Μέσα στη βαρυχειμωνιά μια μανόλια ροδίζει στη γειτονιά. Στους δρόμους Μ. Αλεξάνδρου, Οικονόμου εξ Οικονόμων, Ολύμπου, Κύπρου, οι ανθισμένες μανόλιες δίνουν μια νότα αισιοδοξίας και ελπίδας, μέσα στην κατήφεια και τη μιζέρια των ημερών μας όπου ζούμε με απλωμένα τα χέρια στην Ευρώπη αναζητώντας οικονομική βοήθεια. Τα μεγάλα λευκά και ρόδινα άνθη τους μας αναγγέλλουν όχι μόνο τον ερχομό της Άνοιξης αλλά κυρίως ότι δεν χάθηκαν εντελώς οι ευαισθησίες των αρχόντων και των κατοίκων της πόλης μας.
Σαν αντίδωρο στην ομορφιά και αισιοδοξία, που απλόχερα μας χαρίζουν οι ανθισμένες πριν την έκπτυξη των φύλλων τους μανόλιες, προτείνω στη δημοτική αρχή και στους συλλόγους των αγροτών, των φυσιολατρών, φίλων του Πηνειού κ.λπ. να οργανώσουν μια γιορτή της άνοιξης «ανθεστηρίων» προς τιμήν της μανόλιας. Όμως δεν θα ήθελα να αδικήσω και να μην προτείνω τη συμμετοχή στη γιορτή, της αειθαλούς μανόλιας, της χιλιοτραγουδισμένης ιτιάς του Πηνειού, που δυστυχώς κινδυνεύει να εξαφανιστεί λόγω των έργων της κοίτης, της ευωδιαστής την εποχή αυτή μυρτιάς, της βάγιας, των κουτσοπιών, των πλατανιών, των φοινίκων και των φλαμουριών των δρόμων και των πλατειών. Επίσης να συμμετάσχουν στη γιορτή η ανθισμένη αμυγδαλιά, αχλαδιά, μηλιά, κερασιά, πορτοκαλιά, κ.ά. που είναι από τα ομορφότερα δέντρα που ευδοκιμούν και καλλιεργούνται στην ευλογημένη χώρα μας.
Συνέχισε κ. δήμαρχε να φυτεύεις δέντρα και προστάτευσε όσο μπορείς τις ιτιές του Πηνειού. Με πείσμα πρόβαλαν γύρω από τους κομμένους κορμούς τα βλαστάρια λες και δεν θέλουν να αποχωριστούν το ποτάμι και τη μήτρα που τις γέννησε. Στείλε ηχηρό το μήνυμα στους πολίτες να αγαπήσουν και να προστατεύσουν τα δέντρα της πόλης ρίχνοντας από κανένα κουβά νεράκι τους καυτούς μήνες σ’ αυτά που βρίσκονται στην πόρτα του σπιτιού τους.
Μέσα στη νοτιά της ομίχλης και τους καπνούς του νέφους, η νυφούλα η μανόλια, μαζί με τ’ άλλα αδέλφια της μας χαμογελά και μας καλεί να δούμε αυτό που έχουμε περισσότερο ανάγκη. Την ομορφιά της ζωντανής φύσης, που είναι μέσα μας γραμμένη αλλά δεν τη βλέπουμε γιατί την σκιάζουν οι άχρηστες και περιττές φροντίδες μας για πλούτη και υπερκατανάλωση πιστεύοντας ότι έτσι θα γίνουμε ευτυχισμένοι. Δυστυχώς σβήσαμε από μέσα μας και χάσαμε κάθε συναισθηματική επαφή με τα λουλούδια, τα φυτά και τα ζώα, τη θάλασσα, τα βουνά και τους κάμπους. Την αρχέγονη αυτή ομορφιά που χαρακτήριζε τα έργα και τις ημέρες των προγόνων μας που την έκαμαν αγάλματα (χαρές των ματιών) και στόλιζαν τους ναούς, τους δρόμους και τα θέατρα. Δεν χαιρόμαστε όλο το χρόνο τον ήλιο, τον απέραντο κάμπο με τα πράσινα και λευκά πέπλα του, τα αετόμορφα βουνά που μας προστατεύουν από τους παγερούς βοριάδες, το δροσερό λεβάντε και ζέφυρο που μας δροσίζουν τα καυτά καλοκαιρινά απόβραδα. Δεν χαιρόμαστε τα πορφυρά ηλιοβασιλέματα της Λάρισας που είναι απ’ τα ωραιότερα της Ελλάδας. Όλα αυτά και άλλα μας μιλούν και προσκαλούν κοντά τους, αλλά εμείς δεν βλέπουμε ούτε ακούμε. Θέλουμε να ακούμε συνεχώς τις κάθε είδους πολιτικές και άλλες αερολογίες που μας γεμίζουν το κεφάλι με άχρηστες γνώσεις ή να βλέπουμε κάποια επαίσχυντα DVD που προσβάλλουν τον πολιτισμό και την αισθητική μας.
