«Η μόνη αληθινή αποτυχία είναι αυτή που δεν έγινε µάθηµα»
Anthony D’Angelo
Οι συνεχιζόμενοι πολιτικοί μονόλογοι και αντίλογοι, επιβεβαιώνουν την επανειλημμένη αποτυχία διακυβέρνησης του πολύπαθου νεοελληνικού κράτους. Παράλληλα, αυξάνουν την κοινωνική ανασφάλεια η οποία ευθυγραμμίζεται με την πορεία του ευρω-ομολόγου και των spreads, σε μια οικονομία που εδώ και χρόνια βρίσκεται στην εντατική. Έχουμε συνηθίσει πλέον τις άτολμες κυβερνήσεις και τις στείρες αντιπολιτεύσεις, να διατυπώνουν κάθε φορά το τι θα έπρεπε να είχε γίνει και τελικά δεν έγινε. Κουραστήκαμε από την κυριαρχία των αναλαμπών απέναντι στις ανατροπές, κι από τους εκάστοτε σημαιοφόρους της κάθαρσης, που υποτάσσονται στις μικροπολιτικές σκοπιμότητες ενός κρατικοδίαιτου και αντιπαραγωγικού κατεστημένου. Έτσι, οι πολιτικοί μονόλογοι και αντίλογοι, συντηρούν την ισορροπία του δικομματισμού και των συντεχνιακών συμφερόντων.
Οι επανειλημμένες αναβολές των διαρθρωτικών αλλαγών, ήταν απλά υπεκφυγές που «βόλεψαν» κάποιους, υποθηκεύοντας το μέλλον της χώρας. Έτσι, το μοναδικό σημείο στο οποίο όλοι οι μονόλογοι και οι αντίλογοι συμφωνούν, είναι ότι το βάρος φορτώνεται στη νέα γενιά. Πάραυτα, η πόλωση συνεχίζει να υφίσταται ως μια παλιά γνώριμη και δοκιμασμένη συνταγή συγκομιδής ψήφων. Καθώς είναι δύσκολη η ισορροπία μεταξύ αγαθών προθέσεων και πράξεων, μονίμως ακολουθείται ο εύκολος δρόμος των συμψηφισμών, αναδεικνύοντας μια καλυμμένη υποταγή στον κομματισμό που καθοδηγεί την πολιτική. Την πολιτική, που ενώ έχει ανάγκη τη σύνθεση, την πολυφωνία και τη συναίνεση, παράγει όλο και περισσότερο μονοδιάστατες αντιλήψεις, για κοινωνίες περισσότερο πολυδιάστατες και πραγματικότητες περισσότερο αβέβαιες.
Αντί όμως της πολιτικής και της οικονομίας, η παραπολιτική και η παραοικονομία, σηματοδότησαν το νεοελληνικό «παρά» και το «περίπου», αυτό το παράλληλο που πάντα υπολείπεται του «μετά». Έτσι, φτάσαμε στο μνημόνιο της ελεγχόμενης χρεοκοπίας, με την ελληνική κοινωνία να συνεχίζει να πληρώνει για λογαριασμό εκείνων που πλούτισαν σε βάρος της. Το θέμα των μιζών ήταν και είναι μείζον θέμα του όμηρου πολιτικού συστήματος και των άμοιρων μαζών που απομυζούνται. Κι όμως, το κοινοβουλευτικό «πλυντήριο» των εξεταστικών, ήρθε για να μειώσει περαιτέρω την εμπιστοσύνη της κοινωνίας απέναντι στους διαχειριστές της εξουσίας που υπόσχονταν να ρίξουν άπλετο φως στα σκάνδαλα της Siemens και των λοιπών εξοπλισμών.
Σήμερα, οι πολιτικοί οι οποίοι πρώτοι δίδαξαν τον λαϊκισμό του «δεν πληρώνω» σε όλα τα επίπεδα, συζητούν πλέον για την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας. Έτσι, εν μέσω μονολόγων και αντιλόγων, συνεχίζεται το νεοελληνικό παράλογο της ατιμωρησίας και της μηδενικής αντοχής, ελπίζοντας στο ευρω-ομόλογο και την επιμήκυνση του χρόνου χρεοκοπίας μας. Μιλάμε για μια αποτυχία, με ευρωπαϊκή και πιστοποίηση...
* Ο Μιλτιάδης Γ. Δεληχάς είναι Διδάκτωρ της Ιατρικής Σχολής του Α.Π.Θ.
