Τελικά δεν είναι και άσχημα, όταν όλοι πανικόβλητοι ταξιδεύουν, αυτά τα περίφημα τριήμερα αργίας να μένει κανείς στο σπίτι και στην πόλη...
Έστω και αν η πρόφαση είναι ο αυξημένος όγκος επαγγελματικής εργασίας και ευθύνης που μας φορτώνει άγχος και μας κατατρώει τα σωθικά... Αλλά τελικά, η εσωστρέφεια αυτή και η απομόνωση αποδεικνύεται χρυσή ευκαιρία για μικρές κοινότυπες απολαύσεις. Αποφεύγονται έτσι εν μέρει -έστω και με τύψεις- τα επαγγελματικά και τα υπηρεσιακά που αφέθηκαν γι’ αυτό το τριήμερο μιας και το βαρύ καθημερινό πρόγραμμα φορτώνει τις μέρες μας από το πρωί ίσαμε τα μεσάνυχτα...
Βρήκα έτσι λοιπόν, μένοντας στην πόλη και αρκετές ώρες στο γραφείο και στο σπίτι την ευκαιρία να εντρυφήσω σε δύο εξαιρετικά πονήματα που αφορούν στους γυναικείους αγώνες και τις δυσκολίες που πέρασαν οι γυναίκες για να καταξιωθούν κοινωνικά και επαγγελματικά.
Είναι στην επικαιρότητα και η επέτειος της 8ης Μαρτίου... Μέρα της γυναίκας λέει... Ακόμα ; Τέλος πάντων...
Το πρώτο, της Χρύσας Χρονοπούλου-Πανταζή με τίτλο «Ρόζα Ιμβριώτη – Της ζωής και του σχολείου» παρουσιάζει μια πρωτοπόρα παιδαγωγό των αρχών του περασμένου αιώνα, τη Ρόζα Ιμβριώτη μια γόνο εύπορης αστικής αθηναϊκής οικογένειας με αριστερές και προοδευτικές για την εποχή της ιδέες που έφερε ευρωπαϊκό άνεμο στη σχολική εκπαίδευση στο πλευρό των μεγάλων δημοτικιστών και μεταρρυθμιστών Γληνού, Δελμούζου και Τριανταφυλλίδη. Μέσα από τους αγώνες της για τον εκσυγχρονισμό του Μαράσλειου Διδασκαλείου η Ρόζα θα μπει στο στόχαστρο των συντηρητικών της εποχής για την προσπάθειά της να φωτίσει με ιστορικές ακρίβειες αναπάντητα ερωτήματα που απαιτούν ουσιαστική έρευνα για την ελληνική επανάσταση του 1821. «Ήτανε το ’21 αυθόρμητη απόφαση και εκτέλεση όλου του ελληνικού λαού ή έγινε με πρωτοβουλίες της τότε αστικής τάξης και την επίδραση που δέχτηκε αυτή από τα τεκταινόμενα τότε στη Δυτική Ευρώπη;» αναρωτήθηκε δημόσια η Ρόζα σε μια από τις πρώτες της διδασκαλίες. Μ’ αυτά και άλλα ανήσυχα ερωτήματα και αμφισβήτηση παραδοσιακών εκπαιδευτικών στερεότυπων η νεαρή εκπαιδευτικός οδηγήθηκε αρχικά στην απόλυση και τη δημόσια διαπόμπευση, στην εξορία στο Τρίκερι μετά τον εμφύλιο, για να επανέλθει και να αποκατασταθεί από τον Γεώργιο Παπανδρέου και τον Ευάγγελο Παπανούτσο στη δική τους μεγάλη εκπαιδευτική μεταρρυθμιστική προσπάθεια. Το βιβλίο μας θυμίζει την ιδιομορφία αυτή που έχει η Ιστορία, όταν γίνεται βορά σε έναν άναρχο δημόσιο λόγο, όταν με οδηγό την άγνοια και το φανατισμό ακόμη και σήμερα μετατρέπονται σε ιστορικούς πολιτικοί, ιερείς, δημοσιογράφοι, μπλόγκερς και λοιποί κοινοί θνητοί...
