Ο «πόλεμος» κατά του καθεστώτος του συνταγματάρχη Μουαμάρ Καντάφι στη Λιβύη «καλά κρατεί», ένας πόλεμος (όπως, άλλωστε, όλοι οι πόλεμοι) ανήθικος, έστω κι αν έχει την τυπική νομιμοποίηση του ΟΗΕ, ένας πόλεμος, υποτίθεται για τη Δημοκρατία, αλλά ουσιαστικά πρόκειται για έναν (ακόμη) πετρελαϊκό πόλεμο.
Ένας πόλεμος, τον οποίο ξεκίνησαν ουσιαστικά οι Γάλλοι (άλλωστε, ο Πρόεδρος Σαρκοζί έχει ενώπιόν του προεδρικές εκλογές, η δε γαλλική ακροδεξιά «καλπάζει») ένας πόλεμος στον οποίο ακολούθησαν οι Αμερικανοί και ορισμένοι άλλοι δυτικοί εταίροι και φιλοδυτικοί άραβες, ένας πόλεμος, τον οποίο δεν απέτρεψαν ούτε οι Ρώσοι, ούτε οι Κινέζοι, ούτε οι Γερμανοί, παρά τις εκ των υστέρων κλάψες τους, ένας πόλεμος, στον οποίο έχει εμπλακεί κι η Ελλάδα, έστω ως φτωχός συγγενής.
Η κωδική ονομασία της πολεμικής επιχειρήσεως κατά της Λιβύης είναι «Αυγή της Οδύσσειας», μια ονομασία που ανακαλεί στη μνήμη τους λωτοφάγους της Ομηρικής Οδύσσειας, μόνο που αυτοί, οι οποίοι έφαγαν τους λωτούς και λησμόνησαν, δεν είναι οι εξεγερμένες φυλές των Λίβυων, αλλά οι «σύμμαχοι», που σηκώνουν το βάρος των πολεμικών επιχειρήσεων.
Λησμόνησαν, ως άλλοι λωτοφάγοι (όπως το πράττουν πάντοτε, αν κινδυνεύουν τα πετρελαϊκά και τα πάσης φύσεως ιμπεριαλιστικά τους συμφέροντα) τις αγαστές σχέσεις που είχαν, οι περισσότεροι εξ αυτών, τόσα χρόνια με το συνταγματάρχη Καντάφι - και όταν λέμε αγαστές σχέσεις εννοούμε δοσοληψίες με τον καταγγελλόμενο σήμερα δικτάτορα.
Το δικτάτορα, τη συγκεκριμένη ιδιότητα του οποίου λησμονούσαν τα τελευταία χρόνια, όταν άρχιζαν τα αλισβερίσια μαζί του, όπως λησμόνησαν - γιατί αυτό επέβαλε το πετρελαϊκό και κατασκευαστικό τους συμφέρον - τις κατηγορίες που του είχαν προσάψει, για υπόθαλψη και τέλεση τρομοκρατικών ενεργειών.
Κι έτσι τα τελευταία χρόνια συναγελάζονταν μαζί του, είχαν ακόμη και προσωπικές σχέσεις (βλέπε τους κ. Μπλερ και Μπερλουσκόνι) μετείχαν ως εταίροι στο Ίδρυμα Καντάφι, όπως ο ημέτερος Γ. Α. Παπανδρέου (έστω κι αν, εσχάτως, θυμήθηκε πως δεν είχε αρνηθεί εγγράφως τη σχετική πρόσκληση που του είχε γίνει) ή δέχονταν επιχορηγήσεις από το καθεστώς της Τριπόλεως, ακόμη και για πανεπιστημιακά Ιδρύματα και ερευνητικά κέντρα.
Ξαφνικά, λοιπόν, όλοι τους θυμήθηκαν τα ανθρώπινα δικαιώματα των Λίβυων, τα οποία, όντως το καθεστώς του Λίβυου ηγέτη καταπατούσε αγρίως και τα θυμήθηκαν την ημέρα που έληγαν τα συμβόλαια των πετρελαϊκών και άλλων εταιριών με την Τρίπολη.
Και μιλάμε για τους ίδιους ηγέτες, οι οποίοι υποστήριζαν σθεναρά αυταρχικά καθεστώτα στην Τυνησία, την Αίγυπτο, τη Συρία και αλλού, σε παλαιότερες εποχές, ή σε χώρες όπου οι προκάτοχοί τους είχαν φτιάξει αποικίες, εκμεταλλευόμενοι τους ντόπιους πληθυσμούς και κυρίως τις πλουτοπαραγωγικές πηγές, στην Αφρική και αλλού.
Τότε δεν υπήρχε θέμα για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια;
Ξέχασα. Αυτά μπορούσαν να τα καταπατούν ανενόχλητα, είτε τα δικά τους εγχώρια ανδρείκελα, είτε οι πάσης φύσεως τοποτηρητές και αρμοστές που είχαν διορίσει για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους.
Το καζάνι, όμως, έσκασε, οι λαοί στην περιοχή άρχισαν να εξεγείρονται κι έτσι οι επιλήσμονες όλων των προηγηθέντων δεινών που οι ίδιοι είχαν σωρεύσει, άλλαξαν τροπάριο και ανακάλυψαν την αναγκαιότητα της Δημοκρατίας. Της Δημοκρατίας ως εύπλαστο υλικό, που το προσαρμόζουμε στα νέα συμφέροντά μας.
