Έχουμε φτάσει σε τέτοιο σημείο... παράνοιας νερβόζα, που περιμέναμε χθες πώς και τι να μάθουμε «τι έγινε στη συνάντηση που είχε ο Παπανδρέου με τον Γιούνκερ», «θα μας το δώσουν το νέο δάνειο;»... να πάρουμε μια ανακούφιση; Και κρεμόμαστε όλοι πια - άντε να μην πούμε από «πού» - περιμένοντας τα... ευχάριστα νέα. Και στο μεταξύ, από τη... χαρά του, ενόψει του νέου δανείου, μέχρι και το Χρηματιστήριο ανέβηκε! Και βεβαίως, ξεχνάμε ή δεν θέλουμε να θυμόμαστε, γιατί δεν μας βολεύει, τι σημαίνει αυτό το «νέο δάνειο». Βεβαίως, «ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται» κι εμείς είμαστε πνιγμένοι εδώ και καιρό, αλλά το γεγονός αυτό δεν δικαιολογεί το άλλο γεγονός: δηλαδή να επικρατεί κλίμα ευφορίας, επειδή θα μας δώσουν και άλλο δάνειο οι εταίροι. Οι ίδιοι εταίροι, για να μην ξεχνιόμαστε, που πριν από δέκα μέρες μας είχαν βάλει το μαχαίρι στο λαιμό και απαιτούσαν με τον πλέον επιτακτικό τρόπο να υπάρξει συναίνεση μεταξύ των πολιτικών κομμάτων, διότι διαφορετικά όχι δάνειο, ούτε δόση δεν θα παίρναμε. Χορτάσαμε ενορχηστρωμένους εκβιασμούς και διλήμματα από έξω και από μέσα, εντάθηκε το κλίμα ανασφάλειας ενόψει της επερχόμενης (στα μέσα Ιουλίου μας είχε πει ο Παπακωνσταντίνου) πτώχευσης, αρχίσαμε να υπολογίζουμε άμα το γυρίσουμε στη δραχμή πόσα θα χάσουμε από τα ευρώ που έχουμε αποταμιεύσει και άλλα παρόμοια. Τελικά, οι εκβιασμοί δεν πέρασαν και τώρα «άλλαξε το κλίμα». Και δόση και δάνειο παίρνουμε. Και έχουμε σταθεί στα πισινά πόδια, έχουμε τεντώσει τ’ αυτιά, έχουμε γουρλώσει τα μάτια και μας τρέχουν τα σάλια, περιμένοντας οι εταίροι να μας πετάξουν το «κόκαλο» του δανείου.
Και ξέρετε σε ποια κατάσταση βρισκόμαστε; Πώς είναι, ας πούμε, ένας που πάει και παίρνει ένα δάνειο από την τράπεζα. Και αφού ήταν με το ένα πόδι στον γκρεμό, φυσικά χαίρεται και ανακουφίζεται που το πήρε. Πριν περάσει πολύς καιρός, όμως, αρχίζει να καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να πληρώσει τις δόσεις του δανείου, ότι δεν βγαίνει. Ό,τι και να κάνει, όσο και να στερηθεί. Πάνω στην ανάγκη του τι κάνει; Πάει σε μια άλλη τράπεζα και παίρνει ένα άλλο δάνειο, για να μπορεί να πληρώσει τις δόσεις του πρώτου και να καλύψει και άλλες του ανάγκες. Αλλά και πάλι, την ατυχία του μέσα, δεν βγαίνει. Και όλο δανείζεται και όλο διογκώνεται το χρέος και όλοι μεγαλώνουν οι τόκοι και πάνω στην απελπισία του τρέχει και στους τοκογλύφους. Και του δανείζουν οι τοκογλύφοι... Μόνο που του δανείζουν 100 και ζητούν χίλια και τον ξυλοφορτώνουν γιατί δεν μπορεί να τους πληρώσει και τελικά... Τελικά, καταλήγει εκεί από όπου είχε ξεκινήσει. Στο χείλος του γκρεμού. Μόνο που αυτή τη φορά σπρώχνει και το άλλο πόδι στο κενό και αφήνει το μάταιο αυτό κόσμο και τα χρέη του πίσω.
Έτσι ακριβώς είμαστε κι εμείς. Χαιρόμαστε μέσα στην απελπισία. «Τι γελάς που ’τανε να κλαις», που λένε. Στον τοκογλύφο έχουμε φτάσει, βουτηγμένοι στα χρέη, έτσι κι αλλιώς, αφού κανείς δεν μας δανείζει. Χθες, μάλιστα, εκτός που υποβαθμίστηκε τρεις φορές από διάφορους οίκους η «χώρα» ολόκληρη, υποβαθμίστηκαν και κάμποσες ελληνικές τράπεζες.
Και αυτός ο «τοκογλύφος», δηλαδή η τρόικα, μας δανείζει γιατί είναι προς το συμφέρον του, αλλά για να το πράξει αυτό μας ρουφάει το αίμα με το καλαμάκι, μας υποδουλώνει, μας διαλύει κι εμείς... Και εμείς χαιρόμαστε! Γιατί κερδίζουμε χρόνο, γιατί παίρνουμε, νομίζουμε, μία ανάσα ακόμα βγάζοντας λίγο το κεφάλι από το νερό, γιατί υποθηκεύουμε το παρόν και κυρίως το μέλλον γενεών, γιατί ξεπουλάμε τη χώρα.
Αν αυτό δεν είναι «παράνοια νερβόζα», τότε τι είναι;
