Του Σταύρου Α. Παπαγιάννη
Επί τιμή Δικηγόρου παρ’ Αρείω Πάγω- Συγγραφέα
Τη βαθιά οικονομική, κοινωνική και ηθική κρίση που μας μαστίζει οφείλουμε να την αντιμετωπίσουμε ως συγκροτημένη κοινωνία και ως πολίτες-υπεύθυνα άτομα. Έχουμε ανάγκη από μια ισχυρή κυβέρνηση που έχει τη θέληση και τη δύναμη να προτείνει, να λάβει και να υλοποιήσει αμέσως τις αποφάσεις και τα μέτρα που απαιτούνται και, τουλάχιστον, από μια αξιωματική αντιπολίτευση έτοιμη να συναινέσει στη λήψη των αναγκαίων μέτρων. Μας χρειάζεται μια κυβέρνηση και μια αξιωματική αντιπολίτευση που έχουν αντιληφθεί ότι απαιτείται, κυρίως, να αλλάξει η επικρατούσα νοοτροπία τους της εκτίμησης του πολιτικού κόστους, ή του κομματικού οφέλους για κάθε μέτρο και απόφαση που επρόκειτο να ληφθεί. Νοοτροπία που μας οδήγησε στην κατάσταση που βρισκόμαστε και δεν αποφασίζουν να την εγκαταλείψουν ούτε τώρα.
Τα δύο κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία επί τριάντα πέντε χρόνια, ως κύριο μέλημά τους είχαν να μην την απολέσουν και για να το επιτύχουν εκμαύλισαν όλους τους μηχανισμούς και τους οργανισμούς του κράτους αλλά και των ιδιωτών και όλους εκείνους που τους είχαν ανάγκη για την επίλυση κάποιου προβλήματός τους. Με αυτή την πολιτική τους κατασπατάλησαν τα τεράστια κονδύλια που μας έδωσε η Ευρωπαϊκή Ένωση για να εκσυγχρονίσουμε το κράτος μας και να αναπτύξουμε την οικονομία μας. Και μας οδήγησαν στα χάλια που βρισκόμαστε εμείς και η χώρα μας, χωρίς να μας πουν μέχρι σήμερα την αλήθεια για την κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει, ούτε τι θα απαιτηθεί να υποστούμε για να ξεπεράσουμε την πολυσχιδή κρίση μας. Απλώς το ένα κόμμα επιρρίπτει την ευθύνη στο άλλο.
Για την αντιμετώπιση της κρίσης η κυβέρνηση ζήτησε και έλαβε δάνειο από την Ε.Ε., την Ε.Κ.Τ. και το Δ.Ν.Τ. Έτσι ανταποκρίθηκε στις ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις του δημόσιου χρέους μας, κάλυψε τις λειτουργικές δαπάνες των διαφόρων δημοσίων υπηρεσιών και κατέβαλε τις συντάξεις, αποδεχόμενη τους γνωστούς όρους του Μνημονίου Ι. Αλλά ήταν, και είναι, διχασμένη και φοβήθηκε να υλοποιήσει τα μέτρα και τις αποφάσεις που το Μνημόνιο προνοεί επιτείνοντας την κρίση. Γι’ αυτό κατέφυγε για δεύτερη φορά στους ίδιους οργανισμούς και ζήτησε νέο δάνειο ύψους εκατό περίπου δισεκατομμυρίων. Οι εταίροι μας, αν και με δυσανασχέτηση, δέχτηκαν να μας συνδράμουν και πάλι αλλά υπό την προϋπόθεση η κυβέρνηση να συντάξει, με τη συναίνεση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ένα μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα για τα μέτρα που πρέπει να λάβει εφέτος και τα επόμενα τέσσερα χρόνια και να το υλοποιήσει απαρέγκλιτα, ώστε να αντιμετωπιστεί το χρέος, να ανασυνταχθεί και να λειτουργήσει εύρυθμα το κράτος μας. Ποια είναι αυτά τα μέτρα τα γνωρίζουμε.
