Του Αθανάσιου Αγγέλη, περιφερειακού συμβούλου
Πάει κοντά δύο χρόνια που εφαρμόζεται στη χώρα μας η μνημονιακή πολιτική. Σε λίγους μήνες θα γιορτάσουμε τα δεύτερα γενέθλια της εξαθλίωσης. Ετούτες τις μέρες που έρχονται, τις Άγιες μέρες, θεώρησα ότι είναι όσο ποτέ άλλοτε απαραίτητο να κάνω μια μικρή αναφορά στα γεγονότα που μας έφτασαν μέχρι τη σημερινή οικονομική κατάσταση. Θεωρώντας ότι έτσι θα απαλύνω τον πόνο σε όλους τους συνανθρώπους μου, που δεν θα μπορέσουν να κάνουν γιορτές και όνειρό τους είναι η παραδειγματική τιμωρία σε όσους- να μια καλή ευκαιρία, οι επόμενες εκλογές - μας οδήγησαν ως εδώ.
Ο Γιώργος Παπανδρέου γόνος μεγάλης πολιτικής οικογένειας, πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, για μεγάλο χρονικό διάστημα «σφυροκοπούσε» ανηλεώς και επίμονα την κυβέρνηση της ΝΔ, όντας ο ίδιος αξιωματική αντιπολίτευση. Προφανώς ήθελε πάση θυσία να γίνει πρωθυπουργός, επεδίωκε με κάθε τρόπο να επιβεβαιώσει τις γραφές και το πολιτικό κατεστημένο. Αυτό που μακροχρόνια ισχύει, δηλαδή ότι δύο τρεις οικογένειες – τα λεγόμενα τζάκια, ανεξάρτητα των δυνατοτήτων τους - κάνουν κουμάντο στον τόπο μας, κυβερνούν την Ελλάδα επί πολλά χρόνια συνεχώς και αδιαλείπτως.
Τα γεγονότα έδειξαν το πώς μια κοινωνία μπορεί να παραπλανηθεί από «δυνατές» οντότητες και για το πώς η δύναμη και η «ευφυΐα « των ατόμων μπορεί τελικά να οδηγήσουν στην πρόοδο ή την καταστροφή, την ενότητα ή τη διάλυση ενός έθνους.
Παρά τις αλλεπάλληλες και επίμονες εκκλήσεις για συναίνεση του Κώστα Καραμανλή να συμφωνήσουν στα ελάχιστα τα δυο κόμματα - ώστε να αντιμετωπίσουν από κοινού την επερχόμενη λαίλαπα - θωρακίζοντας έτσι στο μέτρο του δυνατού την ελληνική οικονομία δεν κατέστη δυνατόν. Η εμμονή του Γιώργου Παπανδρέου να γίνει πρωθυπουργός δημιούργησε προβλήματα στη χώρα εκβιάζοντας με πρόσχημα την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας για εκλογές.
Στις εκλογές του 2009 όπως όλοι γνωρίζουμε, ο ελληνικός λαός προτίμησε τον Γιώργο Παπανδρέου για πρωθυπουργό στο τιμόνι της χώρας, διότι έταξε τα πάντα στους πάντες, προεκλογικά με τα γνωστά: «λεφτά υπάρχουν», «η Ελλάδα Δανία του νότου» και μετεκλογικά «έχω πιστόλι στο τραπέζι», «περί τιτανικού» κ.λπ. Ήθελε να υφαρπάξει την ψήφο των πολιτών και τα κατάφερε – απέδωσαν τα ψεύδη - πανηγυρικά. Η γνωστή τακτική του ΓΑΠ προεκλογικά να αγνοεί την οικονομική πραγματικότητα και μετεκλογικά να αντιδρά νωθρά – σε πλαίσια απραξίας και αναβλητικότητας - είχε σοβαρή επίπτωση στην οικονομία και την αξιοπιστία της χώρας μας εντός και εκτός Ελλάδος. Η αποσπασματικότητα, η αοριστία, η παντελής έλλειψη σχεδίου και προγράμματος διακυβέρνησης της χώρας, η μυστική συνεννόηση με το ΔΝΤ, οι άσκοπες κινήσεις στο εσωτερικό και το εξωτερικό και η λαθεμένη πολιτική αντιμετώπισης της κρίσης άρχισαν να εμφανίζουν τα πρώτα αποτελέσματα.
