(Στη μνήμη των συμπολιτών μας –μελών της Ισραηλιτικής Κοινότητας Λάρισας, θυμάτων του Ολοκαυτώματος και προς τιμή των οικογενειών της Λάρισας που παρείχαν προστασία στους διωκόμενους)
Παρά τα τόσα χρόνια που κουβάλαγε το κουσούρι της, σκέφτηκε ότι μερικές φορές το σούρσιμο του ποδιού της ακουγόταν πάνω στο τριμμένο από τους χρόνους μωσαϊκό, σαν την κίνηση ενός σκουριασμένου εκκρεμούς.
Αυτή και μόνο η σκέψη την έκανε να χαμογελάσει κυνικά με τα καμώματα του μυαλού της, που είχε ακόμη το κουράγιο να σκαρώνει τόσες εικόνες, παρά τα ογδόντα χρόνια της…
Συνέχιζε να σέρνει το προβληματικό της πόδι, ώστε να φτάσει γρήγορα στην πόρτα. Σε λίγα λεπτά θα έφτανε η Καίτη και η Εσθήρ είχε ήδη ετοιμάσει τον καφέ, με τραγανά κουλουράκια και μοσχομυριστή μηλόπιτα. Κάθε Πέμπτη, τα τελευταία εξήντα περίπου χρόνια, οι δύο γυναίκες μοιράζονταν τον πρωινό καφέ τους, μόνες οι δυο τους, στο μικρό διαμέρισμα της οδού Κενταύρων, ενώ η Εσθήρ συνέχιζε με αμείωτη ανυπομονησία και ανυπόκριτη αγάπη να την περιμένει πάνω από το θυροτηλέφωνο. Ήταν η αδερφή ψυχή, ένα από τα πιο πολύτιμα κομμάτια της ζωής της, αυτό που έμεινε πάντα κοντά της μετά από κείνη τη μέρα, που όλα γίναν τόσο σκοτεινά ...
Στα πέντε βήματα μέχρι την πόρτα και λαχάνιαζε πια... Πόσο μακρινά έδειχναν τα χρόνια εκείνα που έτρεχε σαν μικρή ελαφίνα στα δρομάκια της γειτονιάς, σκέτο αγοροκόριτσο, με τα φουστάνια να της μπερδεύουν τα πόδια τόσο ενοχλητικά, που στο τέλος τα ’δενε με το σχοινί που ..δανειζόταν από τη μπουγάδα της μητέρας της.
Έτσι έτρεχε κι εκείνη την ανοιξιάτικη Πέμπτη στη γωνία που βρισκόταν ο σωρός με τα πεταμένα οικοδομικά υλικά για να βρει ένα μεγαλύτερο κομμάτι κεραμίδας και να τελειώσει τα τετράγωνα που ζωγράφιζε στο σκληρό τσιμέντο, περιμένοντας τις φίλες της να παίξουν κουτσό.
Κόκκινη απ’ την ανυπομονησία της και φουρκισμένη απ’ το κακό της, αφού μόλις το προηγούμενο απόγευμα είχε έρθει τελευταία στο παιχνίδι. Ποια; Αυτή! Η Εσθήρ, η ανίκητη! Σήμερα όμως είχε προπονηθεί από νωρίς το πρωί. Έμαθε πια να κρατάει την πέτρα πάνω στο πόδι, ακόμη κι αν τρανταζόταν ολόκληρη! Τώρα θα δούνε τι πανωλεθρία θα πάθουν όλοι, σκεφτόταν- και κυρίως η Καίτη, η μικρή «κυρία» του απέναντι σπιτιού, με τα εκπληκτικά μακριά χρυσά μαλλιά, τους καλούς τρόπους και την τόση καλοσύνη, που προκαλούσε στην Εσθήρ... τουλάχιστον ναυτία. Αμάν πια ! Όλοι είχαν μια καλή κουβέντα να πούνε γι’ αυτή, λες και τα μελαχρινά κορίτσια ήταν για πέταμα. Τέλος πάντων, αποφάσισε να σταματήσει πλέον να σκέφτεται κακίες, αφού η μαμά της, η Ρουθ, της είχε δώσει τελεσίγραφο: ή σταματάς να συμπεριφέρεσαι σαν αγροίκος ή θα τιμωρηθείς παραδειγματικά. Και μάλλον επειδή αυτό το «παραδειγματικά» δεν ήταν πολύ σαφές στο εντεκάχρονο μυαλουδάκι, προτίμησε την πρώτη επιλογή και έτσι... σταμάτησε.
