Δεν αξίζει και του πλήρους... αφορισμού. Δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα, παρότι έτσι εκλαμβανόμενα και ερμηνευόμενα είναι πιο «βολικά» για όλους.
Βέβαια, μπορεί πολύ εύστοχα ο ΚΥΡ να είχε σημειώσει σε μία από τις γελοιογραφίες του: «Έχω μια απορία: αφού «μαζί τα φάγαμε», «γιατί πεινάμε χώρια;», αλλά.... Αν σταθούμε να εξετάσουμε λίγο πιο ψύχραιμα αυτά που λέει ο εκρηκτικός αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και, αν και ο ίδιος τα έλεγε πιο ψύχραιμα, τότε θα βλέπαμε ότι πολλά από αυτά που λέει δεν απέχουν από την ελληνική πραγματικότητα. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι σε πολλές περιπτώσεις λέει τα σωστά πράγματα, αλλά με λάθος τρόπο.
Αναρωτιέμαι μάλιστα μήπως όλο αυτό δεν γίνεται και εντελώς... τυχαία επειδή ο Θόδωρος Πάγκαλος έχει το ασυγκράτητο. Γιατί, αν το πράγμα το δούμε σε βάθος, καταβάθος, αυτά που λέει, κατά τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα ήθελαν να τα πουν και οι άλλοι πολιτικοί, από τους κυβερνώντες και όχι μόνο, αλλά δεν το τολμούσαν ποτέ γιατί δεν είναι «politically correct», όπως θα λέγαμε και σε άψογα... ελληνικά. Οπότε αφήνουν τον Πάγκαλο να κάνει τη «βρομοδουλειά», δημιουργείται ένας ντόρος, του ρίχνει έναν έμμεσο «αφορισμό» η κυβέρνηση, ανακρούει πρύμναν μετά ο αντιπρόεδρος και επανέρχονται όλα στη φυσιολογική τους κατάσταση. Στο μεταξύ όμως έχουν περάσει, έστω και προκλητικά και ανορθόδοξα, τα διάφορα «μηνύματα» έχουν ενσπείρει αμφιβολίες ή δεύτερες σκέψεις, όπου τέλος πάντων μπορούν να πιάσουν τόπο.
Όχι ότι ο Θόδωρος Πάγκαλος είναι κανένας «αναμάρτητος». Ή ότι δεν έχει κάνει «γκάφες» στην πολιτική του ζωή. Έχει κάνει και μάλιστα ολκής, ιδιαίτερα όταν ήταν υπουργός Εξωτερικών. Από τα Ίμια μέχρι τον Οτσαλάν. Και όχι βεβαίως ότι ως πάγιο στέλεχος του πολιτικού συστήματος, τα τελευταία τριάντα χρόνια και βάλε, δεν είναι συνυπεύθυνος για όλα όσα έχουν συμβεί στον δύσμοιρο τούτο τόπο. Κάθε άλλο. Όμως διαθέτει μια εκρηκτική προσωπικότητα, η οποία είναι προφανές ότι δεν ελέγχεται και μια οξύνοια, σε μεγαλύτερο βαθμό από πολλούς άλλους, πάντως, οι οποίοι ανακατεύονται με την πολιτική. Και κατά καιρούς κάνει πολιτικές και κοινωνικοπολιτικές παρατηρήσεις με τον πλέον άγαρμπο τρόπο ίσως, οι οποίες όμως έχουν μια βάση αλήθειας. Βέβαια, όπως είχε πει και ο Αϊνστάιν αναφερόμενος στα μαθηματικά: «Όταν μια δήλωση αναφέρεται στην πραγματικότητα, δεν έχει βεβαιότητα. Όταν έχει βεβαιότητα, δεν αναφέρεται στην πραγματικότητα». Και μπορεί η πολιτική να μην είναι «μαθηματικά», αλλά η «βεβαιότητα» και η «πραγματικότητα» στην πολιτική είναι πολύ συχνά δυο έννοιες αντικρουόμενες.
Από την αρχή που ο Γιώργος Παπανδρέου συγκρότησε την κυβέρνησή του μετά τις εθνικές εκλογές και έχρησε «αντιπρόεδρο» τον Θόδωρο Πάγκαλο, είχαμε επισημάνει και από τούτη δω τη θέση ότι κατά πάσα πιθανότητα το έπραξε για να μπορεί κατά το δυνατόν να τον «ελέγχει», αφού θα βρισκόταν μέσα στο κυβερνητικό «μαντρί». Και, κατά πάσα πιθανότητα, αυτή ήταν μία από τις παραμέτρους επιλογής. Διότι φανταστείτε και σίγουρα φαντάζονται και οι της κυβέρνησης, τι είχε να λέει το στόμα του αν ήταν εκτός κυβέρνησης, αν λέει αυτά που λέει τώρα, που είναι εντός. Και, υποτίθεται ότι ως μέλος της κυβέρνησης φέρει και την ευθύνη της θέσης που κατέχει.
Πάντως, ο ίδιος, μετά το τελευταίο «τουρλουμπούκι», ελέω «κοπριτών», αφού υπαναχώρησε του αρχικού χαρακτηρισμού, προβάλλοντας λοιπά «συνώνυμα» της λέξης που είναι πιο... ανώδυνα, δήλωσε ότι δεν έχει καμία πρόθεση να κάνει «ηρωική έξοδο» από την κυβέρνηση. Διότι, όπως είπε, δεν έχει ουσιώδεις διαφορές από την κυβέρνηση.
«Γιατί να φύγω από μια κυβέρνηση με την οποία συμφωνώ σε όλα και η οποία κάνει κι αυτά που εγώ λέω εδώ και 20 χρόνια», αναρωτήθηκε.
Έλα μου ντε! Γιατί;
