ΑΠΕΧΘΑΝΟΜΑΙ τις θεωρίες συνωμοσίας διότι, όσο ελκυστικές είναι ως ανάγνωσμα τόσο –συνήθως- πάσχουν σε αποδείξεις.
Και είναι ελκυστικές διότι δίνουν λογικοφανείς πράγματι, πλην όμως φανταστικές απαντήσεις, που γίνονται αμέσως αποδεκτές ως αληθείς. Προσφέρονται λοιπόν «δια πάσαν νόσον», εξηγούν δηλαδή εύκολα και χωρίς πολύ-πολύ σκέψη σχεδόν τα πάντα, ελάχιστα όμως αντέχουν στην κρίση και της πιο απλής λογικής. Διότι σχεδόν πάντα καταλήγουμε σε ένα συμπέρασμα που είναι ταυτόχρονα και αξεπέραστο εμπόδιο: ότι κάπου στον πλανήτη υπάρχει κάποιο κέντρο που απεργάζεται, δίνοντας εντολές ή εκτελώντας, συνωμοτικά σχέδια.
Τα οποία συνήθως είναι εις βάρος της πατρίδας μας…
Από την άλλη όμως είναι πολλές οι συμπτώσεις για να είναι απλές συμπτώσεις.
Μετά λοιπόν το σκάνδαλο του Βατοπαιδίου και αυτό της «Siemens» βαίνει προς «κουκούλωμα». Τυχαίο; που θα αναρωτιόταν και ο τύπος της διαφήμισης;
Αλλά όχι τίποτε δεν είναι τυχαίο. Δεν χρειάζεται βέβαια να είναι προϊόν συνωμοσίας. Αρκεί ισχυρές δυνάμεις να ωθούν τα πράγματα προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση. Η διαπλοκή φέρνει πάντα τη διαφθορά.
***
ΤΟ βιβλίο του John Perkins πάνω στο οποίο βασίζεται η ταινία του συναδέλφου Στ. Κούλογλου, ακριβώς αυτό εξηγεί. Η ιδιαιτερότητά του έχει να κάνει με το ότι ο συγγραφέας, δεν είναι κάποιος ευφάνταστος συνωμοσιολόγος, αλλά «αυτόπτης μάρτυρας» και φυσικός αυτουργός. Περιγράφει τα πράγματα από τα μέσα, δεν προσπαθεί να τα εξηγήσει ως αναλυτής, ή παρατηρητής. Εξηγεί πως, τη δεκαετία του ΄70 λειτουργούσαν οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες των ΗΠΑ, για να «παίρνουν δουλειές» σε διάφορες χώρες, κυρίως του τρίτου κόσμου. Πώς δηλαδή δημιουργούσαν και τελικά επέβαλαν την «ανάγκη» για μεγάλα έργα (στη βιομηχανία, την παραγωγή ενέργειας κ.ά.), στα καθεστώτα των χωρών αυτών, έργα τα οποία βεβαίως εκτελούσαν οι αμερικανικές κατασκευαστικές και άλλες εταιρίες. Ένα υπόγειο δίκτυο διαφθοράς και εξαναγκασμού των πολιτικών ηγεσιών, ταυτόχρονα δε παραπλάνησης του λαού των χωρών αυτών, είχε στηθεί με την αγαστή συνεργασία και παρότρυνση των ίδιων των κυβερνήσεων Ην. Πολιτειών. Άλλωστε, κορυφαία στελέχη αυτών των εταιριών αναρριχήθηκαν στη συνέχεια σε ηγετικές θέσεις της διακυβέρνησης των ΗΠΑ, ακόμη και σ΄ αυτή του Προέδρου (βλ. Τζορτζ Μπους). Εκεί μάλιστα όπου κάποιοι εκ των ηγετών δεν πείθονταν για τις «αναπτυξιακές» προθέσεις της «εταιριοκρατίας», όπως την αποκαλεί ο συγγραφέας, ή δεν κάμπτονταν από τα πλουσιοπάροχα δώρα των «επενδυτών», τότε αναλάμβαναν δράση οι «Οικονομικοί Δολοφόνοι»…
***
ΚΙ αν αυτά γινόταν το 1970 στη Λατινική Αμερική, την Ινδονησία κ.ά., γιατί τα πράγματα να είναι διαφορετικά σήμερα; Η «Siemens» «λάδωνε» τα δύο κόμματα εξουσίας στην Ελλάδα (και όχι μόνο), την ίδια ώρα που αναλάμβανε μια σειρά έργων και προμηθειών. Κι ενώ υπάρχουν ακόμη και ομολογίες πολιτικών προσώπων για ποσά που μπήκαν σε κομματικά ταμεία,
- αφενός μεν τα περισσότερα των αδικημάτων παραγράφονται
- αφετέρου η συγκεκριμένη εταιρία συνεχίζει να κάνει ανεμπόδιστα τις δουλειές της, σαν να μην έχει συμβεί το πραγματικό.
Εξακολουθώ να μην πιστεύω σε συνωμοσίες. Άλλωστε τα πράγματα εξηγούνται πολύ πιο απλά: πολιτικά και επιχειρηματικά συμφέροντα έχουν κάθε λόγο να μην αποδοθούν ευθύνες, ή στην καλύτερη των περιπτώσεων να παραδοθούν στην πυρά κάποια ήδη «καμένα χαρτιά» των δύο κομμάτων για να διασκεδαστεί και το κοινό περί δικαίου αίσθημα.
Και στη δεκαετία του ΄70 και σήμερα αυτές τις χώρες τις αποκαλούν με ένα όνομα: Μπανανίες!
ΥΓ.: Προφανώς και δεν είναι αποτέλεσμα της εκτενούς διαφθοράς η οικονομική κατάντια της χώρας. Δεν θα μπορούσε άλλωστε, γιατί τα ποσά του χρέους είναι τεράστια. Η διαφθορά και η εξ αυτής ατιμωρησία όμως, αποτελούν το πρόπλασμα που γέννησε μερικά από τα αίτια της κρίσης: όπως η εκτενής φοροδιαφυγή, η σπατάλη και η ρεμούλα ακόμη και στα χαμηλότερα στρώματα του δημόσιου αλλά και ιδιωτικού τομέα.
