αστυνομικών) και να καταδικάσει ως «τρομοκράτες» τα παιδιά αυτά. Να τα καταδικάσει γιατί τόλμησαν να σηκώσουν το κεφάλι και να πουν: «Φτάνει πια! Φτάνει η κοροϊδία σας, φτάνει το ψέμα σας, φτάνει η υποκρισία σας!»...
Τα παιδιά μας δεν είναι μόνα τους σε αυτή τους την εξέγερση ενάντια στην αρρώστια και τη δυσοσμία της κοινωνίας μας. Είμαστε μαζί τους και εμείς, γιατί ξέρουμε ότι έχουν δικαίωμα να ονειρεύονται έναν κόσμο δίκαιο, τίμιο και ειλικρινή. Έχουν δικαίωμα να ονειρεύονται τη δημόσια και δωρεάν Παιδεία, την Υγεία που δεν απαιτεί το φακελάκι για να σε θεραπεύσει, την ισότητα, την αγάπη και το αληθινό ενδιαφέρον για το συνάνθρωπό μας, τη δικαιοσύνη που θα κλείσει στη φυλακή τους πραγματικούς ληστές και θα αφήσει ελεύθερους αυτούς που έκλεψαν γιατί πείναγαν, δίνοντάς τους την υπόσχεση πως δεν θα ξαναπεινάσουν, ποτέ πια...
Να αφεθούν ελεύθεροι όλοι όσοι συμμετείχαν στα επεισόδια και κρατούνται! Να καταργηθεί ο τρομονόμος ΤΩΡΑ!
Και ας προσέχουν οι κυβερνώντες, γιατί την επόμενη φορά θεωρώ σχεδόν βέβαιο ότι στους δρόμους θα βγει και η υπόλοιπη Ελλάδα, αυτή που παρακολούθησε από τον καναπέ τα γεγονότα... Γιατί τα παιδιά μας μας δίδαξαν ότι η αποχαύνωσή μας επιτέλους, πρέπει να λάβει ένα τέλος!
«ΦΕΤΟΣ, ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΝΑ ΠΕΙΤΕ ΣΤΟΝ ΑΛΕΞΗ...» έλεγε το πανό μπροστά στην Ιατρική Σχολή της Λάρισας και δυστυχώς, θα πρέπει να συμφωνήσω...