Η κρίση χρέους έγινε κρίση δανεισμού, η χρεοκοπία έδειξε τα πρώτα σημάδια. Τα μέτρα που παίρνει η νέα κυβέρνηση οδηγούν σε σίγουρη ασφυξία την αγορά, σε ύφεση την οικονομία, σε συντριβή των αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων. Η απόφαση από τον George και το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησής του να προσφύγει στο ΔΝΤ φαίνεται ότι ήταν ειλημμένη επιμένοντας έτσι σε μια επιλογή που υποθηκεύει το μέλλον της χώρας μας, χωρίς τελειωμό, αμαυρώνοντας με απαράδεκτο τρόπο την εικόνα της στο εξωτερικό. Ο πρωθυπουργός από θύτης - με το πιστόλι στο χέρι - έγινε θύμα με το σιδηρικό στον κρόταφο. Έτσι όπως λέει ο λαός πήρε «ο κουτσός κατήφορο» και δεν ξέρουμε πότε και πώς θα σταματήσει.
Η απραξία, η αναβλητικότητα, η παλινωδία και η εσωτερική διγλωσσία της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου οδηγούν την Ελλάδα με μαθηματική ακρίβεια στο στόμα του λέοντος, την τρόικα, που θα την κατασπαράξει. Η επιβολή καθεστώτος κηδεμονίας από την Ευρώπη και το ΔΝΤ εκτυλίσσεται ως αναγκαστική – εξαιτίας και της συμπεριφοράς ανά τον κόσμο του γυρολόγου «επαίτη» πρωθυπουργού, χαρακτηρίζοντας τους Έλληνες τεμπέληδες και διεφθαρμένους – και την οποία μας ζητούν να την αποδεχτούμε, όπως και έγινε τελικά. Μου θυμίζει την κρεμάλα του κατάδικου που του σφίγγουν αργά-αργά τη θηλιά στο λαιμό, μέχρι να πεθάνει ή του δημιουργούν απατηλές προσδοκίες έχοντας συνεχώς το σχοινί στο λαιμό. Το μήνυμα είναι ένα, ή παίρνετε μέτρα ή δεν έχετε την επόμενη δόση να πληρώσετε μισθούς και συντάξεις. Έτσι πριν από λίγο βρισκόμασταν στην απειλή της 6ης δόσης, με διαπραγμάτευση για το δεύτερο μνημόνιο.
Το χρονικό των γεγονότων είναι γνωστό και το αποτέλεσμα μηδενικό, καταστροφικό για τη χώρα μας. Υπογράφεται η πρώτη δανειακή σύμβαση την άνοιξη του 2010 έρχεται το πρώτο μνημόνιο και στη συνέχεια το μεσοπρόθεσμο με τα μαρτυρικά αντιλαϊκά μέτρα. Ο γολγοθάς για τον Έλληνα πολίτη ξεκινάει χωρίς να είναι ορατό πού θα σταματήσει. Τα πρώτα μηνύματα καταφθάνουν, η κοινωνία σοκάρεται, με άσχημη ψυχολογία παρακολουθεί και αποδέχεται την καταιγίδα των αντιλαϊκών μέτρων που θα συμπιέσει το βιοτικό της επίπεδο, με την ελπίδα ότι θα πιάσουν τόπο.
Οι αλλεπάλληλες επικαιροποιήσεις του μνημονίου επιβάλλουν νέα επώδυνα μέτρα, νέες θυσίες των πολιτών. Η έκρηξη της ανεργίας, η απώλεια εργασιακών σχέσεων των εργαζομένων που κατακτήθηκαν με αίμα από εκατονταετίας, η έλλειψη κοινωνικής δικαιοσύνης, η σύνθλιψη των μεσαίων και χαμηλών εισοδημάτων με οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων, ο κοινωνικός αυτοματισμός, τα οικονομικά χαράτσια με τα ειδικά τέλη και η εργασιακή εφεδρεία - ουσιαστικά απόλυση - έφεραν σε απόγνωση το λαό. Αντιλαμβάνεται ο πολίτης ότι οι θυσίες πέφτουν στο κενό, οι συγκεντρώσεις και οι διαμαρτυρίες πύκνωσαν ο κόσμος βγήκε στους δρόμους και τις πλατείες. Έτσι μετά και την αμίμητη σκέψη του πρωθυπουργού να προκαλέσει εκβιαστικό δημοψήφισμα για τη νέα δανειακή σύμβαση και την εκταμίευση της 6ης δόσης - αφού «χαστουκίστηκε»... στις Κάννες από τους εταίρους και διέσυρε την Ελλάδα - αναγκάστηκε να παραιτηθεί, να φύγει άρον - άρον στο μέσον της θητείας του, ως αποδιοπομπαίος τράγος, ως ο πλέον υπεύθυνος για την κατάσταση – με το στίγμα του ατιμώρητου πολιτικού «εγκληματία» που κοίταζε το πολιτικό κόστος παρά τη σωτηρία της Ελλάδας - ό,τι χειρότερο για έναν πρωθυπουργό του ονόματός του.