Πολλοί νέοι μας δεν ξέρουν ούτε τον ορίζοντα και τα τέσσερα σημεία του. Δεν έχουν ξυπνήσει ποτέ τα χαράματα να απολαύσουν το πρώτο αγνό φως της ροδοδάχτυλης αυγής και τα αστέρια που την προαναγγέλλουν. Δεν είδαν ποτέ τον έναστρο ουρανό να διηγείται τη δόξα του Θεού και να αναγγέλλει την ποίηση των χειρών του, δεν αναγνωρίζουν ένα έστω αστέρι, και να κάνουν μια ευχή σ’ εκείνο που θα ιδούν να πέφτει. Τα Ελληνόπουλα της πολυκατοικίας, του ξεβαμμένου και τρύπιου jean, του sport αυτοκινήτου, της καφετέριας του frappe, του lap top, του internet cafe, του Google και των γηπέδων, μακριά από το φυσικό περιβάλλον και τη μάνα γη δεν θα ζήσουν ποτέ τη γνήσια χαρά της ζωής και του έρωτα. Δεν θα νιώσουν τη γοητεία του στίχου του ποιητή: «Μάγεμα η φύσις κι’ όνειρο στην ομορφιά και χάρη/ η μαύρη πέτρα ολόχρυση και το ξερό χορτάρι» Δ. Σολωμός. Η μαγεία του φυσικού κάλλους μαζί με το ελληνικό αθάνατο πνεύμα μετουσιώνουν, τα ασήμαντα και ταπεινά, όπως τη μαύρη πέτρα και το ξερό χορτάρι, σε ολόχρυσα.
Από άνθρωποι, γίναμε ανθρωποειδή βλέποντας τα πάντα ωφελιμιστικά και όχι συναισθηματικά. Γίναμε στυγνοί λογικοί ρεαλιστές και όχι πλούσιοι ρομαντικοί ιδεαλιστές. Όμως τα αποτελέσματα του ρεαλιστή σημερινού ανθρώπου δεν είναι ενθαρρυντικά για όσους ξέρουν να τα παρακολουθούν και να τα ερμηνεύουν. Οι υλικές και αισθητικές χαρές, που δίνονται σε πακέτα επί πληρωμή, δεν είναι γνήσιες χαρές αλλά απολαύσεις με σύντομη ημερομηνία λήξης. Η συνεχής αναζήτηση της πρόσκαιρης ευτυχίας ενισχύει το ανικανοποίητο της ψυχής. Τα πολλά θέλω, πολιορκούν και αιχμαλωτίζουν το αυτεξούσιο της θελήσεώς μας και ακυρώνουν την αυτονομία του λογικού να διακρίνουν το γνήσιο και ωφέλιμο από το νόθο και το περιττό. Η λατρεία του φυσικού κάλλους μας ενώνει με το Θεό και μας λυτρώνει από την αρχαία σκουριά του πλούτου, της ματαιοδοξίας και της αλαζονείας.
