Κάθε φορά που Έλληνας πρωθυπουργός επισκέπτεται μια μεγάλη χώρα ή γειτονική με την οποία η πατρίδα μας έχει εθνικές διαφορές, η εκάστοτε αντιπολίτευση κάνει λόγο για μυστική διπλωματία: Για πρακτικές που βρίσκονται πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας. Τις καθησυχαστικές δηλώσεις και τις πατριωτικές, πολλές φορές, συνεντεύξεις.
Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε και με την επίσκεψη του κ. Παπανδρέου στο Ερζερούμ της Τουρκίας και τις συνομιλίες τις οποίες είχε με τον πρωθυπουργό της γειτονικής χώρας. Παρά τις ξεκάθαρες θέσεις του Έλληνα πρωθυπουργού για τον στρατό κατοχής της Κύπρου, το Αιγαίο και τις καταγγελίες του για τις αμείωτες παραβιάσεις του εθνικού μας χώρου, η αντιπολίτευση ομιλεί και πάλι περί μυστικής διπλωματίας.
Βέβαια, αυτή είναι η δουλειά της. Να κρίνει και να ελέγχει την πορεία του κυβερνητικού έργου. Για να επιτευχθεί το ωφελιμότερο για τη χώρα και το λαό. Για να μην παραστρατήσουμε στην επίλυση των εθνικών μας προβλημάτων. Ο ρόλος της, δηλαδή, δεν είναι μόνον επικριτικός, αλλά και στηρικτικός. Γιατί η κυβέρνηση μέσα από την καλόπιστη κριτική μπορεί να βρίσκει τα λάθη της και να τα διορθώνει.
Γιατί τα λάθη πρέπει να προσέχουμε. Απ’ αυτά κινδυνεύουμε. Και μάλιστα τα πιο μεγάλα. Όπως είναι αυτά που άπτονται των εθνικών μας θεμάτων. Γιατί αυτά, αν γίνουν πράξη, δεν διορθώνονται. Γι’ αυτό και σ’ αυτές τις περιπτώσεις χρειάζονται ξεκάθαρες εθνικές θέσεις. Απ’ τις οποίες ούτε φανερά και ούτε μυστικά πρέπει να υποχωρούμε. Οι θέσεις αυτές πρέπει να στηρίζονται και να υποστηρίζονται από το σύνολο σχεδόν του πολιτικού μας κόσμου. Να αποτελούν το πηδάλιο και την πυξίδα της εξωτερικής μας πολιτικής. Που θα καταργεί κάθε απόπειρα μυστικής διπλωματίας.
Οι θέσεις αυτές θα πρέπει να είναι γνωστές όχι μόνον στα κόμματα, αλλά και στον ελληνικό λαό. Για να γνωρίζει καλά, ότι κανένας ηγέτης δεν θα υποχωρήσει ούτε κατ’ ελάχιστο σε ό,τι είναι διεθνώς κατοχυρωμένο υπέρ της Πατρίδας μας.
Επομένως μόνο με τη φανερή διπλωματία μπορούμε να γίνουμε οι καλύτεροι υπερασπιστές των εθνικών μας συμφερόντων. Γιατί σ’ αυτήν συμμετέχει σύμπας ο ελληνικός λαός. Η μυστική διπλωματία και ό,τι άλλο κινείται στο χώρο της σκοτεινής διαβούλευσης είναι ολέθριο και καταστροφικό για τον τόπο. Κάτι τέτοιο είναι αδιανόητο και πρέπει, ακόμα να ντρεπόμαστε που το λέμε.
Προσωπικά, πιστεύω ότι δεν υπάρχει Έλληνας πρωθυπουργός που να άσκησε ή να ασκεί τέτοια πολιτική. Που να έχει μέσα στο μυαλό του ή στο DNA του το ξεπούλημα της χώρας. Που άλλα να λέει στο φως της δημοσιότητας και άλλα να πράττει εν κρυπτώ. Μια τέτοια συμπεριφορά θα αποτελούσε πράξη εθνικής προδοσίας. Ασυγχώρηρη όχι μόνον ιστορικά και πολιτικά, αλλά και ηθικά.
