«Οι πολιτικοί οφείλουν να γνωρίζουν πως σε κάθε περίπτωση
πρέπει να επιλέγουν όχι το άριστο αλλά εκείνο
που από τα πράγματα αποδεικνύεται καλύτερο»
Αριστοτέλης
Στην απλούστερη εκδοχή της πολιτικής γεωγραφίας, η «δεξιά» αντιστοιχεί στις συντηρητικές θέσεις που επιθυμούν τη διατήρηση της υφιστάμενης κοινωνικής και πολιτικής τάξης πραγμάτων ενώ η «αριστερά» εκφράζει τις επιδιώξεις για αλλαγές. Με επιμέρους διαχωρισμούς έχουμε την άκρα ή επαναστατική αριστερά που ωθεί στην άμεση και ολική ρήξη με το κατεστημένο και την κεντροαριστερά που στοχεύει σε μια σειρά πολιτικών μεταρρυθμίσεων. Ανάλογα, η δεξιά πολιτική πτέρυγα διαιρείται στην ακροδεξιά που αρνείται την οποιαδήποτε διαφοροποίηση δομών και στην κεντροδεξιά που αντιμετωπίζει με σκεπτικισμό τις ήπιες αλλαγές.
Σήμερα, δυσδιάκριτες είναι πλέον οι διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στην κεντροδεξιά και την κεντροαριστερά, καθώς τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα αλιεύουν στοιχεία από την «ιδεολογία» της αγοράς ενώ ο φιλελευθερισμός προσπαθεί να πείσει ότι λειτουργεί προς όφελος της κοινωνίας. Έτσι, κεντροαριστερά και κεντροδεξιά διαρκώς συγκλίνουν σε μια ισορροπία συνύπαρξης με ευρω-πιλότο την πρόσφατη γερμανική συγκυβέρνηση. Ειδικότερα στη χώρα μας, μια οικουμενική κυβέρνηση θα ήταν και ένας τρόπος να επιμεριστούν οι ευθύνες στα δυο μεγάλα κόμματα που αλληλοκατηγορούνται για το ποιο έκανε τα περισσότερα λάθη! Να αποδεχθούν δηλαδή στην ουσία, ότι η πόλωση του παρελθόντος ήταν επίπλαστη και συντηρούνταν αποκλειστικά για την αναπαραγωγή των εκατέρωθεν συμφερόντων.
Η νεοελληνική πολιτική σκηνή, έχει να αναδείξει πληθώρα προσωπικών φιλοδοξιών και στελεχών που δημιουργούν φατρίες εντός των κομμάτων. Η περιβόητη «κομματική πειθαρχία», συνήθως απευθύνεται σε ό,τι κλονίζει την αναπαραγωγή μιας εξουσίας που έχει έντονα στοιχεία κληρονομικότητας και οικογενειοκρατίας εντός των δυο κομμάτων εξουσίας. Έτσι, ο πολιτικός σχεδιασμός ακολουθεί τον κανόνα «βλέποντας και κάνοντας» ενώ ο εκάστοτε «καταλληλότερος» ηγέτης, με κάθε ευκαιρία, συνηθίζει να δηλώνει ότι παρέλαβε «καμένη γη» από τους πολιτικούς του αντιπάλους, για να αποποιηθεί μελλοντικές ευθύνες...
Με δεδομένο ότι η πολιτική είναι «τέχνη του εφικτού», τα δυο μεγάλα κόμματα εξουσίας κινδυνεύοντας να τετραγωνίσουν τον κύκλο των χαμένων εξαγγελιών, οφείλουν πλέον να συνυπάρξουν αφού μια πιθανή σύγκλιση με τα γειτονικά τους πολιτικά «άκρα», θα σήμαινε την εγκατάλειψη του πλειοψει(η)φικού «μεσαίου χώρου». Οφείλουν να βρουν τρόπους συνεργασίας, αφού το «άριστο» έτσι όπως το πρόβαλλε το καθένα, δεν μπόρεσε να επιτευχθεί. Διότι το «άριστο» που ταυτίζονταν πάντοτε με το θεωρητικό-ανέφικτο, εκφράζονταν κάθε φορά από το εκάστοτε αντιπολιτευόμενο κόμμα ενώ το ίδιο ως κυβέρνηση δεν επέλεγε τις βέλτιστες πρακτικές λύσεις.
Η νεοελληνική πολιτική πραγματικότητα, κινήθηκε δυστυχώς πολύ χαμηλότερα από το μέτριο εφικτό, τόσο σε επίπεδο κυβερνήσεων όσο και αντιπολιτεύσεων. Και οι πολιτικές μας ηγεσίες, ενώ γνώριζαν ότι οδηγούμαστε μαθηματικά στη χρεοκοπία, σήμερα αδυνατούν να μας εξηγήσουν γιατί δεν έκαναν τίποτα για να την αποφύγουμε. Πιθανότατα γιατί τόσο ως κυβερνήσεις όσο και ως αντιπολιτεύσεις, διατείνονταν ότι πράττουν το άριστο, κατέχοντας το αλάθητο. Έτσι δεν μπορούν να επιβεβαιώσουν ούτε τον κυνικό ορισμό της πολιτικής του Ουίνστον Τσόρτσιλ, ότι δηλαδή «πολιτική είναι η ικανότητα να προλέγεις τι θα γίνει και μετά να εξηγείς γιατί δεν έγινε». Διότι έχουν αποτύχει όλοι τους παταγωδώς, όχι μόνον σε επίπεδο προβλέψεων αλλά και σε επίπεδο εξηγήσεων...
Ο Μιλτιάδης Γ. Δεληχάς είναι Διδάκτωρ της Ιατρικής Σχολής του Α.Π.Θ.
