Υπάρχει μια τραγική πραγματικότητα και μια τραγική ειρωνεία, που απορρέει από αυτή.
Η τραγική πραγματικότητα είναι ότι δύο νεαρά παιδιά έχασαν τη ζωή τους, έπεσαν «εν ώρα καθήκοντος», όπως λέγεται. Αυτά τα δύο παιδιά ήταν αστυνομικοί. Και ο θάνατός τους, μέσα από την ενέδρα που τους έστησαν οι εγκληματίες, εκτός από ερωτηματικά, προκάλεσε ένα ισχυρό σοκ και γενικευμένη θλίψη. Παρότι προβάλλεται το νεαρό της ηλικίας τους - και πόσο άδικο μπορεί να είναι, όταν 20χρονα παιδιά χάνουν τη ζωή τους - το μέγεθος του σοκ μπορεί να ήταν διαφορετικό, αλλά το... ίδιο κι αν ακόμη η ηλικία τους δεν ήταν τόσο νεαρή.
Η τραγική ειρωνεία που απορρέει από το θλιβερό αυτό περιστατικό είναι άλλη και σ’ αυτή θα σταθούμε. Και έχει να κάνει με το γεγονός ότι οι αστυνομικοί, γενικώς, τα τελευταία χρόνια, με ευθύνη και της ίδιας της Πολιτείας, αλλά και της κοινωνίας, που σήμερα συγκλονίζεται ή θρηνεί το χαμό των 20χρονων, έχουν καταστεί «κοινωνικά απόβλητοι». Αποτελούν την «εύκολη» και «πρόχειρη» λύση εκτόνωσης για κοινωνικές ομάδες, για μεμονωμένους, για μικρούς ή μεγάλους, που θεωρούν ότι οι «μπάτσοι - γουρούνια - δολοφόνοι» είναι μια συνολική κατηγορία ένστολων, οι οποίοι θα πρέπει να... εκτοξευτούν στο πυρ το εξώτερο, στην καλύτερη των περιπτώσεων.
Στην ουσία είναι οι αποδέκτες μιας ρατσιστικής συμπεριφοράς, η οποία είναι απροκάλυπτη, διαρκής και χωρίς διακρίσεις.
Από την Τρίτη, που συνέβη το συγκεκριμένο τραγικό περιστατικό, κυβέρνηση, ηγεσίες κομμάτων, πολίτες, εκπρόσωποι φορέων, δείχνουν σοκαρισμένοι και «θρηνούν» για την απώλεια. Και αν ακόμη αρκετοί ή και λιγότεροι ανάμεσα σ’ αυτούς δεν αισθάνονται το «θρήνο» ως πραγματικότητα, δεν τολμούν να εκφραστούν διαφορετικά, προκειμένου να μην αντιπαρατεθούν με το κοινό αίσθημα. Που αυτή τη στιγμή, εκτός από θλίψη, έχει και οργή και θυμό.
Επειδή, όμως, γρήγορα ξεχνάμε γενικώς και στην Ελλάδα ακόμη ταχύτερα, πολύ σύντομα θα ξαναγυρίσουμε στο «μπάτσοι - γουρούνια - δολοφόνοι» και στην αδιάκριτη «καταδίκη» πάντων των ένστολων, επειδή έκαναν ένα απλό πράγμα: τη δουλειά τους. Η οποία δουλειά τους ποια είναι; Να μεριμνούν για την ασφάλεια ημών των... αμέριμνων πολιτών...
Φυσικά και γκάφες γίνονται. Και ανάρμοστες συμπεριφορές υπάρχουν. Και περιπτώσεις κατάχρησης εξουσίας έχουν παρατηρηθεί και καταγραφεί. Και ολέθρια λάθη. Και ακούσιες ή εκούσιες παρεμβάσεις και παραβάσεις με οδυνηρά αποτελέσματα, εκ μέρους εκείνων που έχουν ταχθεί να προστατεύουν τον πολίτη. Αυτές, όμως, είναι οι εξαιρέσεις στον κανόνα. Οι εξαιρέσεις που υπάρχουν σε κάθε τύπου ενασχόληση και σε κάθε επαγγελματικό κλάδο. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι συλλήβδην θα πρέπει όλοι να «καταδικάζονται», να βρίσκονται με «ταμπέλες» και κολλημένες «ετικέτες» και να αποτελούν τον εύκολο τρόπο εκτόνωσης για οιονδήποτε θέλει να εναντιωθεί εκ του ασφαλούς απέναντι σε κάθε μορφή εξουσίας, προς δική του «ανακούφιση».
Η κοινή λογική άνευ παρωπίδων είναι αυτή που με ευκολία ξεχωρίζει και ισορροπεί τα πράγματα. Αν σήμερα το «σοκ» από το θάνατο δύο 20χρονων αστυνομικών έχει φέρει μεγάλο μέρος της κοινωνίας δίπλα στην αστυνομία για λόγους ανθρώπινους, αύριο θα πρέπει να αποτελεί το μέτρο για την εκατέρωθεν σχέση. Απλά, χωρίς υπερβολές, χωρίς βολές και χωρίς «βολικές» ερμηνείες και χαρακτηρισμούς.
