Μια τεράστια επίθεση είναι σε εξέλιξη από την κυβέρνηση, την ΕΕ, το ΔΝΤ και τα άλλα κόμματα της πλουτοκρατίας ενάντια στις εργατικές-λαϊκές οικογένειες. Αυτή τη φορά ο «εχθρός» είναι οι ήδη κουτσουρεμένες κρατικές δαπάνες για την Υγεία που κραυγάζουν ότι πρέπει να περικοπούν κι άλλο. Με την προπαγάνδα τους για σπατάλες και διαφθορά, με αυθαίρετα και στημένα πολλές φορές στοιχεία, επιδιώκουν να αδρανοποιήσουν το λαό, για να περάσουν οι άγριες περικοπές στην Υγεία. Αξιοποιούν την καπιταλιστική κρίση για να ξεμπερδέψουν ακόμα και με τις ανεπαρκείς κρατικές παροχές υγείας. Επιδιώκουν να πληρώσει ο λαός τις συνέπειες της κρίσης, τα χρέη του δημόσιου τομέα της Υγείας, που δημιούργησε η επιχειρηματική δράση στην Υγεία, τα μονοπώλια για τα οποία το κράτος εξασφάλισε απλόχερη χρηματοδότηση, φοροαπαλλαγές κ.λπ.
Με την περικοπή των επιπλέον 2,1 δισ. από τον κρατικό προϋπολογισμό για την Υγεία, υπονομεύεται άμεσα το επίπεδο υγείας του λαού, ακόμα και η ίδια η ζωή του. Η αναφορά του υπουργού Οικονομίας στην παρουσίαση του κρατικού προϋπολογισμού ότι «τίποτα δεν κερδήθηκε ακόμα» παρά την εφαρμογή των βάρβαρων μέτρων, πρέπει να διαλύσει κάθε αυταπάτη περί προσωρινών μέτρων. Προοιωνίζει τα νέα χειρότερα μέτρα που έχουν προαποφασίσει στην ΕΕ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ για να διασφαλιστούν τα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου. Δηλαδή, τη λειτουργία των δημόσιων νοσοκομείων ως επιχειρήσεις, τη δραστική περικοπή των παροχών από τα ασφαλιστικά ταμεία, την ενίσχυση της ιδιωτικής ασφάλισης, τη μετατροπή των υγειονομικών σε ακόμη πιο φθηνό και ευέλικτο εργατικό δυναμικό.
Η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα της πλουτοκρατίας εκβιάζουν το λαό ότι αν δεν δεχτούν τις νέες περικοπές, θα γίνει στάση πληρωμών. Όμως η στάση πληρωμών ξεκίνησε προ πολλού και στην Υγεία. Τι άλλο είναι οι δραστικές περικοπές στη χρηματοδότηση των νοσοκομείων και στα ασφαλιστικά ταμεία που προβλέπει ο νέος προϋπολογισμός; Δεν είναι στάση πληρωμών οι περικοπές στις αποδοχές των υγειονομικών οι οποίες θα ενταθούν με το «ενιαίο μισθολόγιο»; Στάση πληρωμών δεν είναι όταν ένα μέρος των αναγκαίων εφημεριών θα πληρώνεται όχι από το κράτος αλλά από τα έσοδα του νοσοκομείου που θα προέλθουν από την πώληση υπηρεσιών στους ασθενείς, στο πλαίσιο της ολοήμερης λειτουργίας τους;
Την ίδια στιγμή βέβαια που γίνεται στάση πληρωμών προς τους εργαζόμενους, η κυβέρνηση φροντίζει να διασφαλιστούν τα κέρδη των επιχειρηματιών. Ρυθμίζει την εξόφληση των υπερτιμολογημένων προμηθειών των 5 δισ. ευρώ στους επιχειρηματίες, ενώ προσφέρει τη διαχείριση 3 δισ. ευρώ από τις προμήθειες των δημόσιων νοσοκομείων σε ιδιωτική εταιρία. Επιδοτεί τους επιχειρηματίες μέσω του ΕΣΠΑ, για να φτιάξουν νέες επιχειρήσεις και δεν αγγίζει τις φοροαπαλλαγές τους.