Εμείς, οι πολλοί, επί δύο χρόνια βιώνουμε καθημερινά την κατάσταση αυτή και συζητούμε την κατάντια μας με όποιον και όπου βρεθούμε. Θυμούμαστε τις αντιφατικές δηλώσεις των αρχηγών της Ν.Γ. και του ΠΑ.ΣΟ.Κ. πριν και μετά από τις εκλογές και τα μισόλογά τους για το τι συνέβη και πως θα αντιμετωπίσουμε την πολύμορφη κρίση που οι ίδιοι και τα κόμματά τους δημιούργησαν και την ομολογία τους ότι τα χρήματα του χρέους μας τα φάγαμε όλοι.
Δυσκολευόμαστε, βέβαια, να το παραδεχθούμε αλλά είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι όλοι μας κάτι «φάγαμε» από τα χρήματα που πήραμε, ως ενίσχυση από την Ε.Ε, ή δάνεια από χώρες που μετέχουν σ’ αυτή. Οι αγρότες με τις καλές τιμές και τις επιδοτήσεις των προϊόντων τους, οι ελεύθεροι επαγγελματίες με τις αυθαίρετες αμοιβές τους που αγόγγυστα τους καταβάλαμε. Οι διορισμένοι εκπαιδευτικοί με τις υψηλές αμοιβές τους που έπαιρναν για τα ιδιαίτερα μαθήματα που έκαναν σε μαθητές τους στο σπίτι τους ή στα σπίτια εκείνων. Οι συνταξιούχοι με τις κανονικά καταβαλλόμενες, σχετικώς καλές, συντάξεις τους ή με την απόκτηση μη δικαιούμενης σύνταξης. Και γενικώς ό,τι κερδίσαμε εύκολα όλες οι κοινωνικές τάξεις των εργαζομένων και των ελεύθερων επαγγελματιών με τις εκβιαστικές κινητοποιήσεις μας εξασφαλίζοντας, μ’ αυτό τον τρόπο, πρόσθετα έσοδα και δικαιώματα. Τα περισσότερα από όσα σήμερα θεωρούμε κεκτημένα δικαιώματά μας.
Έτσι και οι πολλοί φάγαμε, αλλά ελάχιστα, από τα τριακόσια πενήντα δισεκατομμύρια ευρώ που χρωστούμε, ενώ τα υπόλοιπα τα καταβρόχθισαν οι λίγοι. Τους γνωρίζουμε ποιοι είναι κι εμείς και η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση. Εμείς, όμως, οι εργαζόμενοι των μικρομεσαίων κοινωνικών στρωμάτων και οι συνταξιούχοι με τα μέτρα του Μνημονίου αναγκαστικά εισφέραμε υπέρμετρα στην αντιμετώπιση του χρέους μας, με την παρακράτηση του επιβληθέντος φόρου από τα μικρά εισοδήματά μας και τη μείωσή τους. Ενώ οι λίγοι ξεγλίστρησαν γιατί η κυβέρνηση απέφυγε ή δεν μπόρεσε, για διάφορους λόγους, να περιορίσει τις δημόσιες δαπάνες, να πατάξει τη φοροδιαφυγή, να απελευθερώσει τα κλειστά επαγγέλματα και να καταργήσει τα κεκτημένα δικαιώματα. Και η αντιπολίτευση σιωπά. Η στάση τους αυτή μας εξοργίζει.