Παρά ταύτα, όμως, η εξωτερική μας πολιτική αρμενίζει στραβά. Τόσο που ο ελληνικός λαός να αισθάνεται απογοητευμένος από την πορεία των εθνικών μας ζητημάτων. Γιατί όμως;
Γιατί απλούσταστα στη διεθνή σκακιέρα δεν παίζουμε καλά. Δεν λειτουργούμε έξυπνα. Κι αυτό συμβαίνει γιατί δεν μελετούμε με την παραμικρή τους λεπτομέρεια όλα τα θέματα που σχετίζονται με την εξωτερική μας πολιτική. Για να έχουμε αποτελεσματική απάντηση σ’ οποιαδήποτε πρακτική και τρικλοποδιά των αντιπάλων μας. Για να αντιμετωπίζουμε χωρίς άγχος και σπασμωδικές κινήσεις την αήθη συμπεριφορά των υπονομευτών της ειρήνης και των εθνικών μας δικαίων.
Δυστυχώς, εκεί υποφέρουμε. Στην αδυναμία πολιτικής. Αυτή που θα μελετήσει, θα προγραμματίσει, θα σχεδιάσει και θα δώσει λύσεις στα προβλήματά μας. Αυτή τη διαχρονικά ανήμπορη εξωτερική μας πολιτική, που δεν παράγει ωφέλιμο έργο μπερδεύουμε – και με το δίκιο μας – με τη μυστική διπλωματία. Που κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχει. Αυτό που υπάρχει, όπως και παραπάνω τονίσαμε, είναι η έλλειψη βαθιάς γνώσης και γενναίας πρακτικής. Αυτή που θα προετοιμάσει το έδαφος για τη δίκαιη επίλυση των ζητημάτων της πατρίδας και του έθνους.
Νομίζω ότι προς αυτήν την κατεύθυνση θα πρέπει να επικεντρώσουμε την προσοχή μας. Προς αυτήν θα πρέπει να συγκλίνουν οι δυνάμεις μας. Στη δημιουργία ενός αρραγούς εθνικού μετώπου βαθιάς γνώσης και επίλυσης των εθνικών μας ζητημάτων. Που θα διαχειρίζεται κατά τρόπον απαρέγκλιτο όλα τα προβλήματα της χώρας. Και δεν θ’ αφήνει κανένα περιθώριο απώλειας μέρους του κατά ξηρά, αέρα και θάλασσα εθνικού μας χώρου.
Έτσι μπορούμε να διαφυλλάξουμε την εθνική μας ακεραιότητα. Με τη βαθιά γνώση και την άοκνη προσπάθειά μας. Προς τα ‘κεί θα πρέπει να κινείται και ο λόγος της αντιπολίτευσης. Στην ανάδειξη της φανερής διπλωματίας. Των αγώνων μας στα μετερίζια όλων ανεξαιρέτως των κρισίμων προβλημάτων της πατρίδας. Αυτά που πρέπει να γνωρίζει ο κάθε Έλληνας. Γιατί αποτελούν παρακαταθήκη της ιστορίας μας. Αυτή που πρέπει να μελετούμε και να γνωρίζουμε καλά. Για να μην μπορεί να μας αμφισβητήσει κανείς. Και κυρίως για να αγαπήσουμε ακόμα περισσότερο τον τόπο μας. Την αιώνια Ελλάδα.
Ας ευχηθούμε λοιπόν οι κυβερνώντες και όλος ο πολιτικός κόσμος της χώρας να διακατέχεται από το πνεύμα της εργατικότητας και της βαθιάς γνώσης των εθνικών μας ζητημάτων για να έχουμε έτσι και την ευτυχή κατάληξη αυτών.
