Το ιστορικό της Εργατικής Πρωτομαγιάς

Επετειακά

 Η γιορτή της Πρωτομαγιάς έχει τις ρίζες της στην αρχαιότητα. Κατά τους προχριστιανικούς χρόνους οι άνθρωποι γιόρταζαν τη μέρα αυτή κατά την παραμονή της πρώτης του Μάη. Γινόταν συστηματική προετοιμασία από μέρες γρηγορότερα και έπαιρναν μέρος όλοι οι άνθρωποι. Τον κύριο λόγο όμως είχαν οι γυναίκες και μητέρες που προσάρμοζαν την οικοκυρική τους δράση στο περιεχόμενο της γιορτής. Ετοίμαζαν παντός είδους τροφές και κυρίως κουλούρια, πρωινό ρόφημα και άλλα δώρα που τα πρόσφερναν θυσία στη Μαία ή Μαΐα, που ήταν μητέρα του Ερμή και έδωσε το όνομά της στον καινούριο μήνα μετά το τέλος του Απρίλη. Την πρώτη του Μάη ξεχύνονταν στην εξοχή και μάζευαν φυτά και λουλούδια που είχαν στο μεταξύ στολίσει πλούσια τη φύση. Έπλεκαν μάλιστα στεφάνια ωραία, μυρωμένα και πανέμορφα με πολύχρωμα λουλούδια. Τα κρεμούσαν στην πόρτα του σπιτιού τους για την ανάμνηση της Πρωτομαγιάς για να μυρώνεται και να ευωδιάζει το σπιτικό τους. Ήταν οι πρόγονοί μας λάτρεις της φύσης και θεοποιούσαν την ωραιότητά της. Άρχιζε η γιορτή από τις 28 του Απρίλη και κρατούσε μέχρι τις 2 του Μάη με γενικό ξεφάντωμα, λατρευτικές τελετές, ποικίλες εκδηλώσεις, εκδρομές και ζωή κοντά στη φύση. Χρειάστηκε να περάσουν αιώνες πολλοί για να ξαναβρεί η Πρωτομαγιά τη θέση που της πρέπει μέσα στην κοινωνική ζωή. Την πρώτη Μαΐου 1886 στο Σικάγο των Η.Π.Α. οι εργαζόμενοι ξεσηκώθηκαν εναντίον της εργοδοσίας ζητώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας. Ζήτησαν η εργασία και η αμοιβή να είναι ανθρώπινες, και η πράξη τους αυτή προκάλεσε τη βίαιη αντίδραση της τάξης των εργοδοτών που είχαν με το μέρος τους την κρατική εξουσία. Όπως ήταν φυσικό, η εξέγερση έφερε τη σύγκρουση με την Αστυνομία και το κίνημα πνίγηκε στο αίμα. Το γεγονός αυτό ήταν το πρώτο οργανωμένο κίνημα των εργατών στην παγκόσμια ιστορία του εργατικού κινήματος και δεν επιτρέπεται να αγνοείται ή να παρασιωπάται για λόγους διαφόρων σκοπιμοτήτων. Σε ανάμνηση της πρώτης αυτής οργανωμένης εργατικής απεργίας η πρώτη Μαΐου καθιερώθηκε σαν Εργατική Πρωτομαγιά από τους αντιπροσώπους των εργαζομένων στη συνάντηση του Παρισιού το 1889. Από τότε η Πρωτομαγιά έγινε εορταστικός θεσμός και πήρε παγκόσμιες διαστάσεις, χωρίς να αναγνωρίζει σε κανένα την πρωτοκαθεδρία, τη μονοπώληση ή ακόμη και την εκμετάλλευση. Αγκάλιασε όλα τα κράτη, αποτέλεσε εθνική γιορτή παγκόσμιου κύρους, αγκάλιασε τους εργαζόμενους όλου του κόσμου, και τους καλεί τη μέρα αυτή να μην εργαστούν, αλλά να στρέψουν ευλαβικά τη μνήμη τους στους μάρτυρες εκείνους πρωτοπόρους του Σικάγου, που θυσίασαν τη ζωή τους κι έχυσαν το αίμα τους για κοινωνική δικαιοσύνη και αναγνώριση