Όταν η αξιωματική αντιπολίτευση αρνείται να παράσχει συναίνεση «στην αποδεδειγμένα λανθασμένη συνταγή του Μνημονίου». Όταν το τρίτο σε δύναμη κόμμα, το ΚΚΕ, δεν προσέρχεται καν σε διάλογο μη ανταποκρινόμενο στην πρόσκληση. Όταν ο Γ. Καρατζαφέρης δεν ζητάει συναίνεση, αλλά «συνυπευθυνότητα» δηλαδή συμμετοχή στη λήψη των αποφάσεων, αλλά και την ευθύνη για τη λήψη και την υλοποίησή τους. Όταν ο Α. Τσίπρας σχολιάζει ότι η κυβέρνηση δεν ψάχνει για συναίνεση αλλά για συνενοχή και λέει ότι το καλύτερο που έχει να κάνει ο Γ. Παπανδρέου είναι να φύγει. Όταν η Ντόρα Μπακογιάννη παρέχει συναίνεση, αλλά... αλά καρτ. Όταν ο Φώτης Κουβέλης δηλώνει ότι έτσι όπως έχουν τα πράγματα δεν μπορεί να συναινέσει. Όταν το κυβερνών κόμμα στις δημοσκοπήσεις παίρνει μετά βίας ένα 21% (οπότε σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι εκπροσωπεί την πλειοψηφία του λαού) και όταν έρχεται νέα λαίλαπα μέτρων η οποία συνταράσσει την ελληνική κοινωνία και δεν μπορεί να αποφασίζεται μόνο από 150 βουλευτές, τότε... Τότε, τότε η λογική σκέψη είναι να σκεφτεί κανείς ότι πρέπει να πάμε για πρόωρες εθνικές εκλογές. Ή πρέπει να αναζητήσουμε άλλου είδους συναινέσεις και κυβερνήσεις, μήπως... μήπως και βγούμε από αυτόν τον κυκεώνα, που, ως φαίνεται, δεν έχει τελειωμό.
Ένα χρόνο μετά το μνημόνιο και μετά από ένα τσουνάμι μέτρων που άλλαξε την πραγματικότητα και την καθημερινότητά μας, όπως τη γνωρίζαμε, και μετά από άπειρες «διορθωτικές» κινήσεις που πρώτο στόχο είχαν και εξακολουθούν να έχουν τον πολίτη, πού βρισκόμαστε; Βρισκόμαστε στο σημείο μηδέν. Σχεδόν εκεί από όπου ξεκινήσαμε. Τα μέτρα που εξουθένωσαν την ελληνική κοινωνία δεν αποδίδουν και το έλλειμμα αντί να μικραίνει, μεγαλώνει. Τα spreads εκτινάσσονται όλο και πιο ψηλά. Η οικονομία της χώρας υποβαθμίζεται διαρκώς και αλλεπάλληλα από τους διάφορους οίκους αξιολόγησης. Η Ελλάδα δεν μπορεί να βγει στις αγορές και καταφεύγει πού; Σε ένα νέο κύκλο δανεισμού (για τον οποίο δίνει γη και ύδωρ, για να μην πούμε τίποτα άλλο που το κόβει η... λογοκρισία), ο οποίος τι θα καταφέρει; Θα αυξήσει το χρέος ακόμη περισσότερο. Σαν εκείνους τους δανειολήπτες που παίρνουν ένα δάνειο, δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις δόσεις και παίρνουν ένα δεύτερο και μετά ένα τρίτο και μπαίνουν σε έναν φαύλο κύκλο χρεών, από τον οποίο ποτέ δεν πρόκειται να βγουν.
Δεν χρειάζεται κανείς να είναι ούτε οικονομολόγος, ούτε «ειδικός» γενικώς (αν και όλοι θέλοντας και μη γίναμε λίγο-πολύ) για να καταλάβει ότι ο τρόπος που χειρίζεται η κυβέρνηση τα πράγματα είναι εσφαλμένος και δεν αποδίδει. Και το νέο τσουνάμι που έρχεται με το μεσοπρόθεσμο, προβλέπει μια «γενναία» φοροεπιδρομή, η οποία, ποιους έχει βεβαίως ως στόχο; Τους πολίτες! Τα έσοδα, οι μισθοί και οι συντάξεις ψαλιδίζονται διαρκώς και το κόστος ζωής αυξάνει επίσης. Ποια είναι αυτή η «λογική» που υποστηρίζει ότι αυτός είναι ο κατάλληλος τρόπος για να ανακάμψει «ποιος» και από «πού»;! Μοιάζει σαν έναν εφιάλτη που δεν έχει τελειωμό.
Οι εξελίξεις έχουν ξεπεράσει και την κυβέρνηση (που προφανώς έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά), αλλά και τα κόμματα γενικώς. Καμία είδους «συναίνεση» ότι είναι προς λάθος κατεύθυνση δεν σώζει κανέναν εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα.
Το ξαναείπαμε: Ίσως είναι η ώρα να δοκιμαστεί μια εκ προσωπικοτήτων κυβέρνηση με τη συμμετοχή τεχνοκρατών και τη στήριξη των κομμάτων (που πρέπει να καταλάβουν ότι έχει έρθει η ώρα να υπερβούν εαυτόν) μήπως δούμε φως στο βάθος του ατελείωτου τούνελ. Και παράλληλα αυτή θα είναι και μια καλή ευκαιρία για την «αναγέννηση» των κομμάτων σε ιδεολογία και πρόσωπα (καθώς θα είναι «εκτός») και ίσως και η τελευταία τους ευκαιρία να ανακτήσουν την αξιοπιστία τους.
