Τέλειωσε το ενιαύσιον δράμα μας. Όροι αναδρομών, συμπερασμάτων και πικρών διδαγμάτων. Το έργο έληξε. Η αυλαία έπεσε μετά από μια θεαματική παράσταση, συνήθως αποχωρείς με ευχάριστα συναισθήματα. Οι ηθοποιοί, οι ατάκες, το σκηνικό, το σενάριο, όλα αυτά σίγουρα κρύβουν κάποια αξία. Συνάμα σε οδηγούν σε κάποιες απολαυστικές στιγμές, σε ανησυχία και αναζητήσεις.
Αυτές τις μέρες όμως έπεσε μια άλλη αυλαία. Έκλεισε το 2010 και παρέδωσε τη σκυτάλη στο 2011. Όλοι μας τούτη τη χρονιά που πέρασε είδαμε το θέατρο του παραλόγου πολύπρακτο και συνάμα πικρόγευστο. Αηδιαστικό, γεμάτο απόγνωση. Ένας πόνος βαθύς με μια γεύση δυσάρεστη, όλα αλεσμένα στο μίξερ της απελπισίας, ούτε καν μας άφησε την ελπίδα για ένα καλύτερο έργο, που μας επιφυλάσσει ενδεχόμενα το ανατείλαν έτος.
Ο χρόνος κύλησε μέσα σε όρια ασφυξίας, πίεσης και απογοήτευσης. Μόλις είχαμε γλιτώσει από τις εκκωφαντικές διακηρύξεις του ράθυμου Καραμανλή. Διακηρύξεις μιας κάλπικης πραμάτειας. «Ανασύσταση του κράτους», «Εγγύηση ανάπτυξης», «Κράτος Δικαίου», «Αξιοκρατία» κ.ά.
Και ζήσαμε την πιο τραγική εμπειρία σκανδάλων και διαφθοράς. Εμπρηστές του κοινωνικού μας «γίγνεσθαι». Τι ήταν εκείνο το κακό; Πού ξεπήδησαν τόσα τρωκτικά του ιδρώτα του λαού; Πόσοι υπουργίσκοι κουρέλες του παραβατικού κόσμου δεν πήγαν στα σπίτια τους, αναίσχυντοι, αλλά και ατιμώρητοι! Λωποδύτες με χλαμύδα κηρύκων της νομιμότητας! Έφυγαν κακήν κακώς και μπήκαμε στο 2010 με άλλους σωτήρες. Μόλις είχαν εκλεγεί, από μια πάνδημη και καταλυτική πλειοψηφία του λαού για να περισώσουν όσα οι προηγούμενοι αφρόνως άφησαν αλώβητα. Αλίμονό μας.
Μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα, βουλιάξαμε αλλοπαρμένοι σε μια σπαρακτική κατάσταση. Το είπαν «κρίση», «χρεοκοπία», «κίνδυνο αφανισμού» κ.ά. και χωρίς καλά - καλά ο δύσμοιρος λαός να το καταλάβει, έγινε δέσμιος σαρωτικών απέλπιδων αλλαγών. Τούτη η κρίση θέριεψε. Ντόπια και ξενόφερτη. Κουβάλησε πίσω της μια ντόπια και ξενόφερτη λαίλαπα, αδηφάγο και καταλυτική. Διόγκωσε απειλητικά την ανεργία. Έβαλε λουκέτα σε καταστήματα και επιχειρήσεις. Έκοψε συντάξεις και μισθούς. Δημιούργησε αφόρητη φτώχεια και συνακόλουθη παραβατικότητα. Ο πεινασμένος λαός αυξήθηκε, ενώ αποκαλύπτεται πως πακτωλός αμαρτωλού πλούτου έχει συσσωρευτεί και συσσωρεύεται σε θυλάκια αδίστακτων κηφήνων. Είναι αλήθεια πως στη χρονιά που πέρασε πάρθηκαν μέτρα προς τη σωστή κατεύθυνση. Έγιναν και γίνονται σοβαρές προσπάθειες να γιατρευτούν προβλήματα και παθογένειες, που χρόνια τώρα αποτελούσαν καρκινώματα, που μοιραία μας οδηγούσαν στη διάλυση του κοινωνικού μας ιστού, στον αφανισμό μας. Δυσάρεστα τα μέτρα που πάρθηκαν, αλλά και εν πολλοίς αναγκαία. Η αβελτηρία και η πολιτική ανικανότητα διαχρονικά υπέσκαπτε την ομαλότητα της χώρας μας.
Αλλά τούτα τα μέτρα, με τις ευλογίες και των αδίστακτων δανειστών μας, είναι αφόρητα. Φτάσαμε στο τελευταίο όριο αντοχής. Πόροι οικογενειακοί, αλλά και εθνικοί, στερεύουν επικίνδυνα.
Ο χρόνος που πέρασε δεν μας βρήκε μόνο πιο αδύνατους οικονομικά. Μας βρήκε ολόγυμνους από τσίπα και ντροπή. Έκθετους στα μάτια της παγκόσμιας κοινής γνώμης. Ψευταράδες, κολπαδόρους, μπαταξήδες, κακούς παίκτες στο ταμπλό της αθάνατης ελληνικής κουτοπονηριάς. Εμείς οι έξυπνοι, που θεωρούμε πως οι άλλοι τρώνε κουτόχορτο. Μας πήραν πρέφα και μας καλούν να πληρώσουμε και μάλιστα... ακριβά! Ο λαϊκισμός και ο αμοραλισμός, οι πελατειακές σχέσεις πολίτη-πολιτείας και η ξέφρενη διαφθορά έστησαν καλά την προκρούστεια τούτη κλίνη, όπου άρχει η περικοπή, η στέρηση, η πείνα...
Το μόνο που άνθισε τούτη τη χρονιά ήταν η τηλεθέαση. Όλα στο βωμό της θεαματικότητας. Τα τηλεπαράθυρα να σκορπούν το φόβο και την απόγνωση. Αλλά και τα καυτά θεάματα, κενά, αντιπαιδαγωγικά, φριχτά, ανυπόφορα. Όλα συνήγοροι της ράθυμης πνευματικότητάς μας.
Πάντως, η αυλαία έπεσε. Και παρέσυρε την αλήθεια, τη σοβαρότητα και κυρίως το «μέτρον». Δεν ξέρουμε τι να πιστέψουμε. Ήδη ένα καινούριο έργο άρχισε να παίζεται. Το περιμένουμε γεμάτοι από στερητικά (α): Απέλπιδες, απαισιόδοξοι, ανόρεχτοι, απαξιωτικοί, άβουλοι, αράθυροι και αβέβαιοι... Μήπως είμαι απαισιόδοξος; Η πείρα βαραίνει τη γνώμη μου. Λίγα και ανίσχυρα τα αναχώματα για το τσουνάμι της βαθιάς σήψης.
Ας ελπίσουμε σε μια έκρηξη της ιδιοσυγκρασίας του Έλληνα. Όταν φτάσει στον πάτο, αναδύεται και θαυματουργεί. Εκπλήσσει με την ψυχική του δύναμη.
Ίσως και δούμε καλύτερες μέρες. «Να γίνουμε πλούσιοι τσι χαρές και πάμφτωχοι τσι πόνοι», καθώς λένε και οι Κρητικοί. Καλή χρονιά.