της κοινωνικής προσφοράς όλων. Κανένας εργαζόμενος, και όχι μόνο, δεν μπορεί να μείνει αδιάφορος κι ασυγκίνητος τη μέρα αυτή. Όμως, και μετά απ’ αυτή τη μέρα της «Πρωτομαγιάς – Σύμβολο» - για τις στρατιές των εργαζομένων όπου γης – στον υπόλοιπο τρέχοντα χρόνο, οι αγώνες των συνδικαλιστικών – εργατικών κινημάτων πρέπει να δίνονται ακατάπαυστα τόσο σε συλλογικό εθνικό επίπεδο όσο και παγκοσμίως. Αν θέλουν κάτι να διασωθεί από τις κατακτήσεις τους, καθ’ ότι όπως οι ίδιοι ξέρουν πώς η «εργατική μανία» της νέας τάξης πραγμάτων, θα τους συντρίψει στη συνέχεια ακόμη περισσότερο. Ακόμη και σήμερα, το διεθνές εργατικό κίνημα, διατρέχει νέους σοβαρούς κινδύνους εισβολής του «νεοφιλελευθερισμού», για τη νέα μεγάλη αφαίμαξη του εισοδήματος των εργαζομένων σε όλα τα επίπεδα. Κι αυτό το διαισθάνονται πρωτίστως οι ίδιες οι εργατικές τάξεις, που ζουν εδώ και πάρα πολλά χρόνια την «οικονομική τους δυνάστευση», αφού η «ασύδοτη πλατοκρατική επιθετικότητα» εναντίον τους κάθε φορά, δεν τους αφήνει κάποια ελπιδοφόρα... περιθώρια ευημερίας. Βλέπουν δυστυχώς, καθημερινά οι εργαζόμενοι, την «κρατική αδιαφορία και κοροϊδία» πολλές φορές από τα οικονομικά κυρίως προβλήματά τους και απογοητεύονται. Πιστεύουν πλέον, μετά από τόσες «δεινοπάθειες» που πέρασαν ολάκερα χρόνια κι ύστερα από «εμπειρίες εφιαλτικές...» πώς, ήρθε καιρός να ενώσουν τις δυνάμεις τους – πέρα από κόμματα και συντεχνίες – και ν’ απαντούν σαν μια «γροθιά» σ’ όσους εφεξής τολμήσουν κι επιχειρήσουν να διασπείρουν διχόνοιες μες στα κινήματά τους είτε προερχόμενοι είναι αυτοί απ’ τα συνδικαλιστικά τους όργανα είτε από την Πολιτεία. Και είναι όπως υποστηρίζουν, τα ηγετικά τους στελέχη δημόσια, όσο ποτέ άλλοτε συμπαγείς οι εργαζόμενοι τελευταία, που δεν θα επιτρέψουν άλλη παραπέρα «σύνθλιψη» των κεκτημένων τους από την εκάστοτε εθνική – κρατική αρχή της χώρας τους. Είναι πεπεισμένοι οι εργαζόμενοι, πως θα βγουν για μια φορά ακόμη «νικητές», αφού όλοι τους πλέον έχουν συνειδητοποιήσει ότι τα θετικά αποτελέσματα έρχονται μόνο με «σκληρές μάχες και θυσίες...» απέναντι στον «κοινό εχθρό», που δεν είναι άλλος από τον «ντόκτορα... καπιταλισμό» σ’ όποια μορφή του. Στη χώρα μας όπως διαφαίνεται, «η μοίρα» του εργατικού κινήματος, συμβαδίζει απόλυτα με τα εργατικά κινήματα και τις ομοσπονδιακές εργατικές οργανώσεις τόσο των ευρωπαικών χωρών όσο και διεθνώς, με κοινή γραμμή πλεύσης όλων αυτών, με πιότερο σκοπό τη σθεναρή αντίστασή τους, για να μη περάσουν τα νέα αντικοινωνικά μέτρα που προωθούν σε βάρος των εργαζομένων, οι αισχροκερδίζοντες πάσης φύσεως εμπνευστές – σχεδιαστές παγκόσμιοι υλιστές του μεγάλου κεφαλαίου, και των εν γένει ισχυρών της παγκοσμιοποίησης.