Του αρχιμανδρίτου π. Αχιλλίου Τσούτσουρα
Πρωτοσυγκέλου Ιεράς Μητροπόλεως Λαρίσης και Τυρνάβου
Θνητοί πάντες, μάρτυρες δε ολίγοι. Πολύ λίγοι είναι εκείνοι τους οποίους πρέπει εμείς οι Χριστιανοί να μιμηθούμε γιατί μαρτύρησαν και έπεσαν για τη δόξα του Αγίου Θεού, ο οποίος και τους στεφάνωσε και τους εδόξασε! Είναι εκείνοι, τα ουράνια άνθη του Παραδείσου. Η οδύνη της σφαγής και του φρικτού θανάτου έπαυσε και καταργήθηκε, νικήθηκε από τον θείο πόθο και τη γλυκιά προσμονή της μακαριωτέρας ζωής, γι’αυτό και οι μάρτυρες φώναζαν: Σπείρατε πολλά βάσανα και προξενήσατε απείρους πόνους επάνω μας, εμείς όμως θα θερίσουμε πολλαπλασίονα και η δική μας στάση θα προβληματίσει τους συγκακοπαθούντας, θα χαροποιήσει τους αγγέλους και όλη την κτίση και θα αποβεί πολύ οδυνηρή και ακόμα πιο φοβερή στον πολυμήχανο διάβολο, τους δαίμονες και τους συνεργούς τους!
Αυτός ο θείος λόγος του Μεγάλου Βασιλείου προς τον Μάρτυρα Γόρδιο, απολύτως ταιριάζει στο βλάστημα και το καμάρι του γεροόλυμπου, στο μεγάλο και γενναίο παλικάρι της όμορφης και γραφικής αλλά και ηρωικής Ραψάνης, τον Άγιο Νεομάρτυρα και Διδάσκαλο Γεώργιο, τον εκ Ραψάνης, τον θαυματουργό!
Γεννημένος το 1798 στη μεγαλούπολη της Ραψάνης με το ανεπτυγμένο εμπόριο και τις περιώνυμες σχολές και έχοντας συμπαραστάτες τους καλούς του γονείς Χατζηλάσκαρη και Σμαράγδα Σακελλαρίδου, κατόρθωσε να γίνει σπουδαίος και λαμπρός Γραμματοδιδάσκαλος που δίδασκε στα παιδιά όχι μόνο την θύραθεν σοφία αλλά κυρίως την κατά Θεόν παιδεία και ως κύριο έργο του είχε να μορφώνει τον Χριστό στις καρδιές των ανθρώπων.
Η αιτία που ώθησε τον νεαρό διδάσκαλο στην ομολογία της πίστεως και εν συνεχεία στο φρικτό και συγκλονιστικό αλλά και σκληρότατα βασανιστικό μαρτύριο ήταν ο εκχριστιανισμός ενός μουσουλμανόπαιδος από τους Γόννους, που οι Αγαρηνοί γονείς του τον είχαν αποστείλει για λαμπρές σπουδές επάνω στην ορεινή Ραψάνη, με τα πολύ σημαντικά σχολεία και γενικότερα την υψηλή πνευματική άνθηση.
Ο υιός των Αγαρηνών δεν άργησε να καταλάβει τη μεγάλη αξία των ιερών γραμμάτων, αλλά και το πόσο σπουδαίο ρόλο έχει ο Θεός στη ζωή των πιστών Χριστιανών, που ομολογούν, πιστεύουν και βιώνουν Αυτόν ως σωτήρα και λυτρωτή τους! Η καρδιά του μικρού αλλοιώθηκε από τον ένθεο ζήλο και την πνευματική διδασκαλία του πύρινου και πολύ πιστου διδασκάλου του σχολείου του, γι’ αυτό και δεν άργησε να φτάσει στο σημείο να απορρίπτει τα μουσουλμανικά ιδεώδη και τις αρχές των ομοεθνών του και να ομολογεί σθεναρά πως μόνο ο Άγιος Θεός σώζει και αγιάζει τον άνθρωπο!