Αλήθεια, πού ήταν και πού είναι όλοι αυτοί οι ...δημοκράτες και υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από το 1974, όταν ο «Αττίλας» εισέβαλε στην Κύπρο;
«Αυτός ο κυνικός πετρελαϊκός πόλεμος στη Μεσόγειο, στη Μεσόγειο των ποιητών, των φιλοσόφων, στο χωνευτήρι τόσων και τόσων πολιτισμών, δείχνει να έχει ανυπολόγιστες «παράπλευρες απώλειες»: Εξευτελίζει την ανθρώπινη ζωή, την έννοια της πολιτικής οργάνωσης των κοινωνιών και της ολοκληρωτικής διεκδίκησης δικαιωμάτων, με συνέπειες τραγικές για το μέλλον όλων μας», έγραψε η Λιάνα Κανέλλη στο «Ριζοσπάστη».
Κι εμείς, βυθισμένοι στην οικονομική και κοινωνική κρίση, που μας μαστίζει, δεν αντιλαμβανόμαστε πως ο πόλεμος στη Λιβύη συνδέεται άμεσα με την καπιταλιστική κρίση και την ανάγκη του μεγάλου κεφαλαίου να ανοίξει νέα πεδία για να διοχετεύσει τα σωρευμένα κεφάλαιά του, στην δε συγκεκριμένη περίπτωση, η λεία θα είναι το πλούσιο σε ενεργειακά κοιτάσματα υπέδαφός της Λιβύης.
Από κοντά, λοιπόν και η Ελλάδα.
Η Ελλάδα με τις παραδοσιακές σχέσεις με τον αραβικό κόσμο, η Ελλάδα με τις αγαστές (έστω και με τις κατά καιρούς διακυμάνσεις τους) σχέσεις με τον Μουαμάρ Καντάφι, η Ελλάδα παλαιότερα του Α. Παπανδρέου και τώρα του Γ. Α. Παπανδρέου (του και προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς) μετέχει σ’ αυτόν τον πόλεμο.
«Η Ελλάδα, στο πλαίσιο της διεθνούς νομιμότητας, δεν πρόκειται να γίνει ποτέ ο «επιτήδειος ουδέτερος» των περιφερειακών εξελίξεων», δήλωσε ο πρωθυπουργός στη Βουλή και θυμήθηκε αίφνης (αν και πολύ αργά) ότι ο Μ. Καντάφι επέδειξε «πρωτοφανή και άνευ προηγουμένου σκληρότητα στα αιτήματα των πολιτών του, εξαπολύοντας μια πραγματική εκστρατεία τρόμου, με θύματα κυρίως αμάχους».
Σε ό,τι αφορά δε το επιχειρησιακό σκέλος της ελληνικής εμπλοκής, ο πρωθυπουργός ανέφερε ότι «η Ελλάδα, ως όφειλε, παρέχει υποστήριξη επικουρική στις επιχειρήσεις για την προστασία των αμάχων στη Λιβύη. Δεν συμμετέχει σε βομβαρδισμούς, δεν διαθέτει μαχητικά αεροσκάφη».
Ωστόσο, ως άλλος ένας λωτοφάγος, η κυβέρνηση λησμόνησε να μας πει πως η προσπάθειά της να είναι παρούσα (την οψέποτε έλθει – άλλωστε η Οδύσσεια διήρκεσε πολλά χρόνια) στην μετά Καντάφι εποχή στη Λιβύη, δεν καρποφόρησε, όσο και όπως θα ήθελε, καθώς ο έτερος λωτοφάγος (που έχει λησμονήσει την κατοχή της Κύπρου) ο Τούρκος πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν αποδείχθηκε καλύτερος παίχτης.
Έπαιξε αρχικώς ως υπερασπιστής του Μουσουλμανικού κόσμου, παζάρεψε και πήρε αυτό που ήθέλε για τα τουρκικά εθνικά συμφέροντα:
Διαβάζω στην «Ελευθεροτυπία» το κείμενο της Κύρας Αδάμ:
«Το ΝΑΤΟ ανέλαβε τη διοίκηση και τον έλεγχο των επιχειρήσεων στη Λιβύη με την επωνυμία «Κοινός Προστάτης», παραμερίζοντας εντελώς την Ελλάδα. Προηγουμένως η Τουρκία ήρε το βέτο της, αφού πέτυχε τους εθνικούς στόχους της σε βάρος της Ελλάδας. Σύμφωνα με τις υπάρχουσες πληροφορίες, η Τουρκία έθετε αρχικώς βέτο για τη Νατοϊκή εμπλοκή στη Λιβύη, διότι η Συμμαχία είχε την αρχική πρόθεση να αναθέσει τον έλεγχο και τη διοίκηση των αεροπορικών δυνάμεων στο 7 CAOC στη Λάρισα. Όταν η Άγκυρα πέτυχε να δοθεί ο έλεγχος στο 5 CAOC στην Ιταλία, ήρε το βέτο της».
Ο κ. Ερντογάν εμφανίστηκε και ως μεσολαβητής στην κρίση, ενώ η Ελλάδα (η οποία ενεπλάκη, που ενεπλάκη στην κρίση) εμφανίζεται άτολμη και δεν προχώρησε σε πρωτοβουλίες, σύμφωνες με την ηθική, αλλά και με την ιστορική και γεωπολιτική της θέση στη Μεσόγειο.
Τα πράγματα είναι περίπλοκα και διαρκώς μεταβαλλόμενα.
Η αραβική κρίση, που παίρνει διαστάσεις ντόμινο (με ανοιχτό το μέτωπο και της Συρίας) μπορεί να οδηγήσει σε απρόβλεπτες εξελίξεις και ευρύτερες πολεμικές αναφλέξεις τέτοιες που μακάρι να διαψεύσουν όσους είχε ισχυρισθεί, πως η οικονομική κρίση της δεκαετίας του ’30 λύθηκε με το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο...