Επτά κορίτσια κι αγόρια είχαν μαζευτεί στην αλάνα και έφτιαχναν το μεγάλο χαμό με τα τσιρίγματά τους. Το «κουτσό» θριάμβευε σαν παιχνίδι δεξιότητας και ισορροπίας, ενώ χάριζε μοναδικές στιγμές ξενοιασιάς στα παιδιά, αλλά και αστείο θέαμα σε όσους το παρακολουθούσαν απ’ τις αυλές τους...
Σαν τον καταστροφικό τυφώνα που στέλνει το φοβερό βουητό του πριν αυτός εμφανιστεί, έτσι κι ο θόρυβος των μηχανών μπερδεύτηκε με το τιτίβισμα των αθώων παιδιών και το μούγκρισμά τους, σιγά –σιγά, όσο πλησίαζαν, κατάπιε τη χαρά, σκόρπισε τρόμο και νεκρική σιωπή παντού. Δύο μοτοσικλέτες και ένα μικρό φορτηγό με Γερμανούς στρατιώτες κι αξιωματικούς, αιφνιδίασε τη γειτονιά, που περίμενε με κομμένη ανάσα την επόμενη κίνησή τους .
Κατευθύνθηκαν τρέχοντας στο σπίτι της Εσθήρ, είδαν τη μαμά της, τη Ρουθ, στον κήπο να ποτίζει τις αγαπημένες της βιολέτες και της έδωσαν αυστηρά πρόσταγμα να τους ακολουθήσει. Μετά από λίγο έβγαλαν μέσα από το σπίτι τον μπαμπά της και τον αδερφό της, οδηγώντας και τους τρεις στο φορτηγό. Με αγριάδα που σου ’κοβε το αίμα πλησίασαν τη μητέρα της Καίτης, την κυρία Μαίρη κι αναζήτησαν πληροφορίες αν υπάρχει άλλο παιδί στην εβραϊκή οικογένεια και τότε εκείνη ψύχραιμα και δυνατά, σαν έτοιμη από πάντα, απάντησε ότι πρόσφατα είχε πεθάνει η κόρη τους από φυματίωση.
Παγωμένη η Εσθήρ αισθανόταν ότι παρακολουθούσε ένα γεγονός έξω και πέρα απ’ αυτή. Ένα σκηνικό που σίγουρα είχαν φτιάξει οι δαίμονες για να την τρομάξουν... Κοίταζε στα μάτια τη μητέρα της πάνω στο φορτηγό, που της έγνεψε, γεμάτη δάκρυα, να σωπάσει...
Σε λίγο χάθηκε ο θόρυβος των μηχανών, μαζί με το φορτίο των τεράτων και των αγγέλων...
Έμεινε μόνο ένα πράσινο πλαστικό ποτιστήρι πεταμένο στην αυλή, ενώ στην ψυχή κενό και χάος, σαν αυτό που αφήνει πίσω του μόνο ο θάνατος.
Έτρεξε η Μαίρη, πήρε στην αγκαλιά της το μικρό παιδί και το τράνταξε δυνατά:
«Είσαι η Ελένη Μάτη. Κατάλαβες; Η Ελένη, η κόρη μου!» και φώναξε σε όλους γύρω της με τρελή φωνή από αγωνία και πόνο: «Ακούσατε; Ελένη!»
Και τότε, μέσα στα αναφιλητά της ματωμένης ψυχής, στα δακρυσμένα μάτια της Μαίρης, στα κλάματα των τρομαγμένων παιδιών, όλη η γειτονιά άρχισε να φωνάζει με πάθος «Ελένη! Ελένη! Ελένη!» χτυπώντας συνάμα τα χέρια τους, σαν να’ θελαν με το αεροβάπτισμα να ξορκίσουν το κακό, αλλά και να ξεσπάσουν την οργή τους για το χαμό των αθώων -μια τραγική θυσία στο βωμό της ανθρώπινης παράνοιας...
Χτύπησε το κουδούνι και το χαμόγελο στα χείλη της Εσθήρ σχηματίστηκε αυθόρμητα για να υποδεχθεί την αδερφή της, που δεν ήταν, αλλά που έγινε...
Ήρθε, όπως πάντα, κρατώντας ένα μπουκέτο μωβ βιολέτες, που πλημμύρισαν άρωμα, μνήμες και αισθήματα το μικρό δωμάτιο...
Κάθε Πέμπτη, όπως εκείνη τη μέρα, που μέσα στο θρήνο τους τα δυο μικρά κορίτσια ορκίστηκαν ότι δεν θα ξεχάσουν ποτέ.
Για να μη γίνει αυτό που έγινε, ποτέ ξανά.
Και δεν θα γίνει, όσο υπάρχουν Άνθρωποι που κρατούν βιολέτες...
