...Και αναρωτιέται κανείς ευλόγως: πώς μπορεί ν’ αλλάξει η κυβέρνηση κάτι που το Σύνταγμα δεν το επιτρέπει;
Αλλά ας το πιάσουμε το πράγμα από την αρχή. «Νόμος περί Ευθύνης Υπουργών» σου λέει. Καταρχήν, αποτελεί ντροπή και όνειδος για μια Δημοκρατία, για μια χώρα γενικώς, να υπάρχει «νόμος περί ευθύνης υπουργών». Διότι κανονικά, λογικά και φυσιολογικά θα έπρεπε να υπάρχει αυτοέλεγχος των πολιτικών και να μην χρειάζεται να υπάρχει τέτοιου είδους «τροχοπέδη» ή «μπαμπούλας», για να κάνουν τη δουλειά τους σωστά και ανταποκρινόμενοι στο ύψος των περιστάσεων και του ήθους που προϋποθέτει η ενασχόλησή τους με τα κοινά, μέσω της ψήφου του λαού. Φευ(!) τα πράγματα είναι δυστυχώς πολύ διαφορετικά. Όχι μόνο στην Ελλάδα, για να είμαστε αντικειμενικοί και δίκαιοι, αλλά και παντού στον κόσμο. Εμάς, όμως, για την Ελλάδα μας καίει, εδώ θα επικεντρωθούμε.
Επειδή, λοιπόν, η Ιστορία έχει αποδείξει ότι πολλοί εκ των πολιτικών και υπουργών κατά συνέπεια δεν διαθέτουν τα χαρακτηριστικά που προαναφέρονται - άλλωστε και γι’ αυτό απώλεσαν πάσα αξιοπιστία οι πολιτικοί στην Ελλάδα - «εφευρέθηκε», κάποια στιγμή, ο συγκεκριμένος νόμος. Διότι θεωρητικά «ο φόβος φυλάει τα έρμα», ακόμη και αν είναι πολιτικά... έρμα. Και που έγινε όμως, τι; Σάμπως είδαμε και κανέναν να κάθεται στο σκαμνί; Είτε υπουργό είτε βουλευτή; Όχι, βεβαίως. Αντιθέτως και έτσι, για τα μάτια του κόσμου, «ανθεί η βιομηχανία» των Εξεταστικών Επιτροπών επί παντός επιστητού και για να... διαφημίζει κάθε κυβέρνηση την προσήλωσή της στη διαφάνεια (λέμε τώρα!). Όπου οι «Εξεταστικές Επιτροπές, ξέραμε, γιατί το ’χουμε δει το έργο, ότι στην ουσία αποτελούν ένα σύντομο πολιτικό ανέκδοτο, αλλά προσφάτως, με το θέμα του πολυσυζητημένου «Βατοπαιδίου», διαπιστώσαμε ότι εκτός από ανέκδοτο είναι και φιάσκο. Αφού έγιναν όλα όσα έγιναν, τέλος πάντων, και δεν αξίζει τον κόπο να επαναλάβουμε, αφού προκλήθηκε μέγιστος θόρυβος και υπήρξε άκρατη πολιτική εκμετάλλευση, βγήκαν οι δικαστές και είπαν ότι το αδίκημα έχει ούτως ή άλλως παραγραφεί και δεν γεννάται θέμα. Και βεβαίως, είναι ν’ αναρωτιέται κανείς αν οι πολιτικοί, εκτός από αναξιόπιστοι, είναι και ανίκανοι. Διότι, βεβαίως, κάποιος θα έπρεπε να έχει μπει στον κόπο να ρωτήσει από νομικής πλευράς «πώς» έχει το θέμα. Όταν, μάλιστα, βουλευτές του ΛΑ.Ο.Σ., αν δεν απατώμαι, το έλεγαν ότι υπάρχει θέμα παραγραφής.
«Δεν ήξεραν. Δεν ρώταγαν;». Η λογική τι λέει; Εφόσον αποκλείσουμε το ενδεχόμενο της «ανοησίας», που είναι επίσης άκρως επικίνδυνο. Ότι ήξεραν. Διότι ρώτησαν. Αλλά τους συνέφερε καλύτερα πολιτικά να γίνει όλος αυτός ο ντόρος, ανεξαρτήτως της κατάληξης. Νομίζω;
Τώρα έχουμε την αμαρτωλή Ζίμενς. Κατέληξαν, λέει, τελικά και από Δευτέρα θα βγάλουν στο σφυρί και τα ονόματα των εμπλεκομένων και από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και από τη Νέα Δημοκρατία. Και από τις «διαρροές» φαίνεται ότι στη «λίστα του κακού» περιλαμβάνονται τα «καμένα χαρτιά» και των δύο κομμάτων. «Κάψε - κάψε, τι να κάψεις από μια καρδιά καμένη», ένα τέτοιο πράμα. Α, να δούμε «πού» και «πώς» θα καταλήξει όλο αυτό.
Μέσα, λοιπόν, σε όλα αυτά, έρχεται και η κυβέρνηση ν’ αλλάξει το Νόμο περί Ευθύνης Υπουργών. Έτσι, να τον κάνει πιο... σκληρό, για να δείξει ότι δεν αστειεύεται και στέκεται με τη ρομφαία στο χέρι, έτοιμη να κατακεραυνώσει τον πάσα έναν παραβάτη, που λέει ο λόγος. Ορθό, ορθότατο. Να τον σκληρύνουν το νόμο, πέτρα να τον κάνουν με αυτά που έχουν δει τα ματάκια μας. Διότι δεν μπορεί ο απλός πολίτης να σύρεται στη φυλακή για οφειλή 100 ευρώ και ο υπουργός να τρώει με δεκαεπτά μασέλες και να του δίνουμε και μία σόδα για να χωνέψει. Αλλά...
Αλλά η αλλαγή να γίνει επί της ουσίας και όχι για να μας ρίχνουν στάχτη στα μάτια. Πόση στάχτη πια;! Πώς θ’ αλλάξει ο νόμος, αφού υπάρχει συνταγματικό κόλλημα και χρειάζεται αναθεώρηση του Συντάγματος; Έτσι, σε ψιλοπράγματα, μόνο και μόνο για να πουν ότι τον άλλαξαν και να κάνουν εφέ; Στο κάτω - κάτω της γραφής η επόμενη Βουλή αναθεωρητική θα είναι. Ας τον αλλάξουν τότε, αν όντως επιθυμούν να κάνουν αλλαγές επί της ουσίας και όχι επί της εντυπωσιακής διαδικασίας.
Σάμπως και πότε θα ’χουμε εκλογές; Οσονούπω. Εκτός πια και αν στο μικρό διάστημα που θα μεσολαβήσει αναμένεται όργιο παρατυπιών και λοιπών άνομων πράξεων και πάνε να προλάβουν με υποσημειώσεις. Τι να πει κανείς;