Όταν η Ιμβριώτη εκδιώχθηκε κακήν κακώς από τη Μαράσλειο, η επιτροπή καθαίρεσής της θριαμβολογούσε ότι τότε, το 1926 δηλαδή «εν Ιταλία απηγορεύθη να διδάσκουν γυναίκες εις πάντα τα σχολεία Μέσης Εκπαιδεύσεως Φιλοσοφίαν, Ιστορίαν και Λογοτεχνίαν». Ήταν τότε που ο Μουσολίνι δεν θεωρούνταν ακόμα και τόσο κακός από τους εν Ελλάδι θαυμαστές του...
Το δεύτερο βιβλίο που, ομολογώ, δεν πρόλαβα ακόμα να τελειώσω – αλήθεια πότε πέφτει το επόμενο τριήμερο αργίας; - είναι το «Χρυσό Σημειωματάριο» της 91χρονης Βρετανίδας Ντόρις Λέσιγκ που πήρε το Νομπέλ Λογοτεχνίας το 2007. Εμβληματικό μυθιστόρημα, πολεμιστήριο, σάλπισμα για την απελευθέρωση των γυναικών. Εργασία, έρωτας, μητρότητα, πολιτική. Σκληρό, μα και ρομαντικό ταυτόχρονα. Αλήθεια τι ακριβώς θεωρείται ευτυχία στις ανθρώπινες σχέσεις;
Κυριακή απογευματάκι βέβαια AEL FC ARENA. Ευτυχής συγκυρία για ένα τέτοιο τριήμερο. Κι ακόμα καλύτερο το τελικό 2-0. Αλήθεια γιατί βρε πρόεδρε Πηλαδάκη δεν έψαξες νωρίτερα για τον Πανκράτ και τον Τσιμπάμπα; Πώς το δέχεσαι εσύ για να το δεχτούμε και εμείς ότι σε μια τέτοια πόλη με 10.000 πιστούς που λατρεύουν την ομάδα, με ένα τέτοιο γήπεδο-στολίδι, να πέφτει η ΑΕΛ μας στη Β’ Εθνική; Λάθη... Έγιναν πολλά λάθη τα τελευταία χρόνια και κατρακυλήσαμε τόσο...
«Εξήγησέ μου πόση προσπάθεια χρειάζεται για να πέσει μια ομάδα των προδιαγραφών της ΑΕΛ» με πείραξε δημοσιογράφος απεσταλμένος του αθηναϊκού τύπου, παλιός φίλος και συμφοιτητής στη Γαλλία. Ο οποίος, παρεμπιπτόντως, «φόρτωσε» στο USB φλασάκι μου τη σοκαριστική για τα ποδοσφαιρικά μας ήθη εξομολόγηση του Σισέ, παίκτη – πολυτέλεια για το γκρίζο ελληνικό ποδοσφαιρικό μας τοπίο, στην εκπομπή «Telefoot» του γαλλικού καναλιού TF1 και τέλος μου συνέστησε να διαβάσω το «Εξουσία, τι μπάλα παίζεις;» του συναδέλφου του Διονύση Ελευθεράτου με αναφορές στη διαπλοκή πολιτικής και οικονομικής εξουσίας με το ποδόσφαιρο. Και με μια προφητεία για το τέλος του Μουμπάρακ στην Αίγυπτο που όλοι ξέρουμε... Αυξάνονται τα homeworks για το επόμενο ανάλογο τριήμερό μου...
Α, να μην το ξεχάσω. Είχαμε και θέατρο. Εξαιρετική η δουλειά στο «Μικρό Θέατρο». Το θρυλικό στη Γαλλία «Δείπνο Ηλιθίων» του μοναδικού Φρανσίς Βεμπέρ, που ζωντάνεψε απολαυστικά σε μεγάλες σκηνές ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ, αποδίδεται με περίσσιο μεράκι και πολύ ταλέντο από μια ομάδα νέων καλλιτεχνών...
Τελικά, όντως δεν ήταν και τόσο άσχημη ιδέα ένα τριήμερο Αποκριάς στην πόλη...
* Ο Κώστας Ευ. Καραμπάτσας είναι μαθηματικός, γ.γ. της Ελληνικής Μαθηματικής Εταιρείας και διοικητής του Γενικού Νοσοκομείου Λάρισας
