«Η μόνη επανάσταση για την οποία πρέπει να σκεφτόμαστε σοβαρά είναι η προσωπική, η εσωτερική ηθική του καθενός».
Μια φορά πήγε κάποιος λαϊκός στο κελί του γέροντα Παϊσίου στο Άγιον Όρος και σκανδαλίστηκε γιατί είδε στο κομοδίνο του ένα πακέτο τσιγάρα. Μερικοί πάλι σκανδαλίζονταν όταν άκουγαν ότι ο γέροντας άλλους τους απέτρεπε από το κάπνισμα και σε άλλους συνιστούσε να καπνίζουν!
Οι αρχαίοι πρόγονοί μας όριζαν την επιείκεια ως την αρετή του να αποδίδεις στον καθένα αυτό που του ταιριάζει (το αποδιδόναι εκάστω το προσήκον). Η αρετή αυτή στην Ορθοδοξία ονομάζεται «διάκριση» και είναι η σπουδαιότερη και η αναγκαιότερη από όλες τις αρετές, αφού όλες οι αρετές όταν ασκούνται χωρίς διάκριση μετατρέπονται σε ελαττώματα, ακόμα και η αγάπη.
Στο Ευαγγέλιο του Λουκά, στο τέταρτο κεφάλαιο διαβάζουμε τα εξής:
«Δύνοντος δε του ηλίου πάντες όσοι είχον ασθενούντας νόσοις ποικίλαις ήγαγον αυτούς προς αυτόν. Ο δε ενί εκάστω αυτών τας χείρας επιθείς, εθεράπευσεν αυτούς».
(Όταν έδυε ο ήλιος, όλοι όσοι είχαν ασθενείς από διάφορες αρρώστιες τους έφερναν σ’ αυτόν. Εκείνος τους θεράπευε ακουμπώντας τα χέρια πάνω στον καθένα από αυτούς).
Σκέφτομαι μήπως δεν θα μπορούσε με ένα λόγο του να θεραπεύσεις όλους τους ασθενείς που τους πήγαιναν σ΄ αυτόν μετά τη δύση του ηλίου; Γιατί θεράπευε τον καθένα χωριστά, ακουμπώντας στον καθένα τα χέρια Tου; Για ποιον λόγο θεράπευε τον καθένα χωριστά;
Μου κάνει επίσης εντύπωση ο λόγος του Αποστόλου Πέτρου προς τους Ιουδαίους, στο σημείο που τους λέει ότι ο Θεός τους έστειλε προφήτην ο οποίος τους ευλογεί όταν κάθε ένας αποστρέφεται τις πονηρίες του.
Τι σημαίνει, λοιπόν, ότι κάθε ένας χωριστά λογοδοτεί για τις πράξεις του στο Θεό; Μήπως το ίδιο ισχύει με την προσωπική ευθύνη για την κατάσταση της ανελευθερίας που βιώνουμε τις μέρες αυτές; Μήπως πρέπει να γίνει καθένας από εμάς αυτό που περιμένει να γίνουν οι άλλοι;
