Την ημέρα που έκλειναν τα Δημοτικά Σχολεία για τη λήξη των μαθημάτων του σχολικού έτους 2010 - 2011, περνούσα έξω από ένα διδακτήριο της πόλης μας και βλέπω τις πρωινές ώρες στο προαύλιο τους μαθητές και τις μαθήτριες να εκτελούν ασκήσεις γυμναστικής και διάφορα άλλα αθλήματα. Φαίνεται ότι είχαν γιορτή των εξετάσεων, αλλά την έκαμαν μεταξύ τους, γιατί υπήρχαν ελάχιστοι γονείς. Τότε μου ήρθαν στο μυαλό μου, τα όμορφα μαθητικά μου χρόνια, αλλά και τα διδασκαλικά μου αργότερα.
Την εποχή εκείνη οι γυμναστικές επιδείξεις, τελούνταν ξεχωριστά, μία ή δύο εβδομάδες προ του σχολικού έτους και οι εξετάσεις την πρώτη Κυριακή του τελευταίου δεκαημέρου του Ιουνίου. Τόσο οι γυμναστικές επιδείξεις όσο και οι εξετάσεις, γίνονταν πανηγυρικά. Στα σχολεία της υπαίθρου, πήγαινε όλο το χωριό, αλλά και στις πόλεις όλη η γειτονιά του σχολείου, για να καμαρώσει τα παιδιά. Τι ωραίο θέαμα ήταν να βλέπει κανείς τα Ελληνόπουλα περήφανα, και ρωμαλέα να γυμνάζονται με την ομοιόμορφη αθλητική στολή. Την άσπρη φανελίτσα και το μπλε κοντό παντελονάκι και στο τέλος της γιορτής να καμαρώνει τα κορίτσια με την άσπρη μπλούζα, την μπλε φούστα, με την κορδελίτσα στα μαλλιά και το σταυρό στο στήθος μπροστά, να χορεύουν με χάρη και ομορφιά τους ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς, αρχίζοντας από το δικό μας θεσσαλικό τραγούδι την «Καραγκούνα» και έπειτα το συρτό, το καλαματιανό και το λεβέντικο τσάμικο.
Ποιο μάτι δεν θα δακρύσει, ποια καρδιά δεν θα ραγίσει και ποια ψυχή δεν θα σκιρτήσει, όταν όλα μυρίζουν και μοσβολούν και τα πάντα μιλούν για πατρίδα - Ελλάδα! Στις γυμναστικές επιδείξεις καμαρώναμε τα ελληνικά νιάτα να αγωνίζονται και να αθλούνται στο στίβο, τραγουδώντας τον ολυμπιακό ύμνο «αρχαίο πνεύμα αθάνατο» και δίνοντας στο τέλος την υπόσχεση λέγοντας «Αμμες δε γ΄ εσόμεθα πολλώ κάρρωνες». Στη γιορτή των εξετάσεων, απήγγειλαν όλα τα παιδιά ποιήματα, έπαιζαν σκετς και κωμωδίες και το καθένα απέδιδε το ρόλο του σωστά, χάρη στην υπομονή και επιμονή των δασκάλων καταχειροκροτούμενα από το ακροατήριο.
Τα κείμενα ήταν διαλεγμένα από τα ωραία αναγνωστικά που κυκλοφορούσαν τότε, του Σολωμού, του Βαλαωρίτη, Παλαμά, Πολέμη, Δροσίνη, Κρυστάλλη, Καρκαβίτσα και τόσων άλλων που δονούσαν και σκορπούσαν κάθε ελληνική ψυχή. Οι γιορτές τελείωναν με εμβατήρια, τραγούδια και τον Εθνικό Υμνο. Την επαύριο τα παιδιά έπαιρναν τα ενδεικτικά και τα απολυτήρια. Τα στενά δρομάκια και τα σοκάκια του χωριού βούιζαν από τα ξεφωνητά καθώς και οι δρόμοι της πόλης και έτρεχαν με χαρά στα σπίτια τους που τα περίμενε η μάνα να τα φιλήσει και να σφίξει στην αγκαλιά της, ο πατέρας να τα αγκαλιάσει στοργικά και ο παππούς με τη γιαγιά να τα κρατήσουν στα γόνατά τους και να δώσουν το φιλοδώρημα από το φτωχικό τους κομπόδεμα. Αυτά τα φύλαγαν στο σεντούκι (μπαούλο) για τη νέα σχολική χρονιά στην άλλη τάξη. Σήμερα τα απολυτήρια τα στέλνουν τα Δημοτικά στα Γυμνάσια και τα παιδιά γυρίζουν στα σπίτια τους με άδεια χέρια, στερούμενα τη χαρά για τους καρπούς των κόπων τους, έξι ολόκληρων χρόνων. Πόσο άλλαξαν τα πράγματα! Σήμερα οι εκδηλώσεις στα σχολεία και οι γιορτές, έχουν ξεθωριάσει δυστυχώς. Δεν γίνονται όπως πρέπει. Ενώ είναι γεγονός, ότι οι θρησκευτικές και εθνικές γιορτές, φρονηματίζουν τη νεολαία, τονώνουν το θρησκευτικό και πατριωτικό συναίσθημα και σφυρηλατούν το χαρακτήρα του παιδιού. Θυμάμαι λοιπόν τώρα τα όμορφα περασμένα και αξέχαστα χρόνια τα παλιά. Ζω με τις ωραίες σχολικές αναμνήσεις, τις αναπολώ και πολύ τις νοσταλγώ. Συγκινούμαι και δακρύζω. Ματώνει όμως η καρδιά μου, θλίβομαι, κλαίω και πονώ, όταν σήμερα βλέπω τα παιδιά να μην αισθάνονται χαρά, να μην παίζουν, να μη γελούν, ούτε να τραγουδούν, αλλά μελαγχολικά και σκυθρωπά να περπατούν. Για όλα αυτά, φταίμε εμείς, φταίει η κοινωνία. Για την κατάντια της σημερινής νεολαίας, ευθύνονται όλοι αυτοί που μας κυβέρνησαν και μας κυβερνούν.
Οφείλουν να συνετισθούν, να συνέλθουν, δεν πάει άλλο πια. Είτε το Αγιον Πνεύμα του οποίου τη γιορτή του προ ημερών τελέσαμε (Αγία Τριάδα), να τους φωτίσει να δώσουν οδηγίες στα παιδιά, για σωστή παιδεία, για σωστή εκπαίδευση. Στην προσπάθεια και την κατεύθυνση αυτή να βοηθήσουμε όλοι οι Ελληνες, ο καθένας από τη θέση του και τη σκοπιά του, να γλιτώσουμε από αυτή την κατρακύλα, ώστε το παιδί που είναι εικόνα του Θεού, να ξαναβρεί το δρόμο του και τον προσανατολισμό του. Να ζει με πίστη και ιδεώδη και ιδανικά της θρησκείας και της πατρίδας και να συνεχίσει τον αγώνα της προόδου με ελπίδα, με αγάπη και αισιοδοξία, για μια καλύτερη και ομορφότερη ζωή.
Ο Ιωάννης Θ. Γωγουβίτης είναι εκπαιδευτικός.
