Καλή χρονιά, λοιπόν, και να δούμε πόσες ευχές από αυτές που έχουν ανταλλαγεί αυτές τις μέρες θα πιάσουν τόπο τελικά. Μακάρι όλες, αλλά...
...Κατά τα άλλα, εμείς έχουμε και... επέτειο. Μαύρη, θα μπορούσε να τη χαρακτηρίσει κανείς, αλλά ας μην είμαστε και τόσο απαισιόδοξοι με το που έσκασε μύτη ο καινούριος χρόνος.
Κλείσαμε, σου λέει, δέκα χρόνια στην ΟΝΕ. Εκτός από ΟΝΕ εμείς άνετα θα μπορούσαμε να τη λέμε και... ΩΙΜΕ (!) γιατί, λόγω του ευρώ, τα τελευταία χρόνια έχουμε στενάξει. Κι έχουμε στενάξει καθότι τότε που ζοριστήκαμε για να μπούμε δεν υπήρχε πραγματική σύγκλιση της ελληνικής οικονομίας με την «ευρωπαϊκή» να πούμε, υπήρχε απλώς «ονομαστική». Τη... βάπτισε «σύγκλιση» η τότε κυβέρνηση, μπήκαμε, το χαρήκαμε, πανηγυρίσαμε, το κοκορευτήκαμε και μετά... Μετά ήρθαν τα δύσκολα, μαζί με το ευρώ. Γιατί άλλο η εικονική πραγματικότητα και άλλο η πραγματική πραγματικότητα. Αυτή είναι που σε πονάει και σε σφάζει και αισθάνεσαι τις συνέπειές της στο πετσί σου.
Έχουμε λοιπόν 10 χρόνια που μπήκαμε στην ΟΝΕ και 6 χρόνια που χρησιμοποιούμε το ευρώ, και στης... ακρίβειας τον καιρό τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο. Καθότι και δεν έχουμε ακόμη μάθει να το χρησιμοποιούμε σωστά και επιπλέον η χρήση του συμπαρέσυρε μαζί και τις τιμές, με την... αγαστή συνεργασία πάντα των επιτηδείων, με αποτέλεσμα τα πάντα να έχουν πάρει την ανιούσα με ανεξέλεγκτους ρυθμούς. Και τώρα, βεβαίως που όλος ο κόσμος περνάει με τη... βούλα οικονομική κρίση, τα πράγματα θα επιδεινωθούν περισσότερο, αλλά δεν μπορεί κανείς να πει ότι φταίει η ΟΝΕ γι’ αυτό. Άλλα φταίνε.
Έχει ενδιαφέρον, σύμφωνα με στοιχεία που παρουσιάστηκαν, ότι: προ ευρώ «ένα κιλό φέτα, ένα κιλό αρνί και ένα κιλό ντομάτας, άξιζαν 7.922 δρχ.». Σήμερα, το ως άνω ποσό ισούται με 23,2 ευρώ και φυσικά ούτε λόγος για να αγοράσει κανείς όλα τα παραπάνω. Οι αποκλίσεις των τιμών που παρατηρούνται, τόσο σε προϊόντα όσο και σε υπηρεσίες αγγίζουν μέχρι και 614,2% (!) διότι οι πληθωριστικές πιέσεις που ασκήθηκαν με την εισαγωγή τού ευρώ ανέβασαν στα ύψη το κόστος ζωής. Και ναι μεν το κόστος ζωής ανέβηκε, οι μέσοι ελληνικοί ρυθμοί όμως παρέμειναν καθηλωμένοι ή, εν πάση περιπτώσει, δεν εναρμονίστηκαν με τους μέσους ευρωπαϊκούς, με αποτέλεσμα τα πράγματα να είναι εξαιρετικά στριμωγμένα. Διότι εμείς εδώ μιλάμε για τη γενιά των 700 ευρώ και ο μέσος μισθός στην... κανονική Ευρώπη δεν πέφτει κάτω από 1.500 ευρώ και λίγα λέω. Όσο για τις συντάξεις, καλά, να μην το κάνουμε θέμα γιατί θα μας πιάσουν τα κλάματα. Το μόνο, σου λέει, που είναι φθηνότερο μέχρι και 50% σχεδόν, είναι οι υπηρεσίες κινητής τηλεφωνίας, γιατί το 1998 μόλις είχαν αρχίσει να κυκλοφορούν στη χώρα μας τα κινητά και δεν είχαν προλάβει να... πάρουν τα πάνω τους!
Τώρα βέβαια αν εμείς δεν μπορούμε να ελέγξουμε τους κερδοσκόπους και την αισχροκέρδεια και αν η σύγκλιση ήταν ονομαστική, δεν φταίει το ευρώ γι’ αυτό. Και από την άλλη, για φανταστείτε στον κόσμο που είναι σήμερα και έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, εμείς να είχαμε να παλεύουμε ακόμη με την ιστορικά και διαχρονικά υποτιμημένη δραχμούλα. Ούτε ψύλλος στον κόρφο μας! Τουλάχιστον τώρα είμαστε μέλη ενός ισχυρού κλαμπ με ισχυρό νόμισμα, το οποίο ανθίσταται στις πιέσεις και τέλος πάντων, μας προκαλεί ένα αίσθημα σχετικής ασφάλειας.
Είτε έτσι είτε αλλιώς το θέμα είναι ότι έχουμε ενταχθεί στο χορό και χορεύουμε κανονικά, διότι δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς.
Διότι, όπως έλεγε και ο Αμερικανός ιστορικός Κρίστοφερ Λασκ: «Πραγματικότητα είναι κάτι που αν σταματήσεις να το σκέφτεσαι δεν εξαφανίζεται»!