Η πολιτική αυτή όχι μόνο μετακυλίει ακόμη μεγαλύτερο μέρος των δαπανών για υπηρεσίες Υγείας στο ήδη πενιχρό λαϊκό εισόδημα, αλλά βάζει σε άμεσο - καθημερινό κίνδυνο την ίδια την υγεία των λαϊκών οικογενειών. Στα δημόσια νοσοκομεία υπάρχει μεγάλη έλλειψη προσωπικού, εξοπλισμού και αναλώσιμων, τμήματα και κλινικές νοσοκομείων υπολειτουργούν ή έκλεισαν, ενώ ταυτόχρονα υπάρχει αύξηση 10%-30% της προσέλευσης ασθενών. Σε αυτές τις συνθήκες που συνοδεύονται από εντατικοποίηση της εργασίας των υγειονομικών, οι περικοπές στην κρατική χρηματοδότηση θα οδηγήσουν στην παραπέρα υποβάθμιση της ποιότητας και της ποσότητας της παρεχόμενης φροντίδας.
Βασικό κριτήριο επιλογής της θεραπείας, του φαρμάκου, της νοσηλείας, της ανάπτυξης ή κλεισίματος νοσοκομείων, της πρόσληψης προσωπικού, είναι το κόστος. Όλα υποτάσσονται στη λογική του «φθηνού» για το κράτος και τους εργοδότες. «Όφελος» για την υγεία των ασθενών προσδιορίζεται και αυτό από την κυβέρνηση, την ΕΕ, το ΣΕΒ. Είναι δεδομένο ότι το «όφελος» που έχει ως κριτήριο η πλουτοκρατία, είναι σε βάρος των λαϊκών αναγκών. Αυτή η πολιτική που στηρίζεται στη λογική του «κόστους - οφέλους», δημιουργεί τις προϋποθέσεις ώστε να μην εισάγονται ασθενείς στα νοσοκομεία ενώ έχουν ανάγκη νοσηλείας. Να περιορίζονται οι ημέρες νοσηλείας, ανεξάρτητα από τις ανάγκες του ασθενή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα εφαρμογής αυτής της πολιτικής είναι και η απόφαση της κυβέρνησης να δίνονται υποχρεωτικά, μόνο αντίγραφα φάρμακα στους άπορους και ανασφάλιστους επειδή είναι φθηνά. Το οικονομικό κριτήριο επικρατεί έναντι του επιστημονικού και των πραγματικών αναγκών των ασθενών. Η «εξοικονόμηση» δαπανών θα αγγίξει και τομείς όπως η διατροφή των ασθενών, η καθαριότητα των νοσοκομείων, που θα φέρει νέα σοβαρά προβλήματα.
Τραγική είναι για την υγεία των λαϊκών στρωμάτων και η πολιτική περικοπής φαρμάκων, μέσω της λίστας που θα διευρυνθεί ακόμη περισσότερο. Περικοπές δρομολογούνται και μέσα από τα πλαφόν στη συνταγογράφηση, τις ενιαίες και κατώτερες παροχές των ασφαλιστικών ταμείων. Ακόμα περισσότεροι ασθενείς φτάνουν στο σημείο να μην μπορούν να αγοράσουν τη συνιστώμενη θεραπεία, ακόμη και όταν είναι ασφαλισμένοι. Άλλοι αλλοιώνουν τη θεραπεία παραλείποντας φάρμακα ή δόσεις για να τους φτάνουν, η αναγκάζονται να τα αλλάζουν με πιο φθηνά που οδηγούν αποδεδειγμένα σε επιπλοκές.
Η ανακοίνωση της κυβέρνησης για μείωση του ΦΠΑ στα φάρμακα μόνο πρόσκαιρα θα φέρει μείωση των τιμών αφού στο άμεσο μέλλον οι φαρμακοβιομήχανοι θα αυξήσουν τις τιμές και έτσι θα εξανεμιστεί η μείωση. Να σημειωθεί ότι οι εταιρίες φαρμάκων, το 2009 δηλαδή μέσα στην κρίση, αύξησαν τα κέρδη τους κατά 5,7%. Αυτή η κατάσταση αναδεικνύει ότι όσο το φάρμακο και η έρευνα είναι στα χέρια των μονοπωλίων και αποτελούν πηγή κέρδους, δεν μπορεί να διασφαλιστεί δωρεάν παροχή ποιοτικών και ασφαλών φαρμάκων.
