Μετά τον τραγέλαφο το βράδυ της περασμένης Τετάρτης, όπου ο πρωθυπουργός και ο αρχηγός της μείζονος αντιπολίτευσης έδωσαν κυριολεκτικά ρεσιτάλ υποκρισίας, οπορτουνισμού και ανευθυνότητας, δεν νομίζω πως υπάρχει σοβαρός άνθρωπος που να ελπίζει ακόμη ότι το πολιτικό κατεστημένο είναι σε θέση να βγάλει τη χώρα από την κρίση. Κανείς, βέβαια, δεν θα μάθει, τι συγκεκριμένα διαμείφθηκε μεταξύ των δύο συνομιλητών, γιατί τόσο ο ένας όσο και ο άλλος λειτούργησαν με βάση το προσωπικό τους συμφέρον, αδιαφορώντας για την αγωνία, την ανασφάλεια αλλά και τους φόβους που διακατέχουν τους πολίτες, οι οποίοι επιτέλους άρχισαν να αποκτούν δειλά-δειλά συνείδηση της δύναμής τους, αφού επί πενήντα και πλέον χρόνια ανέχθηκαν την οικογενειοκρατία στην πολιτική ζωή του τόπου. Ας ελπίσουμε πως ο ευτελισμός και η απαξίωση της πολιτικής θα κάνουν τα θαύμα τους και ο λαός μας θα ανακτήσει την πίστη στον εαυτό του, την οποία τόσο πολύ έχει ανάγκη, για να αποδείξει επιτέλους με την υπεύθυνη στάση του πως δεν είναι έρμαιο ανερμάτιστων πολιτικών κηφήνων.
«Είπα-ξείπα» φαίνεται πως ήταν η στάση του κ. Παπανδρέου, καθότι, όπως ακούγεται, άλλαξε γνώμη, αφού συμβουλεύτηκε το οικογενειακό του περιβάλλον και πιθανόν τους στενούς του συνεργάτες, τους οποίους επέλεξε και έχρησε υπουργούς με παρεϊστικα κριτήρια, αγνοώντας την κραυγαλέα ανικανότητά τους. Ο κ. Σαμαράς από τη μεριά του, πίστεψε πως ήρθε η ώρα της δικαίωσης του, γιατί με το σχηματισμό οικουμενικής κυβέρνησης χωρίς τον κ. Παπανδρέου στη θέση του πρωθυπουργού και με περιορισμένη θητεία θα άνοιγε ο δρόμος για τις κάλπες, κάτι που διακαώς επιθυμεί, για να δείξει επιτέλους στο μητσοτακικό αντίπαλο δέος ότι είναι σε θέση να ασκήσει εξουσία !
Επί πέντε ώρες η χώρα έμεινε, ουσιαστικά, χωρίς κυβέρνηση και ο λαός αποσβολωμένος παρακολουθούσε τον πλήρη εξευτελισμό της έννοιας της πολιτικής. Ο κ. πρωθυπουργός, μάλιστα, έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων του (για να μην πω κάπου αλλού) τόσο το υπουργικό του συμβούλιο όσο και τους βουλευτές του κόμματος, οι οποίοι ενεοί και «άβουλοι αντάμα» παρακολουθούσαν τον εμπαιγμό τους. Βέβαια, κάποιοι, έστω και καθυστερημένα, αντέδρασαν, δύο παρέδωσαν τη βουλευτική τους έδρα (πράγμα που τους τιμάει), ενώ δεν έλειψαν και οι κορώνες ορισμένων από τα αποκαλούμενα ιστορικά στελέχη του κόμματος, όπως π.χ. ο κ. Μιλτιάδης Παπαϊωάννου, που χαρακτήρισε, ούτε λίγο ούτε πολύ, τους παραιτηθέντες συναδέλφους «δειλούς» κ.λπ. και ανταμείφθηκε γι΄αυτό, ως φαίνεται, με τη θέση του υπουργού Δικαιοσύνης στη νέα κυβέρνηση.
Η σύγκληση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ και η ομιλία του κ. Παπανδρέου με άφθονες ανόητες πατριωτικές κορώνες, ενήργησε μάλλον κατευναστικά, παρά τις επιμέρους αντεγκλήσεις και κριτικές από τη μεριά ορισμένων βουλευτών με πρώτη και καλύτερη την κ. Β. Παπανδρέου, η οποία, χολωμένη, λόγω του παραγκωνισμού της, τα «έψαλλε», και μάλιστα στον ενικό, κυριολεκτικά στον πρωθυπουργό, καταγγέλλοντάς τον για παρεϊστικη νοοτροπία στην επιλογή των συνεργατών του.
Τελικά ανακοινώθηκε ο ανασχηματισμός της κυβέρνησης, ο οποίος είναι, όπως λέει ο λαός, «μία από τα ίδια». Ο κ. πρωθυπουργός, παρά τις μεγαλοστομίες και τους δήθεν ριζοσπαστισμούς του, φρόντισε να διατηρήσει «την πίτα ακέραια αλλά και το σκύλο χορτάτο», που σημαίνει, με άλλα λόγια, «άλλαξε ο Μανολιός κι έβαλε την κάπα αλλιώς». Δύσκολα κατανοεί ο απλός πολίτης, γιατί ένας υπουργός που απέτυχε στο ένα υπουργείο είναι καλός για το άλλο! Ο ανασχηματισμός ικανοποίησε ως ένα βαθμό τα ιστορικά στελέχη, χωρίς ωστόσο να θίξει τους «κηπουρούς» ή καλύτερα τις γλάστρες του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος.
Το γεγονός ότι στις δηλώσεις των εκλεκτών του νέου κυβερνητικού σχήματος κυριαρχεί η φράση «είναι στιγμές ευθύνης» και άλλα ευτράπελα, δείχνει πως η χώρα μας έχει μεγάλο πολιτικό έλλειμμα. Αναρωτιέται κανείς, τι έκαναν τόσα χρόνια οι πολιτικοί μας; Τώρα ανακάλυψαν το αίσθημα εθνικής ευθύνης που η χώρα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, έρμαιο του διεθνούς κερδοσκοπικού κεφαλαίου, εξαρτημένη πλήρως από τις στρατηγικές και τους σκοπούς ξένων κέντρων εξουσίας;
Ας ελπίσουμε πως οι «αγανακτισμένοι» πολίτες θα μετουσιώσουν την οργή τους σε συγκεκριμένες προτάσεις εκ βάθρων ανανέωσης του πολιτικού συστήματος, προωθώντας στην πράξη οργανωτικές μορφές άμεσης δημοκρατίας, με στόχο την υλοποίηση ενός κοινωνικού συστήματος ελευθερίας, ουσιαστικής ισότητας και δικαιοσύνης.
Όπως δείχνουν τα πράγματα, τα ψωμιά του νέου κυβερνητικού σχήματος είναι μετρημένα. Είναι γνωστό, ότι οι δικαιοδοσίες του Προέδρου της Δημοκρατίας με βάση το σύνταγμα είναι περιορισμένες. Ο ίδιος εκφράζει με το αξίωμά του τη θεσμική και ηθική υπόσταση του έθνους και του λαού και ως εκ τούτου δικαιούται από ηθική σκοπιά και οφείλει να λάβει πρωτοβουλίες τη συγκρότηση οικουμενικής κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας με ικανά και καταξιωμένα άτομα της κοινωνίας μας, τα οποία και θα δώσουν τη μάχη στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και διεθνώς για τη σωτηρία της πατρίδας.