Επιπλέον στις κατ’ ιδίαν κουβέντες μας παραδεχόμαστε ότι αυτά τα μέτρα που οι δανειστές μας προτείνουν να λάβει η κυβέρνησή μας, θα τα παίρναμε και μεις αν αντιμετωπίζαμε την ίδια κατάσταση στην επιχείρησή μας ή στην οικονομία του σπιτιού μας. Το επιβάλλει ο κοινός νους και η λογική του. Όταν δεν έχουμε αρκετό εισόδημα, ούτε μπορούμε να δανειστούμε χρήματα, περιορίζουμε τις καταναλωτικές μας δαπάνες, ιδίως για διαρκή αγαθά και εκδρομές στο εξωτερικό. Και αν οι δανειστές μας απειλούν να κατάσχουν τα περιουσιακά μας στοιχεία, προτιμούμε να πωλήσουμε μέρος τους ή και το σύνολό τους οι ίδιοι για να ξεχρεωθούμε παρά να μας τα βγάλουν αυτοί στο σφυρί. Και για να μη χάσουμε τη δουλειά μας αποδεχόμαστε μικρότερο ημερομίσθιο ή μισθό και άλλες παραχωρήσεις μας.
Δεχόμαστε όμως καταιγισμό διακηρύξεων από όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης και από τρίτους εξωκοινοβουλευτικούς παράγοντες, που απορρίπτουν το Μνημόνιο Ι όπως και το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα και το Μνημόνιο ΙΙ που προτείνει η κυβέρνηση. Έστω και αν ύστερα από δύο μήνες δεν θα υπάρχουν χρήματα για να πληρωθούν οι εργαζόμενοι στο δημόσιο και οι συνταξιούχοι του. Μας καλούν, να ταχθούμε εναντίον των προτεινομένων από την κυβέρνηση μέτρων που προβλέπει το Μνημόνιο ΙΙ γιατί μας βαρύνουν και πάλι, παραβλέποντας, όμως, ότι, κυρίως, στοχεύουν τα κεκτημένα δικαιώματα εκείνων που παρανόμως τα εξασφάλισαν και αποβλέπουν στην ανασύνταξη του κράτους στα πρότυπα προηγμένων ευρωπαϊκών χωρών. Για όσους είναι αντίθετοι του Μνημονίου Ι, του μεσοπρόθεσμου προγράμματος και του Μνημονίου ΙΙ, η μη λήψη των μέτρων που προτείνει η κυβέρνηση,-με συνέπεια τη μη χορήγηση των δανείων- ακόμα και η έξοδό μας από την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι προτιμότερη από την αποδοχή τους, όπως και η επάνοδό μας στη δραχμή. Έχουν ασφαλώς τους δικούς τους ιδιοτελείς λόγους Οι περισσότεροι, όμως, από τους «αγανακτισμένους» της πλατείας Συντάγματος στην Αθήνα και στις πρωτεύουσες των άλλων νομών, δεν αντιλαμβάνονται ότι σε περίπτωση μη αποδοχής αυτών των μέτρων, τα δεινά μας θα επιταθούν, τα παρανόμως κτηθέντα δικαιώματα θα παραμείνουν και όσα χρωστάνε οι λίγοι θα εξοφληθούν με λίγες εκατοντάδες ευρώ. Όπως συνέβη στην Κατοχή.
Γι’ αυτό οι πολλοί βαρυγκομούν αλλά σιωπηλά είναι υπέρ και του μεσοπρόθεσμου δανείου και των μέτρων που προβλέπει το μνημόνιο ΙΙ. Είναι σκληρά αλλά αναγκαία. Θέλουν να λείψουν όλα τα παρανόμως αποκτηθέντα δικαιώματα όπως και η φαυλότητα που επικρατεί στην κοινωνία μας και το κράτος μας να λειτουργήσει στα πρότυπα σύγχρονων ευρωπαϊκών κρατών.
Το πρόβλημά μας είναι το δημόσιο χρέος μας και ο εκμαυλισμός του δημόσιου και ιδιωτικού βίου μας, ο πυρήνας του, όμως, κατά την άποψή μου, είμαστε εμείς και οι ταγοί μας. Όσο γρηγορότερα το συνειδητοποιήσουμε τόσο το καλύτερο για όλους μας και για τη χώρα μας.
