Του Αχιλλέα Πιτσίλκα, διδάκτορα Θεολογίας
Τη Μ. Δευτέρα η Εκκλησία μας προβάλλει στους πιστούς το παράδειγμα του παγκάλου Ιωσήφ, λέγοντας «ο Ιακώβ ωδύρετο του Ιωσήφ την στέρησιν, και ο γενναίος εκάθητο εν άρματι, ως βασιλεύς τιμώμενος. Της Αιγυπτίας γαρ τότε ταις ηδοναίς μη δουλεύσας, αντεδοξάζετο παρά του βλέποντος τας των ανθρώπων καρδίας, και νέμοντος στέφος άφθαρτον».
Αυτό δε γίνεται γιατί ο Ιωσήφ υπήρξε προτύπωση του Μεσσία Χριστού, που, ύστερα από τα ζωντανά πάθη Του, αναστήθηκε τριήμερος και εκάθησε στα δεξιά του Θεού - Πατέρα.
Μαζί με τη μνήμη του παγκάλου Ιωσήφ η Εκκλησία υπενθυμίζει στους πιστούς και το πάθημα της άκαρπης συκής, ώστε να μη ραθυμούν, αλλά να κατεργάζονται τη σωτηρία τους με τη διαρκή φύλαξη και τη νίψη της ψυχής και ταυτόχρονα με την εργασία των εντολών του Χριστού. Για το λόγο άλλωστε αυτό ψάλλεται τις ημέρες αυτές και το υπέροχο τροπάριο του Νυμφίου, δηλαδή το «Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός και μακάριος ο δούλος ον ευρήσει γρηγορούντα, ανάξιος δε πάλιν, ον ευρήσει ραθυμούντα. Βλέπε ουν ψυχή μου, μη τω ύπνω κατενεχθής, ίνα μη τω θανάτω παραδοθής και της βασιλείας έξω κλεισθής, αλλά ανάνηψον κράζουσα Άγιος, Άγιος, Άγιος ει ο Θεός ημών, προστασίας των Ασωμάτων ελέησον ημάς».