Τον παραιτηθέντα πρωθυπουργό διαδέχτηκε η μεταβατική ολιγομελή... κυβέρνηση των 50 υπουργών και υφυπουργών του Λ. Παπαδήμου, για να οδηγήσει τη χώρα στη σωτηρία. Όσον αφορά στον ελληνικό λαό, φοβάμαι ότι θα συνεχίσει να υποφέρει μάλιστα ακόμη χειρότερα.
Αναλογιζόμενος όλες τις δυσβάσταχτες και απάνθρωπες συνθήκες κάτω από τις οποίες επιβιώνει ο ελληνικός λαός αναρωτιέμαι, γιατί άραγε ποτέ δεν έγινε ανάλυση σε βάθος – πάντα εξ απαλών ονύχων, επιδερμικά αντιμετωπιζόταν τα γεγονότα και πάντα κάποιος άλλος έφταιγε - για όσα συνέβησαν σε πολιτικό οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο στο πέρασμα των χρόνων. Πρέπει κάποιος να αναλάβει την ευθύνη να πει την αλήθεια – πέρα από την καθημερινή πολιτική σάτιρα του Λαζόπουλου - ώστε να αναδειχθεί η λαμογιά, ο εύκολος πλουτισμός και χρηματισμός που υπήρχε και υπάρχει σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας στον πολιτικό κόσμο προπάντων, και όχι μόνο. Η έντονη κριτική σε διεφθαρμένα και κατεστραμμένα κύτταρα του πολιτικού προσωπικού όλων των βαθμίδων, σε αξιωματούχους πάσης φύσεως, πρέπει να κυριαρχήσει, πριν και μετά την τραυματική εμπειρία της θητείας του ΓΑΠ. Να αναδειχθεί η φαυλότητα του πολιτικού συστήματος ως η κύρια αιτία της σημερινής τραγικής οικονομικής κατάστασης. Προπάντων όμως να αναδειχθεί το έγκλημα που θεμελίωσαν και εξέθρεψαν όλες οι κυβερνήσεις της χώρας ιδιαίτερα του ΠΑΣΟΚ από το 1981 μέχρι σήμερα, να μεταλλάξουν τη νοοτροπία του ανθρώπινου δυναμικού των Ελλήνων, ανάγοντας τη διαπλοκή σε εθνικό σπορ, την ανυπακοή σε υπηρέτη και τον κομματισμό σε πιστεύω, δημιουργώντας τροχοπέδη στην πρόοδο της χώρας μας. Έτσι δημιούργησαν δυνατές φυσιογνωμίες – συνδικαλιστές και αξιωματούχους – για να τις χρησιμοποιούν όποτε και όταν τους χρειάζονται, όμως έχασαν τον έλεγχο όπως – ως νέοι Φρανκεστάιν - έδειξαν τα τελευταία γεγονότα της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ. Η ανεξέλεγκτη κρίση νοοτροπίας κατέληξε να είναι ασθένεια, αν όχι ανίατη, σίγουρα μακροχρόνιας θεραπείας και η πλήρη εξάλειψή της θα χρειαστεί πολύ χρόνο να γίνει πραγματικότητα.
Η ακολουθούμενη πολιτική κατά την παραδοχή και ομολογία πολλών επιστημόνων, πολιτικών αλλά και των τροϊκανών οδηγεί σε αδιέξοδο, οδηγεί σε χρεοκοπία, γιατί τελικά συνεχίζεται; Μήπως εξυπηρετεί ντόπια ή ξένα συμφέροντα ή και τα δύο μαζί; Ίσως όμως πρέπει να εξετάσουμε και άλλα σενάρια του προβλήματος μέσα από την παγκοσμιότητα ως την πάλη του 99% με το 1% και τις προφητείες του Αγίου Πατροκοσμά όπως: «θα έρθει καιρός που θα διευθύνουν τον κόσμο τα άλαλα και τα μπάλαλα», θάχει ενδιαφέρον νομίζω. Τελειώνοντας ήθελα να ευχηθώ «κουράγιο...» το 2012 να είναι καλύτερο από το χρόνο που θα διαδεχθεί αν και δεν το βλέπω.