Σύσσωμοι οι Αγαρηνοί με γεμάτες τις καρδιές τους από μίσος για εκδίκηση και τιμωρία από το όνειδος και την ντροπή που δέχθηκαν, ξεχύνονται στη Ραψάνη, εντοπίζουν τον διδάσκαλο Γεώργιο στο σχολείο και τον οδηγούν σιδεροδέσμιο στην πόλη του Τυρνάβου, όπου ήταν η έδρα του σατράπη της Θεσσαλίας Βελή Πασά.
Ο ευλογημένος δάσκαλος, ο χαριτωμένος από τον Θεό διάκονος του πνεύματος προσεύχεται έντονα τώρα στον θρόνο του Θεού και με υψωμένα τα χέρια στους Ουρανούς παρακαλεί τον Παντοκράτορα Χριστό να τον ενδυναμώσει, να του φωτίσει ακόμη περισσότερο τον νουν και την καρδία για να ομολογήσει σθεναρά την πίστη του την αγία και το όνομα του Κυρίου Ιησού!
Και το μαρτύριο αρχίζει, ενώπιον όλων τον απογυμνώνουν και τον ρίχνουν σε πυρακτωμένο λουτρό, γιατί η πράξη του να μεταστρέψει Οθωμανό σε Ορθόδοξο και μάλιστα μικρό παιδί, απαιτούσε το πλέον επώδυνο και ανατριχιαστικό μαρτύριο. Όμως θάνατος μαρτύρων λέει ο Ιερός Χρυσόστομος, ουκ έστι θάνατος, αλλά αρχή και έναρξη καλυτέρα ζωής και προοίμια πνευματικοτέρας πολιτείας και μετάσταση από των φθαρτών στα άφθαρτα και αιώνια! Αυτό εβίωνε και πίστευε ο νέος αθλητής, που ακόμη και την ώρα αυτή δεν δίσταζε να ψελλίζει στα χείλη του το όνομα του Ιησού Χριστού, τον οποίο γνώρισε, εδίδαξε και εμφύτευσε στις καρδιές των μαθητών του κι ήταν αυτός ο πλούτος και η καύχησή του.
Τον τρυπούν στη συνέχεια με σιδερένια νύχια, ξεσκίζοντάς του το νεανικό του σώμα και το υπομένει με ηρεμία, σαν να άκουγε τη φωνή του Μεγάλου Βασιλείου, που είπε: «Ξεσκίσθε το σώμα του Μάρτυρος, συντρίψτε του τα μέλη, βασανείσθε τον όσο θέλετε, όσο και αν επιτείνετε τα δεινά, το αντίθετο προξενείτε, αυτά είναι συναλλάγματα προς τον Δεσπότην Χριστόν, σεις του προξενείτε πόνο, εκείνος θα εισπράξει τον έπαινο αιωνίως και θα εισέλθει στην άπονο ζωή».
Βρίσκεται τώρα ο βασανιζόμενος αλλά αλύγιστος μαχητής και οπλίτης της παρατάξεως του Κυρίου δεμένος με πέταλα στα πόδια και καρφωμένος σε τετράγωνο στύλο ίσο με το ανάστημά του και αβοήθητος από τους ανθρώπους πάλι προσεύχεται και προσφέρει το μαρτυρικό του αίμα υπέρ της αγίας πίστεώς μας ενώ φέρει επάνω του τα στίγματα του Κυρίου, όπως μας καταθέτει με πόνο ψυχής ο Απόστολος Παύλος.
Τον διαπομπεύουν τώρα εντελώς γυμνό, τραυματισμένο και πληγωμένο, αλλά τι αξία έχουν τα ενδύματα για τον αναγεννημένο εν Χριστώ άνθρωπο; «Μη ιμάτιον αποδυώμεθα, αλλά τον παλαιόν άνθρωπον αποτιθέμεθα και τον Χριστόν ενδυσώμεθα» θα μας τονίσει ο Ουρανοφάντορας άγιος.