Από το «νοικοκύρεμα» στην Υγεία οι εργαζόμενοι όχι μόνο δεν θα ωφεληθούν, αλλά θα έχουν επιπλέον οικονομική επιβάρυνση και επιδείνωση του επιπέδου υγείας τους. Δεν είναι τυχαίο ότι η κυβέρνηση στοχεύει να καλύψει ένα μέρος από την περικοπή της χρηματοδότησης των νοσοκομείων από την ολοήμερη λειτουργία τους με επιχειρηματικά κριτήρια. Προωθούν - πέραν των άλλων - τη γενικευμένη εφαρμογή του χαρατσιού των 3 ευρώ στα νοσοκομεία, στα Κ.Υ., στα τμήματα επειγόντων περιστατικών για όλους τους ασφαλισμένους, τους απόρους, τους ανασφάλιστους, τους μετανάστες και την αύξησή του στα 10 ευρώ.
Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα δεν πρέπει να υποκύψουν στους εκβιασμούς που επιδιώκουν την υποταγή τους στα νέα βάρβαρα μέτρα. Η χειρότερη χρεοκοπία για το λαό είναι να ζει σε εποχή μεγάλης επιστημονικής προόδου γενικά και στην Υγεία και ταυτόχρονα να αποδέχεται την πολιτική που θεωρεί «αντιοικονομική» παροχή τα ειδικά παπούτσια των διαβητικών που καθυστερούν τον ακρωτηριασμό. Να δέχεται ότι είναι είδη «πολυτελείας» η φυσικοθεραπεία, ο οδοντίατρος, τα διορθωτικά γυαλιά. Να αυτοπεριορίζουν οι έγκυες και οι χρόνιοι πάσχοντες τις επισκέψεις τους στο γιατρό.
Χρεοκοπημένη είναι η πολιτική που δε θέλει να σώσει 3 ζωές την ημέρα με μεταμοσχεύσεις οργάνων γιατί θεωρείται μεγάλο κόστος η λειτουργία των ΜΕΘ και η ανάλογη ομάδα υγειονομικών. Αποσταθεροποίηση για τη λαϊκή οικογένεια δεν είναι να μην έχει αφεντικά στο κεφάλι της, όπως κραυγάζουν τα κόμματα της πλουτοκρατίας. Είναι ο θάνατος, η φθορά της υγείας και η αναπηρία από την υπερεκμετάλλευση των καπιταλιστών. Η παραπάνω κατάσταση αποδεικνύει ότι η ασκούμενη πολιτική, τα κόμματα που τη στηρίζουν και το καπιταλιστικό σύστημα που υπηρετούν, έχουν χρεοκοπήσει και πρέπει να ανατραπούν.
Το δικαίωμα για δημόσιες και δωρεάν υπηρεσίες Υγείας για όλους δεν μπορεί να κατακτηθεί με ευχολόγια που ψελλίζουν οι ξεπουλημένες πλειοψηφίες στη ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, οι δυνάμεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Απαιτεί αποδέσμευση από το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ και την ΕΕ, σύγκρουση με τα μονοπώλια. Η δημόσια δωρεάν Υγεία-Πρόνοια είναι αίτημα κενό περιεχομένου χωρίς τον αγώνα για κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δράσης σ’ αυτούς τους τομείς και στο Φάρμακο. Σήμερα περισσότερο από ποτέ γίνεται πιο επιτακτική η ανάγκη να συσπειρωθούν οι εργαζόμενοι στα ταξικά σωματεία. Να δυναμώσει η συγκρότηση ενός ενιαίου μετώπου πάλης της εργατικής τάξης, των μικροεπαγγελματιών και μικροαγροτών, των γυναικών και της νεολαίας, ώστε να ορθωθούν εμπόδια στα νέα βάρβαρα μέτρα, να μην πληρώσει την κρίση ο λαός αλλά η πλουτοκρατία. Να αλλάξει ο συσχετισμός δύναμης υπέρ των ταξικών εργατικών δυνάμεων, της αντιμονοπωλιακής συμμαχίας.
Το ΚΚΕ υποστηρίζει ότι υπάρχει ο υλικός και πνευματικός πλούτος που δημιουργούν οι εργαζόμενοι για να καλυφθούν όλες οι ανάγκες και στην Υγεία-Πρόνοια. Αρκεί οι εργαζόμενοι να πιστέψουν στη δύναμη του συλλογικού ταξικού αγώνα για να υπάρξει ένας άλλος δρόμος ανάπτυξης. Για τη λαϊκή εξουσία που θα μετατρέψει τα μονοπώλια σε λαϊκή περιουσία, θα διασφαλίσει κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο στην οικονομία υπέρ των λαϊκών αναγκών.