Και το τελευταίο στάδιο του Μαρτυρίου, τον περιτύλιξαν αρχικά με σχοινιά βουτηγμένα στην πίσσα, στο πετρέλαιο και σε άλλα έφλεκτα οινοπνευματώδη υγρά και τον παρέδωσαν στη φωτιά, απ’ την οποία, ω του θαύματος εξήλθε αβλαβής. Ποια φωτιά θα του έκαιγε το σώμα; Ποια θερμότητα θα συνέτριβε αυτήν την καρδιά που επύρωνε τις καρδιές των μαθητών του, μεταδίδοντάς τους τη φλόγα και τη ζέση της πίστεως; Ποια πύρινη εστία θα έσβηνε τον θείο πόθο του Νεομάρτυρος, που η ψυχή του δροσιζόταν διαρκώς με τη θεία χάρη και τη δρόσο του Παναγίου Πνεύματος;
Απογοητευμένοι τότε και πολύ οργισμένοι οι τύραννοι του αγίου διέταξαν τον αποκεφαλισμό του. Ήταν 5 Μαρτίου του 1818, η ημέρα που τόσο σκληρά από το μίσος των ανθρώπων ο νέος Μάρτυρας του Χριστού παρέδωσε την αγία του ψυχή στα χέρια του ζωντανού Θεού, αποκεφαλιζόμενος και μιμούμενος το παράδειγμα του ομωνύμου Αγίου, τού Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρου.
Το ιερό του σώμα ενταφιάσθηκε στον Τύρναβο, κοντά στη γέφυρα, αρχικά και εν συνεχεία οι οικείοι του περίλυποι το μετέφεραν ευλαβικά, με πολλές τιμές στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Ραψάνη, όπου και στους δύο τόπους του ενταφιασμού του οι άνθρωποι αλλά και οι Τούρκοι σκοποί των στρατώνων διέκριναν ουρανομήκη στήλη φωτός που σημάδευε τον τάφο του Νεομάρτυρος.
Για άλλη μια φορά βλέπουμε λοιπόν να εφαρμόζονται πλήρως οι λόγοι του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου προς τους Νεομάρτυρες: «Εσείς δώσατε μεγίστους αγώνες, γι’ αυτό και ο Θεός θα δοξάσει τα λείψανά σας εδώ κάτω στη γη ή με την επιφάνεια του Φωτός του ή και με άλλα σημεία και θαύματα!».
Δοξασμένος λοιπόν και ο Άγιος μας στην εν Ουρανοίς θριαμβεύουσα Εκκλησία τω Βασιλεί Χριστώ παρίσταται, όπως αναφέρει το χρυσό στόμα του Χρυσορρήμονος Πατρός, και δέεται και πρεσβεύει τούτες τις δύσκολες ημέρες για όλους μας, για την πνευματική μας αποστασία, η οποία επέφερε όλα αυτά τα δεινά, για τις πολλές ασθένειες μας, τις ψυχικές και τις σωματικές, για το ότι λησμονήσαμε τον Θεό και λατρεύσαμε τον εαυτό μας και τα έργα του σκότους, γιατί δεν έχουμε πια διάθεση ισχυράς ομολογίας της πίστεώς μας μέσα στην πολυπολιτισμική κοινωνία μας ή ακόμη γιατί εγκαταλείψαμε παντελώς τον πνευματικό μας αγώνα και μείναμε πραγματικά απαράκλητοι, χωρίς ελπίδα και χαρά και νόημα και πληρότητα στη ζωή μας.
Για όλα αυτά η επιστροφή μας στην αγία μας Εκκλησία και η θερμή προσευχή μας προς τον Ύψιστο Θεό κρίνεται σήμερα εντελώς απαραίτητη ή μάλλον επιτακτική. Ας προσευχηθούμε γι’ αυτό στον Άγιο ένδοξο Νεομάρτυρα Γεώργιο, τον εκ Ραψάνης, που μαρτύρησε για την πίστη μας και για το όνομα του αγίου Θεού και έγινε ο θάνατος του πρόκληση πολλών αγαθών σε όλους εμάς, αφού όπως τονίζει και ο Ιερός Χρυσόστομος: «Μαρτύρων θάνατος, πιστών ενίσχυσις και παράκλησις, αναστάσεως απόδειξις, δαιμόνων γέλος, καρτερίας αφορμή, πάντων των αγαθών ρίζα και πηγή και μήτηρ!».
